Look of The Day – Pierwszy śnieg, który wymaga wyobraźni i Łazienki Królewskie

winter shoes / zimowe buty – INUIKII on Eobuwie.pl 

wool coat & sweater / wełniany płaszcz i sweter – MLE Collection (obecna kolekcja)

leather trousers / skórzane spodnie – Tallinder

leathe bag / skórzana torebka – CHANEL

wool gloves / wełniane ręawiczki – COS

strój dziecięcy – kurtka Zara, czapka Bambolina, buty UGG

   Musicie mi uwierzyć na słowo, że przekraczając bramę Łazienek mieliśmy przed oczami zimowy krajobraz. W nocy spadł w stolicy pierwszy śnieg, ale zniknął błyskawicznie. Ulepiliśmy jedną śnieżkę, kwadrans spacerowaliśmy i nim się zorientowałam było już po wszystkim. Na osłodę pojawił się biały paw i dreptał sobie dumnie wokół Pałacu na Wyspie. Wyglądał jakby urwał się z którejś z baśni o zamarzniętej krainie. Sama zresztą nie mogłam się zdecydować, czy widoki przypominały mi bardziej Narnię, scenografię do Jeziora Łabędziego czy kultowe sceny z filmu "Kevin sam w Nowym Jorku", gdzie tytułowy bohater uciekał przed rabusiami po Central Parku ;). 

   Miało być mi ciepło i wygodnie więc wybrałam najgrubszy płaszcz MLE i niezawodne buty Inuikii, które noszę już trzeci sezon. Podoba mi się przełamanie czerni grafitem – jakiś czas temu pewnie bym nie zestwiłabym tych kolorów w ten sposób, ale dziś wydaje mi się, że wygląda to całkiem schludnie i jednocześnie mniej ponuro niż w przypadku monochromatycznego zestawu. 

Kroniki (przed)świąteczne czyli listopadowe umilacze

   Reklamy telewizyjne i profile instagramowych influencerek już od paru dni fundują nam wizualizację idealnego przedświątecznego czasu. Choinka ubrana w listopadzie, na zewnątrz śnieżne zaspy, pierniki już upieczone, dom przyozdobiony niczym salon Kevina – patrzę na ten koszmar Grincha i myślę sobie – „Nie! Jeszcze nie! Nie jestem gotowa!”.

    Pewnie, że byłoby miło ulepić w ten weekend bałwana, a w szafie mieć już skompletowane prezenty dla całej rodziny. Najlepiej popakowane i właściwie podpisane (tak żeby bon do Intimissimi nie trafił przez przypadek do teścia mojego brata, tak jak w zeszłym roku). Tymczasem my dopiero co wróciliśmy z wyjazdu, po którym ja – jak zawsze zresztą po kilkudniowej nieobecności – gonię własny ogon. Nie w głowie mi pieczenie pierników, bo po szaleństwach w paryskich bistro marzę o czymś zdrowym, domowym, bez sera i czekolady. Mówię sama do siebie, że przecież jest jeszcze czas, że jeszcze ze wszystkim zdążę, ale wtedy do mojego mieszkania wpada Asia (z kolejną stertą zadań do nadrobienia) i przekraczając próg holu dokłada tylko oliwy do ognia. „Kasia no co ty! Nie ma u ciebie żadnych ozdób świątecznych? Ja już od dwóch tygodni słucham twojej grudniowej playlisty, byłam pewna, że po wejściu dostanę w twarz cynamonowym spray'em, a na głowę spadną mi gałęzie jemioły!”. Tak to jest, gdy w towarzystwie wszyscy mają cię za gwiazdkowego świrusa, a ty z roku na rok sama sobie coraz wyżej stawiasz poprzeczkę.

    W dzisiejszym wpisie chciałabym przede wszystkim nie dokładać Wam i sobie ciężaru przedświątecznej presji. Nie będę pisać o tym, abyście wszystko zaplanowały wcześniej, rozpoczęły wieloetapowe testy na idealne pierogowe ciasto i każdego dnia myły po jednym oknie. Zresztą nie przypominam sobie, aby moi rodzice przygotowywali święta wcześniej niż tydzień, maksymalnie dwa, przed Wigilią. A nie mam przecież poczucia, że ten czas był przez to niepełny (wręcz przeciwnie). Gdy byłam dzieckiem, w listopadzie Boże Narodzenie było jeszcze czymś niedopowiedzianym, mówiło się o nim szeptem, jak o czymś, co można łatwo spłoszyć. Dziś trzeba z kolei uważać, aby wszystko co ze Świętami związane nie bombardowało nas od rana do wieczora.

