Gdzie zjeść najlepszą pizzę? Kolejna kulinarna mapa Trójmiasta

   Everyone loves pizza (well, maybe apart from Kasia). Even the ancient Greeks already ate bread sprinkled with oil, garlic and spices. But the first modern pizza came into existence around  year 1889. Raffaele Esposito prepared the first pizza with tomatoes, mozzarella and basil on the occasion that the queen of Italy Margaret Savoyard was arriving to Naples. Today we can buy pizza everywhere. From frozen products  in supermarkets to small food places near housing areas(some years ago I actually worked as a pizza delivery girl in one of the bistros in Gdynia). But do they really have anything in common with this delicious Italian delicacy? In most cases it is hard to find resemblance. Corn, pineapple, rubber-like cheese in which you can sense bad ingredients  are only some surprises waiting for us in places aspiring to be the pizza restaurants.

***

  Wszyscy kochamy pizzę (no może poza Kasią). Już starożytni Grecy jadali chlebek posmarowany oliwą, czosnkiem i posypany przyprawami, ale pierwsza współczesna pizza powstała w tysiąc osiemset osiemdziesiątym dziewiątym roku. Raffaele Esposito, przygotował pizzę z pomidorami, mozzarellą i bazylią z okazji przyjazdu królowej Włoch Małgorzaty Sabaudzkiej do Neapolu. Dziś pizzę możemy kupić wszędzie. Od mrożonek w supermarketach po małe lokale na osiedlach (jeszcze kilka lat temu sama pracowałam jako dostawca pizzy w jednej z gdyńskich knajpek). Ale czy mają one coś wspólnego z tym pysznym włoskim specjałem? W większości przypadków ciężko jest znaleźć podobieństwo. Kukurydza, ananas, gumowy ser, w którym od razu wyczuwa się konserwanty i sztuczne składniki, to tylko niektóre niespodzianki czekające na nas w pseudo pizzeriach.

  W ostatnim czasie zauważyłam jednak wysyp naprawdę fajnych restauracji podających pizze. Powracanie do korzeni, pieczenie w opalanych piecach, produkty sprowadzane z Włoch, dbałość o dobór smaków, to cechy którymi może pochwalić się nie jeden trójmiejski lokal. Na naszej pomorskiej mapie mamy kilka miejsc, w których pizza smakują tak jak ta w Neapolu, Rzymie czy Florencji. O tym gdzie znaleźć najlepszą pizzę przekonacie się poniżej.

Mąka i Kawa  – ulica Świętojańska 65, Gdynia

  Knajpka "Mąka i kawa" jest bardzo malutka ale urocza. Białe cegły na ścianach, cicha włoska muzyka w tle i zapach świeżej pizzy tworzą przyjemną atmosferę. Ceny przystępne, a pizza pyszna. Zamówiłam pizze "vegan" (bez sera i mięsa). Asia zamówiła pizzę "prosciutto" (dużo sera, szynka prosciutto, rukola i pomidorki). Obydwie wersje były idealnie wypieczone i bardzo smaczne. Należy jednak pamiętać, że w tym miejscu nie zjemy nic poza pizzą i panino. Minusem jest też brak toalety (lokal ma dosłownie kilka metrów kwadratowych więc nic dziwnego, że jej tam nie ma). Uwaga! Nie można płacić kartą.

