When Portos appeared in our life, we knew that it would bring about some commotion. Even though it wasn't easy at times, we were trying to take him everywhere it was possible – to family dinners, walks with friends, trips out of town, to cafes or to work (Portos is, in fact, my right hand). Each time we went to the beach, we chose a specially designated area for dogs. It didn't matter that when we came out of water, our towels were usually occupied (for example, by two Rottweilers). What’s important is the fact that we were able to have a life with Portos that we had dreamt about, and he seems to be happy owing to that.

   We decided to go on our first long journey at the beginning of this year – we were convinced that a ski trip would be a perfect occasion for Portos to cross the Polish border and see other parts of the world. For more trivial reasons – our whole family was travelling with us so we couldn’t leave him with anyone. The trip was almost ideal (with a small exception that I will mention later), so we had no doubt that we would take Portos on our next longer holidays.

   When it turned out that we would have to visit a town in Provence, we assumed that it's an ideal pretext to organise a longer trip. We started the planning from choosing places of accommodation. We chose Rothenburg ob der Tauber in Germany, Zermatt in Switzerland (or rather the summit of the Gornergrat), Saint-Remy and Nice in France, and Venice. We wanted our last accommodation to be somewhere in Poland. We mostly took into consideration the distances between the cities – the longest journey was the first stage, but we could easily cover it during one day, even including numerous stopovers for walks and a bowl of water for Portos.

   I've known Rothenburg since childhood and if you are searching for a scenic Bavarian town on your way to Italy or France it will be a perfect match. We stayed at Romantik Hotel Markusturm that has been managed by one family from the very beginning. We stayed overnight and hit the road on the following day. We were able to take a walk around the city with Portos, but we also took an additional stopover before the highway on a wild clearing so that he could get a run. After a few hours' ride, we reached Furka Pass in the Swiss Alps. We wanted to catch up on some kilometres so we chose travelling by train. It took us and our car (!) to the other edge of the pass. In Täsch, we left our car and took the famous glass train that took us to Zermatt. Portos was really behaving nicely while on the train. Of course, he was slightly more effervescent and was trying to look behind the window, but after a few minutes he placed his head near my legs and soon after that started to close his eyes. After half of the trip (which took half an hour) he was well asleep.

   Going back to the topic that I mentioned at the beginning of the post – during our trip there was a moment when we didn't really know what to do with Portos. We wanted to visit the famous mountain town of Cortina d'Ampezzo (Winter Olympics of 1956) and, of course, we took our pet companion along. Unfortunately, Portos started to be really impatient – he was pulling the leash, barking on all encountered dogs, and becoming ballistic each time he saw people with curly hair (yes, we were astonished by this fact as well). Keeping him short didn't help as well. After an hour, we decided to return to our apartment as sauntering with Portos wasn't pleasant in the least – neither for him nor for us. When we reached Zermatt, we knew that we have more than an hour left to the next train, and the town was dangerously reminiscent of Cortina. However, this time we were better prepared. For the last half a year we have been training walking on a leash (it is real hard work) and we were equipped with a multitude of snacks. Whenever we spotted another dog (or, God forbid, someone with an afro), we quickly took out a snack and distracted Portos. However, most of the time we were trying to talk to him in a calm voice and hide the fact that we were nervous about the whole trip ourselves. Fortunately, this time it was a piece of cake. At 6 o'clock sharp, we went on a mountain train that took us to the altitude of 3100 metres above sea level.

   A few words about the hotel on the summit of the Gornergrat as many of you were asking about it in the comments. You can reach the hotel only by train and no one will tell you about this fact when you’ll be booking your stay. Therefore, bear in mind that you should take into consideration the train tickets when calculating the price of your stay (for two people and Portos it was around PLN 1000 for a two-way ride so that's quite a lot). The advantages are that we get full catering and it's of top quality. The stay while being surrounded by stunning views and the trip to the summit of Gornergrat are a real adventure, but it would be even more pleasant if we knew about the additional expenses.

   On the following day, we got back to our car and hit the road again. We reached Provence on the early afternoon so we were able to run all the errands that took us to this town in the first place and to find some time for sightseeing around its vicinity. When it comes to the accommodation in this region of France, the choice is really wide – finding a scenic chateau is not a problem. On our first night, we slept in Chateau De Roussan. Afterwards, we moved to a real paradise on earth, which is Chateau Des Alpilles (that's right – we were already there in May). In both of these places, Portos felt really great and was amiably welcomed by the hosts.