    Tym razem nie będę dawać Wam i sobie żadnych rad, żadnych „sprawdzonych sposobów na” i żadnych „superszybkich trików”. Poproszę Was tylko o to, abyście przed lekturą tych paru akapitów usiadły sobie w najprzytulniejszym miejscu w Waszym mieszkaniu, przyjęły swoją najwygodniejszą pozycję (w moim przypadku będą to podkurczone aż do brody nogi), zamknęły oczy i bez dłuższego zastanowienia przywołały najmilsze wspomnienia z pierwszych świątecznych przygotowań. Niech ten nastrój Was otuli i zdejmie z barków poczucie spóźnienia.  

Choinkowe skarby. Pod koniec wpisu znajdziecie kod rabatowy na kilka z tych ozdób, które mam już od zeszłego roku. 

Nasza ulubiona sukienka. Właściwie to już druga taka, bo ten sam model kupiłam kiedyś w mniejszym rozmiarze. Bardzo ją lubię, bo nadaje się i na co dzień i od święta. Jest tak uszyta, że wygląda dobrze, gdy jest ciut za duża i ciut za mała też ;). Poszukując kreacji dla Wszych pociech zajrzyjcie koniecznie na stronę polskiej marki Louisse. Mamy od niej sporo rzeczy i wszystkie są idealne (bluza w paski wymiata!). 

1. Fakty, powieści, legendy i baśnie.

   Tytuł dzisiejszego wpisu nie jest przypadkowy. Święta Bożego Narodzenia to niekończąca się inspiracja dla pisarzy, autorów książek dla dzieci, gawędziarzy, reżyserów, blogerów kulinarnych czy agencji PR-owych ;). Ja też każdego roku wracam do Was z co najmniej jednym dłuższym artykułem o tradycjach, Mikołaju, choince, prezentach i magicznej atmosferze. Nim jednak ruszę z kopyta ze świątecznymi publikacjami (niczym Rudolf na czele sań) to powrócę do Waszych ulubionych tekstów w tym temacie. Myślę, że moje osobiste „kroniki świąteczne” z powodzeniem wprowadzą Was w świąteczny nastrój…

– Choć ich cel jest oczywiście komercyjny, to wiele świątecznych reklam dużo mówi o tym, czego ludzie pragną w święta. Jak zmieniło się to w czasie pandemii? W artykule z zeszłego roku znajdziecie między innymi siedem moich ulubionych filmów świątecznych i przepis na kultowe już ciasto z polewą Kinder.  

– Skąd się wziął kalendarz adwentowy? Do kogo przychodzi Mikołaj, a do kogo Dziadek Mróz? Co trzeba zostawić dla renifera? W artykule z 2019 roku spisałam wiele bożonarodzeniowych tradycji i zwyczajów z całego świata.  

– O Dniu świętej Łucji i dekorowaniu domu na Boże Narodzenie przeczytacie z kolei w tym wpisie.

2. O potrawach, które smakują najlepiej, gdy się na nie czeka.

    Okazje do wykorzystania świątecznych przepisów jeszcze się znajdą. Nie mam co do tego wątpliwości, bo grudniowy kalendarz już teraz mamy wypełniony – wspólne pieczenie ciasteczek piątego grudnia, impreza w obowiązkowych świątecznych swetrach u Zosi, firmowa wigilia z Zespołem MLE, no i przygotowania do Świąt, które w moim przypadku zawsze przemieniają się w niekończące przesiadywanie z rodziną w domu (w teorii spotykamy się aby sprzątać i gotować, ale po pięciu godzinach właściwie nic nie jest zrobione). Wigilijne i bożonarodzeniowe potrawy smakują najlepiej wtedy, gdy się na nie czeka. Nie ma co się do nich nadto śpieszyć (nawet starbunio wie, że syropy powinny być sezonowe, bo inaczej ich sprzedaż spada ;)).

    A ja mam w lodówce jeszcze spory kawałek dyni po Halloween, którą nie zdążyłam się nacieszyć. Chciałabym wycisnąć z jesiennego sezonu ile się da nim przejdę do ciężkich grudniowych dań.  Ciasta dyniowego robić mi się nie chcę, ale w wersji pieczonej na słono mogłabym jeść to warzywo codziennie. Ostatnio skorzystałam z przepisu Nigelli, który znalazłam w jej najnowszej książce „Zrób. Zjedz. Powtórz”. No więc zrobiłam, zjadłam i chętnie powtórzę. Podobnie zresztą jak przepis już bardziej „obiadowy” z kaszą bulgur, skórką pomarańczy i warzywami. Nie ma w tych daniach cynamonu ani karpia, ale na jesienne wieczory, gdy potrzebujemy czegoś rozgrzewającego i lekkiego jednocześnie, są idealne. Dzielę się tym przepisem dlatego, bo jest to przykład mojej codziennej diety, a wiem, że część z Was dosyć ma potraw na „specjalne okazje”.

