Kilka słów o Toskanii i odpowiedzi na Wasze pytania.

Obrazy ze wszystkich moich włoskich wypadów – od Sycylii, przez Neapol, wybrzeże Amalfi, jezioro Como, Wenecję, Rzym, Umbrię aż po Bolzano i dolinę Val di Fiemme – pielęgnuję w swoim umyślę bardzo skwapliwie. Łyk Bellini jeszcze przed lunchem na skalistej plaży w Positano, zapach perfum mojego „jeszcze nie męża” gdy wtulałam się w jego koszulę pędząc na skuterku po Capri, spacer o wschodzie słońca przez plac Świętego Marka w Wenecji, do której pojechaliśmy za nasze pierwsze wspólnie zarobione pieniądze, naukę pływania z tatą w Agrigento, nieskończone rundki między Fontanną di Trevi a Piazza del Popolo (z niezbędnym przystankiem na Schodach Hiszpańskich, jako dziecko z lodami w ręku, jako panna z plastikowym kubeczkiem z winem). Mogłabym wymieniać bez końca moje ulubione momenty w krainie, gdzie kawa jest lepsza, jedzenie równa się pasja, a najbardziej niepozorne miejsca zawsze kryją piękne tajemnice, ale podejrzewam, że przyjemność z tej opowieści byłaby jednostronna – a jestem tu przecież dla Was, nie dla siebie. Zebrałam więc wszystkie pytania na temat podróży do Toskanii, które przez ostatnie dni zadawałyście mi w wiadomościach na Instagramie i postaram się teraz odpowiedzieć na nie w zwięzły sposób. Jeśli coś mi umknęło – dajcie znać w komentarzach.

Kierunek

Przesadziłabym mówiąc, że życie w Polsce i Europie wróciło do normy, ale w ostatnich dniach nikt chyba nie ma wątpliwości, że właśnie na taki początek sezonu wakacyjnego po cichu liczyliśmy. Liczba zachorowań maleje, za to zaszczepionych – wzrasta, obostrzenia są luzowane, podróże możliwe, a wczoraj udało nam się nawet kupić bilety na koncert. No i zaliczyliśmy kolejny wyjazd. Krótki bo krótki, ale mimo wszystko udany. Od wielu miesięcy marzyliśmy o podróży do Włoch, ale jeszcze w maju wydawało się to niemożliwe (o czym pisałam w tym wpisie). Niespodziewanie, gdy podjęliśmy decyzję o zmianie kierunku i pojechaliśmy do Chorwacji, premier Włoch ogłosił, że kraj się otwiera i serdecznie zaprasza turystów. Czyli tak zwany „klasyk”. Oczywiście to powód do żartów, a nie narzekania (tym bardziej, że Chorwacji niczego nie brakuje), ale gdy odkryliśmy, że jedna z tanich linii lotniczych właśnie ruszyła z bezpośrednim lotem z Gdańska (a nie muszę chyba tłumaczyć, że z regionalnych lotnisk to naprawdę rarytas) prosto do Pizy, to ja w popłochu zaczęłam szukać dopiero co wypakowanych pływaczek z dinozaurami, a mąż wczuł się w rolę światowej sławy hakera i w trzy minuty kupił bilety.

Chociaż Toskania to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Europie, jak żadna inna potrafiła oprzeć się komercjalizacji (albo po prostu dobrze to ukrywa) i chyba wyszła na tym nie najgorzej. Pejzaże wydają się być nietknięte przez agresywną cywilizację, a przekraczając mury miasteczek każdy może poczuć się tak, jakby przeniósł się prosto do epoki renesansu. Tyle, że z filiżanką bajecznego cappuccino w dłoni. Krainę Medyceuszy odwiedziłam po raz pierwszy sześć lat temu i od dawna chciałam do niej wrócić. Przez te sześć lat wiele się u mnie zmieniło i ja sama też się zmieniłam. Kiedyś w czasie podróży byłam jak w amoku – bardzo chciałam zobaczyć i sfotografować jak najwięcej. Dziś mam wrażenie, że sporo rzeczy mi przez to umykało, mam niedosyt i chęć, aby wrócić i dane miejsce poczuć, a nie tylko zobaczyć.

Wjazd i wyjazd.