   After two (or, in fact three) days in Provence, we headed for Cote d'Azur. Nice welcomed us with beautiful weather, and the staff of Negresco Hotel treated Portos like a king. During the check in, they patted him, and there were bowls and a special bed (which was unfortunately too small) waiting for him in the room. In the town itself, Portos also behaved well. He was even invited to a CHANEL boutique. The security worker spotted me waving to Portos through the store window, but our dog was keener on staying outside with his owner. In Western Europe, there're no restrictions concerning entering the stores with dogs. The only exceptions are patisseries and chocolate stores (I wonder why?).

   After Nice, the time has come to reach the finishing line of our trip – Venice. The attentive readers of the blog have probably noticed that I've been to this famous city on water not once and not twice. But it also happens that Portos has never been there! So he had to catch up with us. Having reached the parking (you can't drive into the city in a vehicle), we hailed a water taxi and that's how our shaggy friend travelled by a third type of transport means. In the beginning, we were slightly afraid that the boat driver (a boat that was really neat and well-maintained) wouldn’t be that happy about us taking a dog on board, but he was very surprised when we asked whether it wouldn't be a problem. As it later turned out, Venetians are really welcoming towards dogs. To such an extent that when we sat at the famous Florian cafe and ordered a breakfast, a waiter came after a moment with a flask of water and a bowl (probably it was supposed to show Portos that the water is fresh). And five minutes after that, he came back with a plate of cold cuts. We were even more surprised by that fact as we got only one slice on each of our sandwiches, and Portos got at least ten. While walking around the city streets, we felt as if we were walking with Brad Pitt instead of a dog. He stirred a commotion and often posed to photos. I think that he would like to stay longer in that city…

   During the whole trip, we didn't face any unfriendly comments, restrictions from hotel staff, waiters in restaurants, or even ticket inspectors on trains. Of course, we made sure that the hotels we had chosen allow animals, but still we were taken aback by the hospitality and the amiable approach of total strangers. The more so that we felt really bad that – when searching for a hotel in Poland on our way back – it turned out that no hotel on our route allows such a possibility. The difference was also visible on petrol stations – abroad all stations are open for animals. Unfortunately, in Poland, they weren't too welcoming. It was forbidden to enter with dogs at all of them (I wonder what happens when the weather is sweltering and the clients are travelling alone with their dogs – should they leave the dog in the trunk and count on the fact that the pet doesn’t choke?). I've been thinking for quite some time what's the reason behind it – I'm curious about your opinions on that.

   To finish off, I've got a couple of practical pieces of advice concerning travelling with a dog. From my story, it might seem that covering such a route with a pet is a piece of cake. Well that's right if you have socialised your dog enough before and allowed him to get used to driving. A well behaving dog will be a great companion – it depends only on us. Apart from a meticulous upbringing as a puppy, it's important to make sure that the dog is able to endure a two-hour drive. Also, you should take into consideration that the trip won't be as smooth as usual. You should give your dog water at least every three hours. It is also the maximum time that we can drive without taking a stop, remembering that each time we stop we should give our pet some time for a run. That's why you need to wisely choose petrol stations (in Germany, almost all of them are equipped in a special line of greenery) or take extra stopovers.

   When we reach the hotel, we cannot leave the dog in the room and leave. First, you need to unpack, then, take him for a walk, return to the room, and stay with him for a while. It's important to show the dog that you are returning to the place at which he was earlier and where the pet recognises the smell of your items. Understanding the command "stay" by the dog is also vital. After leaving the room, we should listen for a while what's going on the other side of the door. If the dog is squealing, we should return and take him for a walk, buy him something delicious and something on which he can chew for a long time, and try to leave him in the room again. I also recommend preparing a plan B (fortunately we didn't need to use it) which allows taking the dog with you.

What should we take if we are taking our dog on a long car trip?

1. Certification of rabies vaccination. In the EU, no one will check our dog at the customs, but this document is very useful in case of any unpleasant situations (which fortunately didn't happen to us). The certification is available at the vet's office where the dog received his vaccination.

2. Civil liability insurance. Generally, it's best to have such insurance as it will be useful, for example, when we cause damage to our neighbour owing to a leaking pipe, but dog owners shouldn't even hesitate to buy it. Of course, as every owner of a pet, I'm sure that my sweetest Portos would never harm a fly, but I also know that you can't foresee some situations. The insurance will also cover damage that the dog can cause in the hotel room.