Tesoro Express – ulica Bohaterów Monte Cassino 11, Sopot

  Tesoro Express to niewielki lokal znajdujący się na popularnej ulicy Bohaterów Monte Cassino w Sopocie. Jest to filia bardzo znanej włoskiej sopockiej restauracji. Właścicielem obydwu miejsc jest Włoch, który wie, co to znaczy dobra pizza. Wszystkie produkty są wybierane przez niego osobiście i sprowadzane od zaprzyjaźnionych włoskich gospodarzy. Wystrój wnętrza nie jest najładniejszy, ale ten lokal jest raczej nastawiony na to, że będziemy w nim zamawiać jedzenie na wynos lub z dostawą do domu. Kolejny mały mankament to ceny. Zdecydowanie jest to najdroższe miejsce ze wszystkich wymienionych w dzisiejszym wpisie, znjadziemy tu pizze, które kosztują nawet 40 złotych. W Tesoro Express nie musimy jednak zamawiać od razu pizzy o średnicy trzydziestu centymetrów. Możemy zjeść pojedyncze kawałki w różnych smakach (a jeden kawałek kosztuje wtedy jedynie pięć złotych). 

Serio – kamienica na rogu ulicy 3 Maja i Zgody, centrum Gdyni

  Według mnie, to w tym miejscu można zjeść najlepszą pizzę w Trójmieście. Wybór jest naprawdę różnorodny. Wszystkie pizze są zrobione na cieniutkim cieście, pieczone przez dziewięćdziesiąt sekund w czterystu osiemdziesięciu pięciu stopniach, w specjalnym piecu ceramicznym sprowadzonym z Neapolu. Wszystkie produkty potrzebne do przyrządzenia pizzy są sprowadzane prosto z Włoch – mąka, pomidory San Marzano, mozzarella di Bufala, czy oliwa. W Serio poza pyszną pizzą można zjeść pyszne pasty (a makarony robione są na miejscu), soczystego steka, oliwki z pieca, czy grillowaną doradę. Ceny nie są wygórowane – za pizzę zapłacimy w okolicach dwudziestu złotych. W lokalu można zamówić wersję bez sosu pomidorowego, bez sera, wegeteriańską, czy na przykład z kiełbasą domowej roboty. Wystrój wnętrza restauracji nie jest zobowiązujący, możemy się w niej czuć swobodnie zarówno w szpilkach, jak i w trampkach. Dużo drewnianych elementów dodaje lokalowi domowego ciepła. Fajne miejsce, widać, że prowadzone z pasją i pomysłem.

Gdynianka – Świętojańska 65, Gdynia

  Gdynianka to kultowe miejsce na mapie Trójmiasta. Lokal jest prowadzony od dwudziestu ośmiu lat przez panią Elżbietę Malinowską. Został przerobiony z cukierni na malutką pizzerię. Dziś Gdynianka jest jednym z najbardziej obleganych miejsc w Gdyni. Podawana w tym miejscu pizza różni się od tych serwowanych we włoskich restauracjach, nie oznacza to jednak, że jest gorsza czy niesmaczna. Absolutnie! Ciasto jest grube, ale nie suche. Moja ulubiona to pieczarkowa bez sera z dużą ilością sosu pomidorowego (kosztuje trzynaście złotych). W lokalu jest bardzo mało miejsca i dużo klientów, przez co rzadko kiedy można tam spokojnie usiąść. Moim rytuałem stało się już branie jej na wynos, kiedy tylko mam trochę wolnego czasu. Wtedy pędzę do domu, żeby w ciszy zjeść ją i najlepiej zabrać się za czytanie książki. W ten weekend skończęyłam biografię jednego z moich ulubionych muzyków Eda Sheerana. Książka Graficzna Podróż, wydawnictwa Insignis, jest przepełniona jego wspomnieniami, grafikami i zdjęciami przedstawiającymi drogę do sławy. Jeśli lubicie czytać biografie, to ta na pewno Was nie zawiedzie. Może polecicie mi książkę za którą mogłabym się zbrać w następnej kolejności?

  W dzisiejszym wpisie opisuje tylko lokale z Trójmiasta, ale tym z Was, którzy chcieliby znaleźć ciekawe restauracje w swoich miastach polecam platformę internetową PizzaPortal.pl. Nie każdy z nas ma czas i siły, żeby chodzić po knajpach i próbować różnych dań. Ostatnio zdziwiłam się jak proste może okazać się zamawianie jedzenia przez internet. Dzięki temu serwisowi, lub też aplikacji mobilnej PizzaPortal.pl, nie musimy na lodówce trzymać dziesięciu różnych ulotek ze skróconym menu.