Aby wjechać do Włoch potrzebny był nam negatywny wynik testu wykonany najpóźniej na 48 godzin przed lotem – niezależnie od tego, że oboje z mężem jesteśmy zaszczepieni. Przed wyjazdem trzeba też wypełnić europejski dokument weryfikacyjny oraz kolejny dokument w zależności od tego do jakiego regionu Włoch się wybieramy. Linki do dokumentów były dokładnie podlinkowane na stronie Ryanair (lecieliśmy tą linią) i wypełniliśmy je w czasie internetowej odprawy. Najlepiej każdy dokument, łącznie z wynikiem testu, mieć w formie papierowej. Dokumenty bardzo dokładnie sprawdzono nam jeszcze na lotnisku w Gdańsku. To by było na tyle jeśli chodzi o początek podróży. Gdy z kolei wracaliśmy do Polski wystarczyło nam zaświadczenie o zaszczepieniu pobrane z profilu pacjenta. Test musiała przejść nasza córeczka – w tym temacie mieliśmy już doświadczenie w zdecydowanie mniej przyjemnych okolicznościach (miała dwukrotnie wykonany test – przy przyjęciu do szpitala w zeszłym roku i po kontakcie z osobą zarażoną jesienią) i wiedzieliśmy, że znosi to wyjątkowo dobrze – tym razem również poszło gładko i bez najmniejszego płaczu (test mogliśmy wykonać od razu na lotnisku po przylocie lub na drugi dzień na przykład w Diagnostyce).

Przestrzeń przy basenie starego zamku, w którym teraz umiejscowiony jest hotel. Jego lakoniczną recenzję znajdziecie na samym dole wpisu. Na stoliku widzicie polskie wydanie Vogue'a z tego miesiąca, moją ukochaną gumkę z Moye i krem z filtrem od Phenome.

Restrykcje na miejscu.

Toskania, w porównaniu do tego jak zapamiętałam ją sprzed laty, była opustoszała. Nie ukrywam, że miało to swoje zalety – zero problemu z parkowaniem, zero tłumów, kameralna atmosfera nawet w najbardziej obleganych miasteczkach, cisza i spokój. Ale o pandemii nie da rady do końca zapomnieć. We Włoszech wciąż obowiązkowe jest noszenie maseczek na zewnątrz. I jeśli wydaje się Wam, że stereotypowy Włoch ze swoim luźnym podejściem do reguł nie traktuje tego nakazu na serio, to jesteście w błędzie. Mieszkańcy Italii, przynajmniej biorąc pod uwagę moją subiektywną ocenę, są bardzo zdyscyplinowani jeśli chodzi o wszystkie obostrzenia i chyba spadliby z krzesła gdyby ktoś pokazał im w miniony weekend sopocki Monciak. Przestrzegane są limity w knajpach i odległości między stolikami, przed wejściem do marketu czy muzeum każdemu mierzona jest temperatura. Koronawirus uderzył w ten kraj z niezwykłą siłą, więc z dużym zrozumieniem podeszliśmy do ich skrupulatności. Uprzedzam, że jeśli ktoś nie zechce uszanować tych reguł może zostać upomniany w bardzo szorstki sposób.

Wnętrze restauracji Poggio alle Mura przynależącej do zamku Banfi – jednego z najsłynniejszych producentów win na świecie. Można tu zarezerwować nocleg albo zjeść kolację.

Najpiękniejsze miasteczka.

Nie chcę świecić tutaj fałszywą skromnością, ale jeśli planujecie podróż do Toskanii, to polecenia na blogach lifestylowych czy modowych warto później zweryfikować z tymi na stronach w całości poświęconych danym regionom. Chociaż zapisuję sobie miejscówki polecane przez influencerki, to aby sporządzić cały plan wycieczki zaglądam przede wszystkim na małe blogi pisane przez pasjonatów podróży. Wyciągam z tego wszystkiego złoty środek, aby było pięknie, ale jednocześnie, aby przywieźć do domu coś więcej niż tylko urokliwe zdjęcia.

Dla nas bardzo ważne było też wygospodarowanie czasu na błogie lenistwo przy basenie – dla naszej córeczki basen jest jak spełnienie marzeń, a my z wiekiem coraz mniej lubimy pędzić, więc na zwiedzanie nie zostało nam wcale tak wiele czasu. Z małym dzieckiem szkoda też marnować czas w samochodzie, więc postanowiliśmy odwiedzić najbliżej położone miasteczka, które wydawały nam się najciekawsze. Moim numerem jeden jest Montalcino. Bynajmniej nie z powodu słynnego na cały świat wina, z którego słynie (Brunello di Montalcino). Właściwie każda uliczka wygląda jak z pocztówki, to też najbardziej „eleganckie” ze wszystkich miasteczek. My zobaczyliśmy oczywiście słynną szesnastowieczną fortecę zbudowaną przez Cosimo Medyceusza, w której znajduje się wyjątkowa enoteka. Dla mnie najprzyjemniejsze było jednak typowe turystyczne „szlajanie się” bez celu ;). Wszystkim bez wyjątku polecam zjeść lunch albo chociaż napić się kawy w Alle Logge di Piazza, której stoliki rozstawione są pod renesansowym sklepieniem starego ratusza.