3. A portable water bowl. We've got something in the form of a bowl/bottle. You can find it in each pet shop.

4. A dog bed or a favourite blanket – something that will smell like home. It will calm the dog in a hotel room and will become of use, especially if the staff doesn’t think about a dog bed.

5. Food. It's quite obvious, but it's good to think about how to transport it in advance. The container should be tightly sealed and easy to carry. Remember! During the first two days of the trip, give portions that are smaller by 1/4.

6. Snacks. Believe me that it's really important to have something that the dog loves at hand. It's best to buy something tiny that will help us to distract the pet and allow us to control his behaviour during a walk as well as something to chew that will calm him down when he stays alone in the hotel. It's also worth taking your dog's favourite toy.

7.  Muzzle. Of course, a muzzle that will allow the dog to breathe (that is to open his mouth). It didn't come in handy to us but it is always worth carrying a muzzle with you.

8. Bags. A lot of bags as the trip can make the animals really nervous influencing their basic needs. I usually choose bags that undergo recycling.

9. Seatbelts and a car mat. It is probably the most important thing without which you shouldn't embark on any longer trip. The dog should be protected with special seatbelts and sit on the rear seats and not in the trunk. We bought a special mat that protects the whole back of the car. I know that some people choose the so-called transporters. If you have any experiences with transporters, I'll be eager to read about them.

10. Sticky roller. Seemingly, it's a detail, but you will curse your pet's fur if you don't take it with you ;).

   Travelling with a dog is surely something different than a trip involving a group consisting only of homo sapiens. It requires some preparation and patience, and sometimes it may even seem cumbersome. However, sharing experiences with your best friend and looking at his happiness when he can accompany us in our subsequent adventures is a sufficient prize. We are sure that this small part of Europe is only the beginning.

* * *

   Gdy Portos pojawił się w naszym życiu wiedzieliśmy, że narobi trochę zamieszania. Chociaż czasem nie było to łatwe, staraliśmy się, aby towarzyszył nam wszędzie tam, gdzie to możliwe – zabieraliśmy go na rodzinne obiady, spacery ze znajomymi, wypady za miasto, do kawiarni czy do pracy (Portos to tak naprawdę moja prawa ręka). Gdy chodziliśmy na plażę, wybieraliśmy specjalnie wydzielony skrawek dla psów. To nic – że gdy wychodziliśmy z wody – nasze ręczniki były zwykle zajęte (na przykład przez dwa rottweilery). Portos wydaje się być szczęśliwy, najwyraźniej odpowiada mu nasz styl życia. Tak jak nam – jego. Wszystko jest tak, jak sobie wyobrażaliśmy.

   Na pierwszą daleką podróż zdecydowaliśmy się na początku tego roku – byliśmy przekonani, że wyjazd na narty to wymarzona okazja, aby Portos przekroczył granicę Polski i poznał trochę świata. Z bardziej prozaicznych powodów – cała rodzina jechała razem z nami, więc nie mieliśmy go z kim zostawić. Podróż minęła nam właściwie idealnie (z małym wyjątkiem, o którym piszę później), więc nie mieliśmy wątpliwości, że na kolejne dłuższe wakacje znów zabierzemy Portosa ze sobą.

   Kilka miesięcy temu dowiedzieliśmy się, że będziemy musieli odwiedzić pewne miasto w Prowansji. Uznaliśmy wtedy, że to świetny pretekst, aby zorganizować sobie dłuższy wyjazd. Planowanie rozpoczęliśmy od ustalenia miejsc, w których będziemy nocować. Padło na Rothenburg ob der Tauber w Niemczech, Zermatt w Szwajcarii (a właściwie szczyt góry Gornergrat), Saint-Remy i Niceę we Francji, a na koniec wybraliśmy Wenecję. Ostatni nocleg chcieliśmy znaleźć gdzieś w Polsce. Kierowaliśmy się przede wszystkim odległościami między miastami – najdłuższa trasa czekała nas na początku, ale bez problemu można ją było pokonać w ciągu jednego dnia, nawet zakładając liczne przystanki na spacery i pojenie Portosa.