O jakich lokalach chcielibyście przeczytać nastepnym razem? Czekam na Wasze propozcyje! Miłego weekndu :).

Puree z ziemniaków z czosnkiem i parmezanem z pieczonymi warzywami

* * *

Danie z niczego! Najważniejszą rolę odgrywają tu jednak zioła, którymi posypuję obrane warzywa. Czarnuszka siewna, papryka wędzona (słodka), pieprz młotkowany z kolendrą, kurkuma lub chili pepperoncini. Na co mamy tylko ochotę! A co do ziemniaczanego puree – musi być gładkie (jeżeli nie mamy praski, to polecam skorzystać z blendera) z dużą ilością czosnku i tartego parmezanu.

Skład:

(przepis na 2 porcje)

puree: ok. 1 kg mącznych ziemniaków

150 ml ciepłego mleka

ok. 30 g masła (najlepiej solonego)

garść świeżo tartego parmezanu

kilka listków świeżego tymianku

3 ząbki czosnku

dowolone warzywa (wykorzystałam buraki / topinambur / ziemniaki brazyliskie / seler / marchewka / czosnek w łupinach)

garść orzechów laskowych

1 łyżka czarnuszki siewnej

szczypta papryki wędzonej (słodka)

sól morska

oliwa z oliwek

do posypania: świeże kiełki + posiekana natka pietruszki

A oto jak to zrobić:

1. Ugotowane i odcedzone ziemniaki przeciskamy przez praskę. W rondelku zagrzewamy mleko, a następnie dodajemy do puree. Mieszamy do połączenia się składników. Dodajemy masło, wyciśnięty czosnek, świeże listki tymianku, tarty parmezan i doprawiamy solą (jeżeli uznamy, że nasze puree nie ma aksamitnej konsystencji, możemy zmiksować blenderem).

2. W międzyczasie wszyskie warzywa dokładie myjemy, obieramy i kroimy wzdłuż. Układamy na żaroodpornym naczyniu wraz z orzechami laskowymi. Całość posypujemy czarnuszką, wędzoną papryką, solą i skrapiamy oliwą z oliwek. Umieszczamy w rozgrzanym piekarniku w 220 stopniach C (opcja: grill) i pieczemy przez 12-15 minut. Pieczone warzywa podajemy z ciepłym puree z ziemniaków. Możemy dodać posiekaną pietruszkę lub mieszankę kiełków.

Naleśniki orkiszowe z warzywami i mięsem z sosem czosnkowym

Skład:

(przepis na ok. 10-12 sztuk)

ciasto nalesnikowe:

1 szklanka mąki orkiszowej

2 jajka

1/2 litra mleka

1 łyżka oliwy

szczypta soli

farsz:

3 łodygi selera naciowego

1 cebula

200 g ugotowanego ryżu (1 torebka)

garść mieszanki świeżych kiełków (np. lucerny, rzodkiewki)

natka pietruszki

kiść brokuł

ok. 250 g ugotowanej i zmielonej wołowiny

świeżo zmielony pieprz 

oliwa z oliwek

kilka kropli Tabasco

sól morska

sos czosnkowy:

1 mały jogurt grecki

1 łyżka majonezu (opcjonalnie)

4 ząbki czosnku

sól morska i pieprz

A oto jak to zrobić:

1. Jajka mieszamy z mąką, mlekiem, oliwą i szczyptą soli. Całość miksujemy na gładką masę. Patelnię rozgrzewamy i smarujemy tłuszczem. Naleśniki smażymy po 1,5 minuty z każdej strony. Usmażone naleśniki odkładamy do ostygnięcia.