San Gimignano, zwane inaczej Manhattanem średniowiecza tym razem sobie odpuściliśmy, bo było dosyć daleko od naszego hotelu, a poza tym zwiedziliśmy je już skrupulatnie ostatnim razem. Jeśli jednak wybieracie się do Toskanii po raz pierwszy, to warto je odwiedzić. Bliżej nas znajdowało się San Quirico d’Orcia – małe miasteczko z pięknymi ogrodami. Wizyta w parku Horta Leonini jest punktem obowiązkowym wizyty w San Quirico d’Orcia, pod warunkiem, że nie leje. Złapała nas tam prawdziwa włoska burza więc pędem schroniliśmy się pod parasolami w patio jednej z kawiarni. Niestety nie zapisałam jej nazwy, a była genialna. W patio wszędzie chodziły żółwie (naliczyliśmy ich chyba z dziesięć), które w przeciwieństwie do nas cieszyły się z deszczu i bardzo żwawo (oczywiście jak na żółwie) tańczyły z radości w kałużach. Przy stoliku obok mogliśmy z kolei na własne oczy obejrzeć typową włoską scenkę – sześciu eleganckich panów w bardzo sędziwym wieku grało sobie w pokera i popijało espresso.

Aby udobruchać Was małą liczbą zdjęć Toskanii postanowiłam wcisnąć tu coś na kształt "mini looku" ;).

klasyczna czarna sukienka – MLE Collection (mam na sobie rozmiar xs, zostało ich nam już niewiele, a to naprawdę genialny i ponadczasowy model więc radzę się spieszyć ;))

wiklinowy koszyk – Massimo Dutti

apaszka we włosach – Toteme

skórzane klapki – Hermes

Ostatnie polecane przeze mnie miasteczko na pewno wymyka się przewodnikom, które prędzej wysłałyby Was do Montepulciano albo Bagno Vignoni, ale my chcieliśmy poczuć klimat prawdziwego włoskiego miasta, w którym turyści stanowią zdecydowaną mniejszość. Padło na Grosseto. Na głównym placu pełno było typowych włoskich mamma, które pilnowały aby ich dzieci nie chlapały na przechodniów wodą z fontanny, sporo sklepów i kawiarni dla tubylców. Udało nam się uzupełnić zapasy skórzanych mokasynów dla męża (którego zdaniem ten rodzaj obuwia należy kupować tylko we włoskich niepozornych sklepikach, gdzie oczywiście nikt nie mówi słowa po angielsku) i napiliśmy się najlepszej kawy na świecie. Za jedno euro i to na dodatek w pizzerii, która właściwie była zamknięta, ale właściciel powiedział, że kawy we Włoszech się nie odmawia.

W komentarzach pojawiło się też mnóstwo pytań o hotel – zatrzymaliśmy się w Castelllo di Vicarello (który akurat w czasie naszego pobytu oferował zniżki, co trochę nas skusiło), ale mam parę zastrzeżeń do tego miejsca więc jeśli ktoś zdecyduję się wykupić tam nocleg niech nie zwala tego na mnie ;). Powiem o zaletach – widoki zapierają dech w piersiach, kolację na odwróconym dachu zamku zapamiętam pewnie jako jedno z piękniejszych wspomnień, a przestrzeń przy dwóch basenach była idealnie rozplanowana i pozwoliła nam naprawdę wypocząć. No i świetliki – nie wiem czy właściciele zaganiają je w jakiś magiczny sposób, ale po zachodzie słońca wszystko skąpane jest w brokacie ich migających skrzydeł.

Uprzedzając Wasze pytania pozwolę sobie wypisać również elementy tego stroju ;)

sukienka – Louisse.pl (jeśli po roku kupujesz taką samą sukienkę, ale w większym rozmiarze to znaczy, że sprawdziła się idealnie, uwielbiam rzeczy z tego sklepu, bo są naprawdę bardzo przemyślane; poza tym modelem mamy jeszcze w szafie piękny model Yasmine).

espadryle na rzepy i kapelusik – Zara
A tu niespodzianka! Jest jeszcze trzeci "look" :). Teściowa w obiektywie zięcia zawsze wygląda pięknie prawda? :D