Książka Nigelli Lawson "Zrób, zjedz, powtórz. Skłaniki, przepisy i opowieści" to połączenie przepisów z opowieściami o jedzeniu w pięknym, wciągającym i niepowtarzalnym stylu. Na uwagę zasługuje też sposób wydania – bez nachalnego zdjęcia na okładce, z grzbietem z płótna i fajnymi rozwiązaniami edytorskimi. Aż żal odkładać ją na półkę, bo wiem, że za chwilę znów po nią sięgnę. 

Przepis Nigelli na pikantny bulgur z pieczonymi warzywami

(przepis jest nieco uproszczony, a składniki dopasowane do tego, co akurat znalazłam w sklepie, pełną wersję znajdziecie w książce :))

(3-4 porcje jako danie główne)

KASZA BULGUR

mały pęczek kolendry (ok. 25 g)

2 duże ząbki czosnku

pół łyżeczki nasion kopru włoskiego

pół łyżeczki ziaren kminu rzymskiego

pół łyżeczki ziaren kolendry

1/2 łyżeczki suszonych płatków chili

375 ml zimnej wody

1 łyżka (15 ml) oliwy

1 pomarańcza (starta skórka oraz sok)

200 g kaszy bulgur

50 g czerwonej soczewicy

1 i 1/2 łyżeczki soli morskiej w płatkach (albo 3/4 łyżeczki drobnej soli morskiej)

 

PIECZONE WARZYWA

400 g poru 

400 g czerwonej papryki (2-3 sztuki)

200 g pomidorków koktajlowych

pół łyżeczki nasion kopru włoskiego

pół łyżeczki ziaren kminu rzymskiego

1 łyżeczka soli morskiej w płatkach (albo 1/2 łyżeczki drobnej soli morskiej)

3 łyżki (45 ml) oliwy

150 g rzodkiewki

Zastanawiacie się pewnie co to za piękna księga, po której bezczelnie piszę ;). To Księga Przepisów czyli forma osobistego notatnika, w którym zapisuje się ulubione receptury lub te, które doczekały się „ulepszeń”. Ja modyfikuję prawie każdą potrawę pod nasze rodzinne gusta czy alergie (albo gdy nie znajdę danego składnika w lodówce i zamienię go na coś innego). Niestety tych zmian później nie zapamiętuję i to jest idealne rozwiązanie dla osób, którym zdarzają się podobne historie. Polecam mieć go przy sobie zwłaszcza w czasie Świąt – ja planuję w końcu wyciągnąć od mojej kuzynki przepis na czekoladowe jeżyki, którymi częstuje nas od lat. Ta „Księga” to kolejna udana publikacja od Madamy (miałyście okazję widzieć również planner na moim Instagramie). Z kodem MLE2021 dostaniecie na nią 20% rabatu (kod ważny do 6 grudnia). 

Sposób przygotowania:

1. Nie musisz zaczynać od kaszy, ale ponieważ po ugotowaniu może spokojnie poczekać, ja właśnie tak robię. Drobno posiekaj co miększe łodyżki kolendry, tyle żeby uzyskać ich mniej więcej 1 łyżkę; obierz czosnek; odmierz przyprawy; postaw dzbanek z wodą przy kuchence.

2. Znajdź niezbyt duży rondel z grubym dnem i szczelną pokrywką. Na małym ogniu bardzo powoli rozgrzej w nim oliwę. Wsyp na nią skórkę startą z pomarańczy i wymieszaj. Przeciśnij przez praskę lub zetrzyj czosnek, dodaj razem z posiekanymi łodyżkami kolendry do rondla i mieszając, smaż wszystko ok. 30 sekund. Odrobinę zwiększ ogień (na średni) i wsyp na tłuszcz ziarna kopru, kminu i kolendry oraz płatki chili i wszystko dobrze wymieszaj.

3. Zwiększ ogień na duży, szybko wsyp do rondla kaszę i soczewicę i jeszcze raz starannie przemieszaj. Wlej do rondla wodę, posól ją i doprowadź do wrzenia. Kiedy zacznie bulgotać, przykryj rondel, zmniejsz ogień na mały i gotuj wszystko 15 minut (w tym czasie możesz zacząć kroić warzywa) – po kwadransie kasza i soczewica powinny wchłonąć cały płyn. Kiedy kasza się ugotuje, wyłącz ogień, przykryj rondel ściereczką i pokrywką, a następnie odstaw na 40 minut.

4. Rozgrzej piekarnik do 220/200 stopni z termoobiegiem. Pory pokrój na kawałki długości około 3 cm i wrzuć do solidnej brytfanki. Pokrój papryki na spore kawałki i dorzuć je na brytfankę, razem z pomidorkami. Posyp warzywa koprem włoskim, kminem i solą, polej oliwą i wymieszaj. Wlej do brytfanki 2 łyżki zimnej wody i 2 łyżki soków z wyciśniętej pomarańczy. Wstaw warzywa do piekarnika na 30 minut.