2. Cebulę i selera kroimy w drobną kostkę. Podsmażamy na oliwie. Dodajemy zmielone mięso, kiełki, ryż i brokuły. Całość doprawiamy świeżo zmielonym pieprzem, solą i Tabasco. 

3. Aby przygotować sos: jogurt naturalny łączymy z majonezem i wyciśniętym czosnkiem. Mieszamy i doprawiamy solą i świeżo zmielonym pieprzem.

4. Naleśniki wypełniamy farszem i zawijamy. Podajemy z sosem czosnkowym.  

Komentarz: Tak przygotowane naleśniki możemy również podsmażyć na sklarowanym maśle. Mięso które dodałam do naleśników, gotowane było na potrzeby rosołu. 

Przysmak paryskich restauracji. Tatar z polędwicy wołowej z kaparami i prawdziwkami w occie

 

* * *

Dobry tatar to całkiem niezła sztuka! Będąc w Paryżu zawsze kuszę się na odrobinę słodkości z tych dostojnie wyglądających witryn pâtisserie, a o tatarze nigdy bym nie pomyślała! A to błąd, bo ponoć befsztyk tatarski jako pierwszy zagościł na francuskich stołach. Na szczęście w podróży towarzyszyła mi moja kochana kuzynka, która nie przepuściła by takiej okazji, a dzięki niej i ja zdecydowałam się wypróbować francuską wersję. Pięknie podany przez starszego kelnera w eleganckim wnętrzu klasycystycznej kamienicy ale smakiem zupełnie nie przypominający tego tatara, który od lat jem w domu. I choćby go jadał Ernest Hemingway czy Albert Camus (ulubiona restauracja tych dwóch Panów) to i tak nie umywa się do tego z dzieciństwa. Są takie smaki z którymi wzrastamy i nic się z nimi nie może równać. Koniec kropka. Przedstawiam Wam zatem tę wersję.

 

Skład:

(przepis na 4 osoby)

ok. 40 dag polędwicy wołowej (najlepiej posiekanej)

3-4 ogórki konserwowe

1 duża łyżka kaparów

2 żółtka (sparzone)

1 cebula

1 łyżka musztardy Dijon

1 łyżka majonezu

1/4 szklanki wody gazowanej

4 prawdziwki w occie

kilka kropel przyprawy Maggi

sól morska i świeżo zmielony pieprz

olej roślinny

A oto jak to zrobić:

1. Mięso dokładnie płuczemy i siekamy (możemy zemleć). Ogórki, kapary, cebulę, prawdziwki drobno siekamy w kostkę i dodajemy do mięsa. Następnie dodajemy żółtka, majonez, wodę gazowaną, odrobinę oleju i kilka kropel Maggi. Całość dokładnie mieszamy do połączenia się wszystkich składników. Doprawiamy świeżo zmielonym pieprzem i solą. Podajemy z przypieczonym pieczywem lub domowymi frytkami.

Komentarz: Kluczowym składnikiem potrawy jest oczywiście bardzo świeża polędwica wołowa – koniecznie pochodząca z pewnego źródła i dopuszczona do sprzedaży przez odpowiednie służby. To istotny warunek. Jeżeli nie ma polędwicy wołowej, to może być ligawa (najlepiej upewnić się jednak u sprzedawcy, która część nadaje się do tatara). Prawdziwy tatar powinien być przyrządzany z wołowiny siekanej lub skrawanej, a nie z tej mielonej. Zamiast cebuli często dodaje się szalotki (łagodniejszy smak). Niektórzy serwują nawet drobno pokrojoną sardynkę z puszki lub fileciki anchois i wzbogacają odrobiną sosu sojowego, Tabasco lub Worcestershire. W Paryżu podali nam z tartym parmezanem.

Proporcje, które podałam w składzie można śmiało dostosować do swoich potrzeb.