   Rothenburg znam od dziecka i jeśli szukaliście kiedyś urokliwego bawarskiego miasteczka w drodze do Włoch czy Francji, to właśnie je znaleźliście. My zatrzymaliśmy się w hotelu Romantik Markusturm prowadzonym od zawsze przez jedną rodziną. Spędziliśmy tam wieczór i następnego dnia po śniadaniu ruszyliśmy dalej. Udało nam się przejść z Portosem po miasteczku, ale po drodze, nim wjechaliśmy na autostradę, zatrzymaliśmy się jeszcze na dzikiej polanie, aby mógł się naprawdę wybiegać. Po kilku godzinach jazdy dotarliśmy do przełęczy Furka w Alpach Szwajcarskich. Chcieliśmy nadrobić drogi dlatego wybraliśmy transport pociągiem, który zabrał nas i nasz samochód (!) na drugi koniec przełęczy. W Täsch porzuciliśmy samochód i wsiedliśmy w słynny przeszklony pociąg, który zawiózł nas do Zermatt. Portos zachowywał się w nim naprawdę przyzwoicie, oczywiście był trochę ożywiony i próbował wyglądać za okno, ale po kilku minutach położył głowę na moich kolanach, po paru sekundach zaczął przymykać oczy, a w połowie drogi (która trwała łącznie pół godziny) spał już w najlepsze.

   Wracając do wątku, który poruszyłam na początku artykułu – w trakcie naszego wyjazdu na narty był moment, w którym za bardzo nie wiedzieliśmy, jak poradzić sobie z Portosem. Chcieliśmy odwiedzić słynne górskie miasteczko Cortina d’Ampezzo (Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1956) i oczywiście zabraliśmy ze sobą naszego czworonożnego towarzysza. Niestety, gdy tylko wyszliśmy na główny deptak, Portos zaczął się bardzo denerwować – ciągnął smycz na wszystkie strony, obszczekiwał napotkane psy i wpadał w furię, gdy widział ludzi w kręconych włosach (tak, też nas to zdziwiło). Nie pomogło nawet trzymanie na krótkiej smyczy. Po godzinie postanowiliśmy wrócić do naszego apartamentu, bo spacerowanie zamieniło się w udrękę dla niego i dla nas. Gdy dotarliśmy do Zermatt, wiedzieliśmy, że do następnego pociągu mamy ponad godzinę, a miasteczko w niebezpieczny sposób przypominało właśnie Cortinę. Tym razem byliśmy jednak lepiej przygotowani – przez ostatnie pół roku ostro trenowaliśmy chodzenie na smyczy (to naprawdę żmudna praca) i mieliśmy ze sobą mnóstwo przysmaków – gdy tylko na horyzoncie pojawiał się pies (albo nie daj Bóg ktoś z afro na głowie), szybko wyciągaliśmy smakołyk i odwracaliśmy jego uwagę. Przede wszystkim jednak cały czas staraliśmy się mówić do niego spokojnym głosem i nie dać po sobie poznać, że sami denerwujemy się podróżą. Tym razem poszło na szczęście jak po maśle. Punkt osiemnasta wsiedliśmy do górskiego pociągu, który wyniósł nas na zawrotną wysokość 3100 metrów.

   Kilka słów o hotelu na szczycie góry Gornergrat, bo wiele z Was pytało o niego w komentarzach. Do hotelu można dotrzeć wyłącznie pociągiem i nikt nie uprzedza nas o tym fakcie, gdy dokonujemy rezerwacji. Miejcie więc na uwadze, że do kosztu noclegu trzeba doliczyć bilety (dla dwóch osób i psa w dwie strony to koszt około 1000 złotych a więc naprawdę sporo). Plusy są takie, że w hotelu dostajemy pełne wyżywienie i jest ono na wysokim poziomie. Samo nocowanie wśród takich widoków i podróż na szczyt Gornergrat jest prawdziwą przygodą, ale na pewno byłoby milej, gdybyśmy wcześniej wiedzieli o nadprogramowych wydatkach.

   Następnego dnia wróciliśmy do naszego samochodu i znów ruszyliśmy w trasę. Do Prowansji dotarliśmy wczesnym popołudniem. Mogliśmy więc załatwić sprawy, które ściągnęły nas do tego miejsca i znaleźć jeszcze trochę czasu na zwiedzanie okolicy. Jeśli chodzi o noclegi w tym rejonie Francji to wybór jest naprawdę ogromny – znalezienie urokliwej posiadłości nie jest żadnym problemem. My pierwszej nocy spaliśmy w Chateau De Roussan. Później przenieśliśmy się do prawdziwego raju na ziemi, czyli do Chateau Des Alpilles (dobrze pamiętacie – byliśmy tam już w maju). W obydwu tych miejscach Portos czuł się świetnie i był mile widziany przez gospodarzy.