5. Po 30 minutach wyjmij brytfankę z pieca, dodaj do warzyw rzodkiewki i wymieszaj. Wstaw warzywa do piekarnika na kolejne 10 minut. Wyjmij brytfankę z piekarnika. Posiekaj kolendrę i wymieszaj kaszę. Przełóż ją do miski, posyp większością posiekanej kolendry i wymieszaj. Dodaj do bulguru 1/3 pieczonych warzyw i wymieszaj wszystko. Na tym etapie dopraw danie. przełóż na kaszę resztę warzyw i posyp je kolendrą.

Najpiękniejsze wieńce świąteczne tylko od Narcyza. Też możecie taki zamówić i dać w prezencie komuś bliskiemu. Po prostu napiszcie tutaj do najzdolniejszych florystek w Trójmieście (można też kupić je na miejscu w pracowni florystycznej w Gdyni przy Klifie).  

Ten fotel już dobrze znacie, część ozdób również, bo przetrwały bez problemu od zeszłego roku. Możecie je znaleźć w sklepie JOTEX wraz z wieloma innymi świątecznymi droibiazgami (choinkę znajdziecie tutaj, a śnieżynkę tutaj). Lubię kupować papierowe dekoracje, bo po pierwsze są piękne, po drugie – po złożeniu zajmują bardzo mało miejsca, a po trzecie – to nie plastik. Zerknijcie koniecznie na tę stronę, jeśli szukacie czegoś do mieszkania – teraz z kodem KASIANOV30 dostaniecie 30% rabatu na wszystkie produkty + 5+% extra na ceny zaznaczone na czerwono (oferta ważna do 31.12.2021). Cały ten tydzień na JOTEX są różnego rodzaju oferty z bardzo atrakcyjnymi rabatami, więc to dobry moment aby wybrać coś na prezent. Psst… podaję też link do lampki, którą mam koło łóżka, bo pojawiało się o nią wiele pytań. 

3. Pierwszy krok.

   Spod cienkiej bibuły obsypanej gdzieniegdzie różowym brokatem. Między wstążkami pozbieranymi po zeszłorocznej Wigilii. Wciśnięte w kartonowe przegródki. Szklane, porcelanowe, z misternie powycinanego papieru. Schowane na wysokościach, bo przecież sięgam po nie tylko raz w roku.

   Czujny widz obserwuje wygibasy mamy na drabinie i wsłuchuje się w uwagi. „Tę możesz potrzymać. Na tę uważaj, bo ta jest po babci. Nie wchodź za wysoko, bo będzie bam. A może pokażesz tę gwiazdę siostrzyczce?”. Ile razy nie zabierałabym się za rozpakowywanie świątecznych ozdób, błogie uczucie ogarnia mnie z tą samą mocą. Moja minimalistyczna dusza doznaje totalnego otępienia i przez parę tygodni lubuje się we wszystkim co złote, czerwone i pstrokate. W przedświątecznym czasie nie powinno się szukać szczęścia w materialnych drobiazgach, ale rozgrzeszam siebie, gdy widzę, że są one tylko nośnikiem naszych rodzinnych historii i tradycji, a ich rozkładanie, to najlepsza okazja do tego, aby te opowieści przekazać małemu niezdarnemu elfowi.  

mój sweter – niestety nie ma metki, ale to chyba stara kolekcja H&M // spodnie – mają 10 lat i są z Mango ;). 

   Wczorajsze popołudnie, zamiast na spacerze, spędziłam wśród pudełek, rozplątując kable od lampek i szukając miejsca dla świątecznego wieńca. Wszystko poprzekładam pewnie jeszcze z pięć razy, połowa ozdób nadal leży w kartonach, a dyskusje o prezentach na WhatsApp'ie póki co prowadzą do nikąd („ale że tory do Duplo dla twojego męża?!”). I niech tak będzie – świąteczna kurtyna dopiero podnosi się do góry. Niech nie opada zbyt szybko na nasze własne życzenie. 

*  *  *

 

 

 

LOOK OF THE DAY – POWRÓT DO BAZY

wool and alpaca sweater / sweter z wełny i alpaki – MLE Collection

cotton trench / bawełniany trencz – MLE Collection (poprzednia kolekcja)

shoes / botki – Ryłko (zeszłoroczna kolekcja)

leather bag / skórzana torebka – CHANEL

blues jeans / niebieskie dżinsy – Arket

   Po powrocie przywitał mnie listopad w pełnej krasie. Z dużym zaangażowaniem próbuję przekonać siebie i innych, że ten moment w roku też ma sporo zalet, ale dopóki nie wyciągnę z pawlacza sznura lampek i nie odpalę na Netflxie czegoś w klimacie "Ekspresu Polarnego" to chyba cel nie zostanie osiągnięty.