Październikowe odkrycia – moja lista umilaczy

  My last similar post about "new discoveries" which I made on Septemeber, was was very enthusiastically received,,  so I thought to share a few of my new discoveries again. I don't think there is a better time for it than today, when the whole Poland is so rainy and cloudy. I guess that most of us are dreaming now about hiding at home preparing and eating some delicious food.

***

   Ostatni wpis tego rodzaju spotkał się z Waszym entuzjazmem dlatego pozwalam sobie znów podzielić się kilkoma odkryciami. Chyba nie ma na to lepszego momentu niż dziś – w całej Polsce jest pochmurno i jedyne, co przychodzi do głowy, to zaszyć się w domu z porcją dobrego jedzenia. 

1. Zaczynam od mody i wiecznej "małej czarnej". Co ja bym bez niej zrobiła! Poniżej znajdziecie dwa filmy na Youtube, które warto obejrzeć. Pierwszy, to "mała czarna" widziana oczami Didier Lolet, właściciela paryskiego sklepu La Petite Robe Noire.  A drugi, to krótkie video Net-a-porter o najbardziej kultowych momentach tej słynnej sukienki. Oryginalne zestawienie – pojawia się w nim nawet kreskówkowa postać Betty Boop :)

2. Moja "mała czarna" to projekt pewnej polskiej marki FashionLand. Jest wykonana głównie z bawełny i kosztuje 110 złotych.

http://fashion-land.pl/glowna/68-sukienka-z-mala-falbanka-czarna.html

3. Już miałam Wam o tym pisać, ale t-shirty wyprzedały się nim zdążyłam przygotować na ten temat wpis. Na szczęście w tym tygodniu pojawi się jeszcze kilka sztuk, więc koniecznie zaglądajcie do sklepu. W ofercie pojawił się równiez nowy produkt, o który wiele z Was pytało :). 

http://mlecollection.com/wszystkie-produkty-c638.html

4. Wiecie, że rzadko kiedy zmieniam swoje makijażowe przyzwyczajenia, ale kilka rzeczy z nowej palety kosmetyków Chanel od razu wskoczyło do mojej podręcznej kosmetyczki. Inspiracją przy jej tworzeniu były naturalne barwy jesieni. W najnowszej kolekcji Les Automnales znajdziemy więc ciepłe odcienie ochry, złotych brązów oraz głębokie zieleń i czerwień.

5. Wyjątkowo przypadła mi do gustu paleta cieni Les 4 Ombres nr. 254. Mogłoby się wydawać, że zieleń to trudny kolor w przypadku makijażu oka, ale ta paleta na pewno temu zaprzecza. Konsystencja cieni jest tak delikatna, że z łatwością można je nałożyć nawet palcem (tak zresztą zrobiłam w przypadku dzisiejszego makijażu). 

6. Jeśli miewacie problemy ze skupieniem się lub zaśnięciem, polecam Wam stronę (oraz aplikację) z dźwiękami natury. Naprawdę relaksuje!

http://www.moodil.com/

7. A propos natury, gorąco zapraszam Was do zapoznania się z nową akcją WWF mającą na celu ratowanie naszych pięknych Karpat i zwięrząt żyjących na terenie lasów.

http://www.wwf.pl/?17400/SOS-Karpaty–Ocal-Puszcze-Karpacka

8. Komu z Was brakuje szarego szalika? Wybrałam dla Was kilka propozycji tutajtutaj, tutajtutaj i tutaj.

9. Wiem, że niektóre z Was mają już w swoich rękach swój "Elementarz stylu". Bardzo, bardzo dziękuję Wam za wszystkie miłe słowa na jego temat i ogromnie cieszę się, że przypadł Wam do gustu. W księgarniach pojawiają się teraz również inne nowości. Jedną z nich jest na przykład pięknie wydany Jamie Olivier – znajdziecie tam całą masę świetnych przepisów i dużo informacji na temat tego co robić aby jeść zdrowiej. 