   Po dwóch (a właściwie trzech) dniach w Prowansji skierowaliśmy się w stronę Lazurowego Wybrzeża. Nicea przywitała nas piękną pogodą, a obsługa w hotelu Negresco przyjęła Portosa jak króla. Przy zameldowaniu został wygłaskany, a w pokoju czekały na niego miski i specjalne posłanie (które niestety było trochę za małe). W samym mieście Portos również zachowywał się elegancko. Został nawet zaproszony do butiku CHANEL, bo wypatrzył go ochroniarz gdy machałam do Portosa przez szybę, ale wolał zostać ze swoim panem na zewnątrz. Na zachodzie Europy nie ma zakazu wprowadzania psów do sklepów. Wyjątkiem są ciastkarnie i sklepy z czekoladkami (ciekawe dlaczego?).

   Po Nicei przyszedł czas na finał naszej podróży – Wenecję. Baczne obserwatorki bloga na pewno zauważyły, że w słynnym mieście na wodzie byłam nie raz i nie dwa razy. Ale tak się składa, że Portos nie był ani razu! I trzeba to było nadrobić. Po dotarciu na parking (do Wenecji w ogóle nie można wjeżdżać samochodami) zamówiliśmy taxi wodne i tym sposobem nasz włochaty przyjaciel zaliczył trzeci środek transportu. Z początku trochę się obawialiśmy, że kierowca łodzi (która była bardzo ładna i zadbana) będzie kręcił nosem na psa, ale ten bardzo się zdziwił, gdy zapytaliśmy, czy to nie problem. Jak się potem okazało wenecjanie są wobec psów bardzo gościnni. Do tego stopnia, że kiedy usiedliśmy w słynnej kawiarni Florian i zamówiliśmy śniadanie, po chwili przyszedł do nas kelner z karafką wody i miską (chyba chodziło o to, aby Portos miał pewność, że jego woda jest świeża). A pięć minut później wrócił z talerzem szynki. To zaskoczyło nas podwójnie – bo w naszych kanapkach było tylko po jednym plasterku, a Portos dostał ich chyba z dziesięć. Przechadzając się z nim ulicami miasta mieliśmy wrażenie, jakby towarzyszył nam nie pies, a Brad Pitt. Wzbudzał spore poruszenie i często pozował do zdjęć. Myślę, że chciałby tam zostać na dłużej…

   W ciągu całej naszej podróży nie spotkaliśmy się z żadną krzywą uwagą, ani obostrzeniami ze strony obsługi hotelowej, kelnerów w restauracjach czy chociażby kontrolerów biletów w pociągach. Oczywiście, wcześniej upewniliśmy się, że hotele, które wybraliśmy dopuszczają zwierzęta, ale i tak byliśmy zaskoczeni gościnnością i przyjaznym nastawieniem ze strony zupełnie obcych ludzi. Tym bardziej było nam przykro kiedy – szukając w drodze powrotnej hotelu na południu Polski  – odkryliśmy, że żaden hotel na naszej trasie nie dopuszcza takiej możliwości. Różnicę zauważyliśmy też na stacjach benzynowych – zagranicą można było z psem wejść do każdej. W Polsce niestety kręcili na nas nosem. Wszędzie obowiązywał zakaz wprowadzania psów (jestem ciekawa co mają zrobić klienci, gdy na zewnątrz panuje ukrop, a podróżują sami z psem – zostawić go w bagażniku i liczyć, że się nie udusi?). Długo zastanawiałam się z czego to wynika – chętnie poznam Wasze zdanie na ten temat.

   Na koniec kilka konkretnych porad na temat podróżowania z psem. Z mojej opowieści wynika, że pokonanie takiej trasy z czworonogiem to bułka z masłem. Owszem, jeśli wcześniej odpowiednio socjalizowaliśmy psa i przyzwyczajaliśmy do jazdy samochodem. Dobrze ułożony pies będzie świetnym towarzyszem – zależy to tylko od nas. Poza skrupulatnym wychowywaniem w wieku szczenięcym, trzeba się też upewnić, że pies bez problemu jest w stanie wytrzymać dwie godziny w samochodzie. Nastawcie się też na to, że podróż nie będzie przebiegała tak płynnie jak zwykle. Psa trzeba nawadniać minimum co trzy godziny, jest to też maksymalny czas na jaki możemy sobie pozwolić bez przystanku, pod warunkiem, że gdy już gdzieś się zatrzymujemy, to dajemy mu szansę na wybieganie się. Musicie więc z rozmysłem wybierać stacje benzynowe (w Niemczech prawie każda stacja posiada specjalny pas zieleni) albo robić ekstra przystanki.