   Paryska garderoba właśnie wiruje w pralce. Reszta moich ciuchów zaraz padnie ofiarą przedremontowych porządków. Dobrze, że mam pod ręką dżinsy i ten piękny puszysty sweter. Reszta wydaje się niepotrzebna. 

Je viendrai avec deux enfants – czyli Paryż oczami mamy.

   „Ruszam z maluchami na parę dni do Paryża. Dasz nam jakieś wskazówki?” – na dzień przed wylotem zapytałam moją koleżankę-redaktorkę, która prawie całe wakacje spędziła ze swoim małym synkiem w stolicy Francji. „Tak. Jedną i to bardzo ważną. Nie rób tego.” – usłyszałam. Cudownie, właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałam.

   Być może znacie ten dysonans poznawczy, który pojawia się w głowie tuż przed wyczekiwanym od dawna wyjazdem: najpierw przez wiele tygodni marzysz o tym, aby w końcu ruszyć w podróż, a gdy nadchodzi ten upragniony moment, to najchętniej zawinęłabyś się w dywan i wyrzuciła walizkę przez okno. Gdy zostajesz mamą ten rodzaj emocji dopada ciebie ze zdwojoną siłą.

   W lipcu, gdy byłam jeszcze w ciąży, jakoś łatwiej nam było podjąć decyzję o listopadowej podróży z dwulatką i niemowlęciem. Bilety lotnicze kupuje się w parę minut, zwłaszcza jeśli kosztują pięćdziesiąt złotych – gorzej z pakowaniem i planowaniem. Być może, gdyby nie zawodowe sprawy, które przez zupełny przypadek ściągały mnie do Paryża dokładnie w tym samym czasie, odpuścilibyśmy cały ten wyjazd.

    Dlaczego? Przede wszystkim, na tyle na ile znałam Paryż, wiedziałam, że – jakby to delikatnie ująć w słowa – nie jest to miasto skoncentrowane na małych dzieciach. W czasach moich panieńskich wyjazdów nad Sekwanę częściej widziałam w restauracjach psa siedzącego dumnie na własnym krześle, niż niemowlę w wózku. Nie przypominałam sobie również, aby w którymś z centralnych parków znajdował się plac zabaw z prawdziwego zdarzenia (których w Sopocie jest pełno), do tego pokój hotelowy, w którym trudno odgrzać jedzenie ze słoików przywiezionych z Polski, brak ukochanej kołderki w łóżeczku i daleko do drogerii z pieluchami i jeszcze… STOP! Myśląc tym tropem już zawsze bylibyśmy skazani na wyjazdy do Valamaru. Poza tym – jak powszechnie wiadomo – praktyka czyni mistrza, a my mieliśmy już całkiem spore doświadczenie w podróżowaniu z jednym dzieckiem (no i psem, a podróżowanie z psem takim, jak Portos naprawdę uczy pokory i cierpliwości).

    O czym właściwie miałby być ten dzisiejszy artykuł? Czy czuję się na tyle kompetentna, aby stworzyć poradnik dla podróżujących z dziećmi do stolicy Francji? Nie. Zdecydowanie nie. Byliśmy w Paryżu za krótko (niecałe cztery dni), musiałam też znaleźć w tym wszystkim parę godzin dla marki Chanel (niestety nie mogę jeszcze zdradzić w jakim charakterze), chcieliśmy wrócić z mężem do paru ulubionych miejsc, do których czujemy wielką nostalgię, ale dla Was nie miałyby raczej większego znaczenia (podobnie jak dla naszych dzieci ;)), zaplanowaliśmy spotkanie ze znajomymi, no i nie wychodziliśmy z założenia, że ma to być wyjazd wyłącznie „dla bombelków”. Mieliśmy odpocząć  w s z y s c y , pobyć razem i nauczyć się funkcjonować w nowych okolicznościach, a nie bawić od rana do wieczora (chociaż i na to był czas, a właściwie osobny dzień). O „poradnikowaniu” nie ma więc mowy. Napiszę więc raczej o tym, jak sam Paryż gości dzieci (i to w moim subiektywnym odczuciu), a nie jak my do takiego wyjazdu powinniśmy się przygotować.