1. Z serii "dla spragnionych inspiracji":

– piękny instagram Kariny Boo Wikander, blogerki, projektantki wnętrz:

https://instagram.com/houseno31/

– oraz Anny Mo, która tworzy koce z wielkiej przędzy, idealne na chłodne wieczory, zobaczcie sami:

https://instagram.com/anna.mo.ohhio/

– piękny instagram singapurskiej blogerki Jucia Chong. Cieszy oko:

https://instagram.com/juciachong/

 

 

Czekam też na Wasze jesienne umilacze! Miłego wieczoru wszystkim Wam! :)

 

Co przygotować na jesienny piknik? Przepis na wytrawne tartaletki

* * *

Rowery przygotowane. Grube skarpety, szaliki i kalosze też! W wiklinowym koszu czekają upieczone tartaletki i butelka domowego wina. Teraz już pogoda nie może nam pokiereszować planów. Jesień wkroczyła na dobre. Czas zebrać kasztany i żołędzie do przedszkolnych zabaw, poszukać grzybów i pooddychać leśnym powietrzem. A w przerwie zawsze milej, gdy w koszyku znajdzie się coś na ząb! 

Skład:

(przepis na 4 tartaletki – 1 o średnicy 12 cm lub na jedną formę do tarty o średnicy 28 cm)

8-10 pomidorów (najlepiej jak nie są w pełni dojrzałe, kolor dowolny)

200 g wędzonej szynki Reflets de France 

4 jajka

2 dojrzałe figi

ok. 400 g jogurtu naturalnego

2-3 gałązki świeżego tymianku

ciasto:

150 g masła

200 g mąki

1 łyżka suszonych ziół

szczypta soli

2-3 łyżki wody

A oto jak to zrobić: 

1.     Mąkę z solą przesiewamy do miski, dodajemy masło, suszone zioła i wodę (dolewamy tyle wody, aby mieszanina się połączyła). Zagniatamy ciasto i odkładamy do zamrażalnika na 30 minut.

2.     Na rozgrzaną patelnię wrzucamy szynkę i pokojone w ćwiartki pomidory. Podsmażamy na małym ogniu przez 8-10 minut. Dodajemy świeży tymianek. Odstawiamy z ognia. W średnim rondelku ubijamy trzepaczką jajka i dodajemy jogurt. Całość mieszamy tak by powstała jednolita masa.

3.     Ciasto wyjmujemy z lodówki. Formę/foremki smarujemy tłuszczem, oprószamy mąką i wykładamy ciastem. Nakłuwamy całą powierzchnię widelcem. Wkładamy ciasto do rozgrzanego piekarnika do 180 stopni. Pieczemy ok. 25 minut, do złocistej barwy. Upieczone spody wymujemy i czekamy aż ostygną. Następnie nakładamy podsmażoną szynkę z pomidorami, ćwiartki figi i zalewamy masą jajeczną. Tartaletki ponownie umieszczamy w rozgrzanym piekarniku i pieczemy przez 12-15 minut w 180 stopniach C. Podajemy na ciepło lub na zimno z gałązką tymianku.

Ciasto wyjmujemy z lodówki. Formę/foremki smarujemy tłuszczem, oprószamy mąką i wykładamy ciastem. Nakłuwamy całą powierzchnię widelcem. Wkładamy ciasto do rozgrzanego piekarnika do 180 stopni. Pieczemy ok. 25 minut, do złocistej barwy.

Na rozgrzaną patelnię wrzucamy szynkę i pokojone w ćwiartki pomidory. Podsmażamy na małym ogniu przez 8-10 minut. Dodajemy świeży tymianek.

Upieczone spody wymujemy i czekamy aż ostygną. Następnie nakładamy podsmażoną szynkę z pomidorami, ćwiartki figi i zalewamy masą jajeczną. Tartaletki ponownie umieszczamy w rozgrzanym piekarniku i pieczemy przez 12-15 minut w 180 stopniach C