   Gdy dotrzemy do hotelu nie możemy po prostu zamknąć psa w pokoju i wyjść. Należy najpierw się rozpakować, później wziąć psa na spacer, wrócić razem z nim do pokoju i znów chwilę z nim posiedzieć. To ważne, aby pies zobaczył, że wracacie do miejsca, w którym był już wcześniej i w którym czuje zapach Waszych rzeczy. Niezbędna jest też tutaj umiejętność rozumienia przez psa komendy „zostań”. Po wyjściu z pokoju powinniśmy przez chwilę posłuchać, co się dzieje po drugiej stronie drzwi. Jeśli pies piszczy i skrobie drzwi – no cóż, powinnyśmy wrócić, znów wziąć psa na spacer, po drodze kupić dla niego coś pysznego, co będzie długo gryzł i znów spróbować go zostawić. Proponuję jednak przygotować sobie plan B (u nas na szczęście nie był potrzebny), który dopuszcza zabranie ze sobą psa.

Co musimy wziąć ze sobą, jeśli wybieramy się z psem w daleką podróż samochodem?

1. Zaświadczenie o szczepieniu przeciwko wściekliźnie. Na terytorium Unii Europejskiej nikt nie będzie sprawdzał naszego psa na granicy, ale ten papier jest naprawdę bardzo przydatny w razie jakichkolwiek przykrych sytuacji (które nam się na szczęście nie przytrafiły). Zaświadczenie można dostać od weterynarza, u którego pies był szczepiony.

2. Ubezpieczenie cywilne. Najlepiej w ogóle mieć takie ubezpieczenie, bo przyda się chociażby wtedy, gdy zalejemy sąsiada, natomiast właściciel psa powinien wykupić sobie takie ubezpieczenie bez zastanowienia. Oczywiście, jak każdy właściciel czworonoga jestem przekonana, że mój najsłodszy Portosik nigdy w życiu nie skrzywdziłby muchy, ale wiem też, że niektórych sytuacji się nie przewidzi. Ubezpieczenie pokryje także szkody, które pies może wyrządzić na przykład w pokoju hotelowym.

3. Przenośna miska na wodę. My mamy coś w rodzaju misko-butelki. Znajdziecie ją w każdym sklepie zoologicznym.

4. Posłanie. Albo ulubiony kocyk. Czyli coś, co będzie pachnieć domem. Na pewno uspokoi to psa w pokoju hotelowym i przyda się, szczególnie jeśli obsługa nie pomyślała o posłaniu.

5. Jedzenie. To dość oczywiste ale warto zawczasu pomyśleć o tym, w czym je przewieziemy. Pojemnik powinien być szczelnie zamknięty i łatwy do przenoszenia. Aha! Przez pierwsze dwa dni podróży dawajmy o 1/4 mniej karmy niż zwykle.

6. Smakołyki. Uwierzcie mi, to naprawdę ważne, aby mieć pod ręką coś, za czym szaleje nasz pies. Najlepiej kupić coś malutkiego czym będziemy odwracać uwagę psa albo go przywoływać w trakcie spaceru i coś do pogryzienia, co uspokoi go na przykład gdy zostanie sam w hotelu. Warto też zabrać ulubioną zabawkę.

7. Kaganiec. Oczywiście taki, który pozwoli psu ziać (czyli otworzyć pysk). Nam się nie przydał ale zawsze warto go mieć.

8. Woreczki. Duuużo woreczków bo psy mogą z nerwów załatwiać się częściej niż zwykle. Ja wybieram takie, które poddają się recyklingowi.

9. Pasy i mata do samochodu. To chyba najważniejsza rzecz, bez której nie powinniście wyruszać w żadną dalszą podróż. Pies musi być zapięty i siedzieć na tylnym siedzeniu, nie w bagażniku. My kupiliśmy specjalną matę która zabezpiecza cały tył samochodu. Wiem, że niektórzy wybierają tak zwane transportery. Jeśli ktoś ma z nimi jakieś doświadczenia to chętnie o nich przeczytam.