   Teraz przyszedł czas na asekuracyjny akapit, który musi pojawić się w każdym artykule dotyczącym dzieci, jaki znaleźć można w internecie. Jeśli nie chce Wam się czytać po raz setny, że wychowywanie nowego pokolenia to indywidualna kwestia każdego z nas i tyle modeli macierzyństwa, co dzieci, to przejdźcie dalej ;). A wracając do meritum – dla niektórych z Was taki wyjazd nie byłby pewnie nawet najmniejszym wyzwaniem, z kolei po komentarzach na blogu widzę, że dla wielu mam podróże i zwykła rutyna życia bywają czasem trudne (niech pierwsza rzuci kamieniem ta, która z roztargnienia nigdy nie wyszła z ręcznikiem na głowie do warzywniaka :D). Najchętniej uciekłabym tutaj do bezpiecznego sformułowania o „znalezieniu złotego środka”, tylko że dla każdej z nas ten złoty środek leży gdzie indziej. Jedna z nas powie, że „taki wyjazd to pikuś – ja miesiąc po porodzie pojechałam z dzieckiem w podróż dookoła świata i nurkowałam w karaibskich morzach, kiedy mój syn bawił się z orangutanami” a inna mama będzie szła w zupełnie inną stronę, czyli „dziecko przed ukończeniem siódmego roku życia nie powinno oddalać się od domu, a wszystkie przygody poczekają na nie do osiągnięcia pełnoletności”. I tyle. Nie ma co dywagować o tym, kto robi dobrze, a kto źle, bo ludzie różnią się od siebie na każdej możliwej płaszczyźnie i chyba nikt nie chciałby abyśmy wszyscy byli tacy sami. Nie ma więc co oczekiwać, że w przypadku macierzyństwa będzie inaczej. Nie będzie.

    No dobrze. Dzień pierwszy. Po rozpakowaniu się w hotelu idziemy do restauracji, która jest nieco oddalona od centrum, więc dla bezpieczeństwa robimy w niej rezerwację (spontaniczny wybór lokalu gastronomicznego zostawiamy sobie na kiedy indziej, po podróży jesteśmy głodni, zmęczeni i nie chcemy odbić się od drzwi). Świeci słońce, jest ciepło, a po obiedzie dzieci będą już zbyt zmęczone na jakiekolwiek zwiedzanie, więc po drodze odhaczamy Wieżę Eiffla i spacer u jej podnóży. Na miejscu okazuje się, że paryska wersja stolika dla rodziny z dwójką dzieci wygląda tak. W pierwszej sekundzie trochę śmiejemy się pod nosem, ale w gruncie rzeczy niczego nam tam przecież nie brakowało. Taboret dla wiercącej się dwulatki – jest, miejsce na wózek z bobasem – jest, widok dla rodziców na paryską ulicę – jest. Kelnerzy, których wątpliwa renoma znana jest na całym świecie, ku naszemu zdziwieniu, uśmiechnięci od ucha do ucha i z przejęciem odgrywają scenę podawania burgera dla misia („Ah oui monsieur. Peut-être du poivre frais?”). Właśnie tak to sobie wyobrażałam! No może poza tym, że misia trzeba było uprać po kąpieli w ketchupie. I kolejny raz zapomnieliśmy, że przekrojenie burgera na pół to dla niektórych koniec świata.

    Jeśli chcecie spytać mnie o knajpę, w której dzieci są szczególnie traktowane, to niestety nie mam dla Was takiego adresu. Krzesełka są rzadkością, specjalne menu również, o kąciku z kredkami można zapomnieć. Ale ani razu nie mieliśmy wrażenia, aby ktoś z obsługi był „zawiedziony” czy „zdziwiony”, że do ich lokalu trafiła taka wesoła ferajna. Rada którą mam dla Was – w ciągu dnia francuskie bistra i restauracje są zatłoczone i gwarne. Dzięki temu na rozrabiające czy grymaszące dzieci mało kto zwraca szczególną uwagę, nie ma się więc poczucia, że zaburza się czyjś spokój (co dla mnie osobiście jest ważne), kelnerzy są życzliwi, pomocni i z ogromnym wyczuciem odpowiadają na pytania, czy jest jakieś miejsce gdzie można nakarmić maleństwo („où vous voulez, Madame”). My z kolei staraliśmy się nie doprowadzać do sytuacji, w której dzieci byłyby nie do opanowania i dawały się otoczeniu mocno we znaki. Trochę inaczej sytuacja wygląda wieczorami – co naturalne, dzieci szczególnie lubią rutynę przed snem, w restauracjach nie ma już tak swobodnej atmosfery, dlatego niedużą kolację jedliśmy w pokoju (w towarzystwie szczurka z filmu „Ratatuj” aby pozostać w paryskim klimacie). Pewnie, że byłoby miło zjeść posiłek przy świecach na Montmartre, ale coś trzeba przecież zostawić na inną okazję.

    Ponieważ jedzenie to taki temat, który mamom chyba najbardziej spędza sen z powiek, to poświęcę mu jeszcze parę linijek. Jeśli na wyjazdach potrafimy trochę odpuścić zdrową zbilansowaną dietę i zależny nam po prostu na tym, aby dziecko „coś zjadło”, to w Paryżu nie będzie z tym problemu. Właściwie w każdym bistro znajdziemy sporo dań, które dzieci uwielbiają. Pyszne puree, tosty z szynką, wszystko z dużą porcją dodatkowego sera, najpiękniejsze wyroby cukiernicze świata i wyborne pieczywo na każdym rogu to istny raj dla małego podniebienia. Jeśli natomiast liczymy na coś zdrowego, coś co przypominałoby domową dietę, w której jest pełno warzyw i witamin, to radzę zabrać jedzenie z Polski. W przypadku śniadań wyjątkiem jest Season w Trzeciej Dzielnicy (rodzicom też na pewno się tam spodoba ;)).

    Przed wyjazdem (a raczej na lotnisku w oczekiwaniu na boarding) czytałam artykuły o tym, że francuska stolica ma bogatą ofertę atrakcji dla najmłodszych, ale moim zdaniem to trochę teoria, bo w praktyce są one skierowane dla dzieci w wieku szkolnym. Jest oczywiście La Villette (paryska wersja Centrum Nauki Kopernika) i jego „mini filia” Palais de la Découverte w samym centrum Paryża, ale dla dwulatki, to średnia atrakcja. Poza tym, wydaje mi się, że będąc tylko parę dni w tak pięknym mieście jakoś żal zamknąć się na parę godzin w budynku. Powodzenie naszego wyjazdu wynikało chyba z tego, że cała nasza czwórka jest przyzwyczajona do naprawdę długich spacerów. Żałuję jedynie, że przed wyjazdem nie zaopatrzyłam naszego turystycznego wózka w podstawkę dla starszaka. Plecy mojego męża też bardzo tego żałują.

    Beztroskie błąkanie się po najpiękniejszych ogrodach w Europie przyniosło mi chyba najwięcej przyjemności i ukojenia. W końcu miałam czas, aby usiąść na zielonych stalowych krzesełkach nie tylko po to, aby zrobić zdjęcie i pędzić dalej (z drugiej strony na robienie zdjęć nie miałam czasu w ogóle :D). Teoretycznie dzieci powinny nas w zwiedzaniu ograniczać, a ja miałam poczucie, że dzięki tym wszystkim nieplanowanym pauzom na oglądanie łódek w Ogrodach Luksemburskich, karmienie przy piramidzie Luwru czy gonitwę za bańkami w Jardin du Palais Royal zapamiętałam więcej obrazów niż ze wszystkich poprzednich wizyt. To zresztą jedna z najfajniejszych rzeczy w podróżowaniu z naszymi dziećmi, które poniekąd zmuszają nas do tego aby w końcu zwolnić, rozejrzeć się na około i przeżywać razem z nimi drobiazgi, na które wcześniej nie zwracaliśmy uwagi, albo wydawały się nam niezbyt ekscytujące. Takie właśnie miałam odczucia, gdy natykaliśmy się po kolei na różne paryskie symbole uznawane powszechnie za „clichee”, które na nas – skamieniałych dorosłych – od dawna nie robiły już wrażenia. Karuzela z konikami w Jardin des Tuileries wywołała taką ekstazę radości u naszej starszej córki, że udzieliły nam się jej emocje i sami zaczęliśmy się kłócić kto wejdzie na karuzelę razem z nią. Od witryny sklepowej słynnego Laduree nie mogliśmy się odkleić przez kwadrans, a w hotelu rozpakowywaliśmy każdego makaronika jak największy skarb, przy obowiązkowym akompaniamencie „łał” i „mniam mniam”. Niby to wszystko oczywiste, ale przez to wcale nie mniej magiczne.

    Przez trzy dni wyjazdu staraliśmy się znaleźć balans między potrzebami naszych pociech, a tym co my sami chceliśmy zrobić, ale na sam koniec zostawiliśmy coś ekstra. Powrót do Disneylandu, tym razem jako rodzice, było spełnieniem naszych marzeń, ale nie będę Was tutaj zamęczać moimi wrażeniami. Odsyłam do artykułu sprzed trzech lat, w którym podaję wszystkie niezbędne informacje na temat takiej wycieczki. Dodam tylko, że naprawdę warto ściągnąć na telefon aplikację, gdy już jest się na miejscu. Zupełnie nie zaliczam się do grona osób, które uważają, że ten park rozrywki jest przereklamowany. Ja mogłabym tam wracać co miesiąc.