10. Rolka do ubrań. To niby taki szczegół ale będziecie przeklinać sierść Waszego psa jeśli o niej zapomnicie ;).

   Podróżowanie z psem na pewno jest inne niż wyjazd samych przedstawicieli gatunku homo sapiens. Wymaga przygotowania i cierpliwości, a niekiedy może wydawać się uciążliwe. Dzielenie przeżyć ze swoim najlepszym przyjacielem, obserwowanie jego szczęścia, gdy może nam towarzyszyć w kolejnych przygodach jest jednak wystarczającą nagrodą. My jesteśmy pewni, że ten skrawek Europy to dopiero początek.

Piękna Szwajcaria w tle. Jesteśmy już po wizycie w Rothenburgu i pędzimy do przełęczy Furka. Poniżej możecie zobaczyć jak wygląda przenośna misko-butelka dla psa.  Szybki deser w oczekiwaniu na pociąg. Kawiarnia była skromna, nie można w niej było płacić kartą, ale psy były bardzo mile widziane. Pies który jeździł koleją. Portos jednego dnia zaliczył aż trzy pociągi. Urocze miasteczko Zermatt. To właśnie tu najbardziej obawialiśmy się o zachowanie Portosa. Tym razem poszło nam jednak znacznie lepiej niż ostatnio…Jedziemy górską kolejką na szczyt Gornergrat. A ta strzelista i złowrogo wygladająca góra to oczywiście Matterhorn. Dotarliśmy na szczyt. Warunki pogodowe idealne dla narciarzy. A hotel trochę jak z horrou… Na szczycie przywitała nas temperatura bliska zeru, ale tego akurat się spodziewałam. Do torby zapakowałam buty UGG i prototyp naszego zimowego swetra – prosto z zakładu dziewiarskiego. Jestem nim naprawdę zachwycona. Uważam, że nie ustępuje jakością nawet słynnym norweskim swetrom – jest wyjątkowo ciepły, niegryzący i ma taki wzór o jakim zawsze marzyłam. Do sprzedaży powinien wejść w listopadzie wraz z innymi swetrami z serii premium.  

Następnego dnia rano. Czekamy na pociąg powrotny. Miło było spotkać kilka innych psiaków – chociaż po cichu liczyłam, że Portos będzie pierwszym psem, który zdobędzie tak wysoki szczyt ;). Po zimowych krajobrazach pozostało ledwie wspomnienie. Kilka godzin później byliśmy już w słonecznej Prowansji. Zatrzymaliśmy się niedaleko naszego ukochanego miasteczka Saint-Remy, które słynie z najpyszniejszych melonów na świecie. Na stole widać pierwsze ślady nadchodzącej jesieni. Po dwóch dniach biegania po francuskich posiadłościach i odkrywania nowych zapachów Portos ledwo żył. Był tak grzeczny, że nawet smycz nie była potrzebna. Chodził za nami krok w krok. A taki widok zastaliśmy gdy wróciliśmy z kolacji. Portos wie, że nie wolno mu wchodzić do łóżka i zwykle nie robi tego gdy jesteśmy w mieszkaniu. Czeka aż wyjdziemy, a gdy tylko usłyszy, że wracamy od razu zeskakuje – dowody jego wizyty na naszych poduszkach niestety zostają. Tym razem Portos nawet nie drgnął, gdy weszliśmy do pokoju. Musiał być naprawdę zmęczony…Po Prowansji przyszedł czas na Niceę.  No cóż… znów pełna klęska. Nie wiem czy to ta hotelowa pościel tak go ośmieliła, że mimo naszych krzyków i protestów postanowił zaryzykować, wskoczyć i zobaczyć co się stanie. Wyszliśmy z założenia, że to co dzieje się w Nicei… zostaje w Nicei.  Do Wenecji dotarliśmy wieczorem. Zamówiliśmy taxi wodne i 15 minut później byliśmy już w naszym apartamencie (Palazzo Volpi). Słynna Cafe Florian na placu św. Marka. Poza menu każdy gość dostaje od razu repertuar orkiestry, która gra tuż obok. To właśnie tu Portos dostał talerz szynki. 

Tak, dobrze widzicie. To Portos w weneckiej gondoli, czyli idealny finał naszej europejskiej podróży. Dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do końca tego wpisu i wraz z Portosem życzymy udanego weekendu!

***