   Podobno Francuzi wychodzą z założenia, że to dziecko ma przystosować się do stylu życia rodziców, a nie na odwrót (tak przynajmniej przeczytałam kiedyś w książce „W Paryżu dzieci nie grymaszą”). Napiszę lakonicznie, że sama się z takim podejściem nie utożsamiam, ale odwiedzając ich stolicę starałam się szanować reguły gry. Zaryzykowałabym tezę, że dzieci w Paryżu są jak najbardziej mile widziane, ale to twój (czyli w tym przypadku: mój) problem, aby nikomu nie przeszkadzały. Trochę jak z turystami – „wcale Was nie zapraszaliśmy więc nie liczcie na szczególne względy!”. No cóż. Życie płynie, role się zmieniają, ale Paryż nie ma zamiaru się zmieniać. I może to i dobrze.

dżinsy – Levi's vintage (model 501) // marynarka – Zara // t-shirt – MLE Collection // buty i torebka – Chanel // wózek – yoyo po starszej siostrze

Niespodzianka! Przepis na chlebek bananowy i nowy smak lodów, który powstał na podstawie tego przepisu.

*    *    *

Kremowa konsystencja o lekko bananowym smaku. Treściwa dzięki śmietance, wanilii i zmielonym daktylom z rumem. Czy czegoś trzeba więcej na jesienną aurę? Dla wszystkich miłośników chlebka bananowego przygotowałam niespodziankę – otóż wyobraźcie sobie, że na podstawie dzisiejszego przepisu dzielni rzemieślnicy z gdańskiej lodziarni stworzyli smak lodów. Zapraszam na dziejszy przepis na chlebek bananowy a lody możecie spróbować w Lodziarni Latto Gelato.

Skład:

4 bardzo dojrzałe banany + 1 do położenia na wierzchu

180 g brązowego cukru

2 jajka, rozbełtane

1 łyżka ekstraktu z wanilii (opcjonalnie)

100 g miękkiego masła

1-2 łyżeczki esencji waniliowej

180 g mąki pszennej

szczypta soli

1 łyżeczka sody

garść rodzynek (opcjonalnie)

ok. 180 g suszonych daktyli 

ok. 80 ml (może być więcej) rumu

(opcjonalnie: do przepisu można dodać tabliczkę czekolady – wówczas polecam zmniejszyć porcję cukru, można również dodać 2-3 łyżki kakao)

A oto jak to zrobić:

  1. Piekarnik nagrzewamy do 180 st C. Podłużną formę smarujemy masłem lub wykładamy papierem do pieczenia. Daktyle zalewamy 2-3 łyżkami wrzątku, a gdy po kilku minutach nasiąkną, dodajemy rum. Całość blendujuemy do uzyskania pulpy.
  2. Banany rozgniatamy widelcem, łączymy z cukrem, jajkami, masłem i wanilią. Na końcu dodajemy zmiksowane daktyle. Mąkę mieszamy z solą i sodą, a następnie dodajemy do bananów. Całość dokładnie mieszamy i przelewamy do formy. Na wierzchu ciasta rozkładamy pokrojony wzdłuż banan i wstawiamy do piekarnika. Pieczemy ok. 50-60 minut lub do momentu tzw. suchego patyczka. Ciasto początkowo rośnie powoli, ale później powinno wypełnić całą blachę. Po upieczeniu wyjmujemy z piekarnika i studzimy w formie. Podajemy z ulubionymi lodami.

Banany rozgniatamy widelcem, łączymy z cukrem, jajkami, masłem i wanilią. Na końcu dodajemy zmiksowane daktyle. Mąkę mieszamy z solą i sodą, a następnie dodajemy do bananów. Całość dokładnie mieszamy i przelewamy do formy.

Look of The Day – Bonjour Paris!

leather shoes / skórzane buty – RYŁKO 

coated jeans / woskowane spodnie – Topshop (stary modeli Joni)

wool jacket & blouse / kurtka z wełną i bluzka – Mango

leather bag / skórzana torebka – Gucci

   Co ja tu robię?! Pytałam sama siebie, gdy pchając wózek szłam przez Rue du Louvre w kierunku ukochanych Jardin du Palais Royal. Obok mnie idzie mój mąż z naszą starszą córeczką na baranach, słońce razi nas w oczy, ktoś tam zamiata chodnik przed otwarciem kawiarni, po drugiej stronie ulicy paryżanin biegnie z psem. A ja próbuję zakodować każdą sekundę tego spaceru, bo wiem, że nie wszystko jest dane raz na zawsze, że świat potrafi zrobić nam wszystkim psikusa i to, co dziś wydaje się proste i w zasięgu ręku, za tydzień lub za miesiąc może być nieosiągalnym pragnieniem. 

   Kilka słów o naszej podróży napiszę dla Was lada moment – gdy tylko znajdę chwilę, aby przysiąść do klawiatury. W Paryżu z dwójką małych dzieci jest to jednak nie do zrobienia ;). Niedziela to jednak taki dzień, w którym nie mogę zostawić Was bez wpisu! Do walizki spakowałam między innym ten strój, który świetnie sprawdził się w czasie całodniowego zwiedzania. Wygodne sztyblety w modnej wersji trochę przełamały ten klasyczny zestaw à la Emily Paryżu.