5 maja, 2024 @Katarzyna

ZAPISKI O MODZIE I STYLU – CO WAKACYJNA WALIZKA MÓWI O TWOJEJ OSOBOWOŚCI, czyli kilka błędów, które kiedyś popełniałam

Wpis zawiera lokowanie marki własnej.

 

sukienka z czerwoną lamówką – MLE (premiera w maju)

skórzane klapki – Hermes

 

  „Zostanę malarzem południa” – stwierdził kiedyś w liście do brata Vincent van Gogh, kiedy z zachmurzonej i szarej północno-zachodniej Europy przeniósł się na przepełnione słońcem południe Francji. Niektórzy znawcy malarstwa twierdzą, że zmiana otoczenia, a tym samym światła, stała się główną przyczyną ewolucji jego stylu.

  Nie wiemy czy w związku z tym zaczął też ubierać się inaczej, ale jeśli podróż na południe ma tak potężny wpływ na twórczość najzdolniejszych ludzi naszej ery, to chyba można założyć, że rzutuje też na estetyczne wyczucie zwykłych śmiertelników. Zresztą sama po sobie widzę, że szerokość geograficzna i wakacyjna atmosfera wpływa na mój styl, na to, jak czuję się w konkretnych ubraniach, jakie kolory i kroje chcę nosić i co chcę nimi przekazać (chociaż akurat ten ostatni aspekt pewnie w dużym stopniu pozostaje w mojej nieświadomości). Co więcej, psychologowie twierdzą, że mechanizm ten działa także w drugą stronę. Ojciec psychologii – William James – pisał kiedyś w swoim „The Sartorial Self”, że to, co nosisz na sobie determinuje Twoje zachowanie. Tym samym tworzy jakieś nawyki, które w dłuższej perspektywie kształtują codzienne życie. Przejaskrawionym przykładem byłyby pewnie wysokie szpilki – jeśli nosimy je codziennie, to wymuszają one na nas konkretne zachowania czy chociażby środki transportu (bo na rowerze raczej nigdzie nie dojedziemy). James żył na przełomie XIX i XX wieku, ale sto dwadzieścia lat po jego śmierci te przemyślenia są nadal aktualne i – co najważniejsze – potwierdzone badaniami.

  Chcecie dowodów? Proszę bardzo – w raporcie opublikowanym w 2015 roku w czasopiśmie „Social Psychological and Personality Science” naukowcy z Columbia University i California State University przeprowadzili serię pięciu testów, aby sprawdzić, czy noszenie formalnych ubrań (takich jak garnitury) pomaga lub utrudnia abstrakcyjne myślenie. We wszystkich przypadkach okazało się, że noszenie formalnych ubrań sprawiało, że badani byli statystycznie rzecz ujmując bardziej twórczy niż grupa kontrolna. W innym badaniu sprawdzano także różnice w samopoczuciu. Strój biznesowy zmieniał sposób w jaki badani myśleli o swoich kompetencjach i cechach charakteru.

  Temat formalnych strojów i ich wpływie na człowieka został przez badaczy wnikliwie przeanalizowany, bo wyniki były później wykorzystywane przez korporacje, aby jak najlepiej zarządzać potencjałem pracowników. Tak to bywa, że nauka często musi wchodzić w relacje z biznesem, bo badania są kosztowne i muszą przekładać się w dłuższej perspektywie na zysk. Pewnie dlatego mało kto zajmuje się profesjonalnymi analizami na temat naszej letniej garderoby (w tym miejscu widzę pole do popisu dla marek odzieżowych – może MLE opracuje kiedyś idealną, terapeutyczną garderobę wakacyjną ;)?). W tym temacie pozostają mi więc dywagacje i wyciąganie wniosków z własnego doświadczenia. A na to drugie naprawdę nie mogę narzekać.

   Myślę, że popełniłam w swoim życiu większość błędów, które można popełnić w trakcie pakowania wakacyjnej walizki – od zapomnienia szczoteczki do zębów, przez pomylenie moich skarpetek i t-shirtów ze skarpetkami i t-shirtami męża, aż po typowe i nielogiczne decyzje, które sprawiały, że właściwie przez cały wyjazd nie bardzo miałam się w co ubrać, chociaż po powrocie połowa moich rzeczy była nietknięta. O zostawieniu walizki z wszystkimi butami i bielizną na środku przedpokoju nie wspominając…

  Z perspektywy dorosłej już kobiety, która do wyjazdowych przygotowań podchodzi dziś beznamiętnie, widzę, że większość moich błędów wynikała z wielorakich emocji, które towarzyszyły mi na przestrzeni różnych etapów życia (no i moja pamięć na miarę złotej rybki też nie była bez znaczenia). Nadzieje, lęki, słabości, pragnienia – to wszystko wpływa na to jak się ubieramy. Pakując walizkę niektóre z tych uczuć możemy na chwilę zostawić za sobą, a innym dać w końcu dojść do głosu. Ale jak we wszystkim – tu też trzeba znaleźć balans. Szukanie go trochę mi zajęło.

  Na początku – tak jak w mitologii greckiej – był po prostu chaos. Nie potrafię nawet przypomnieć sobie czy w ogóle miałam jakieś „patenty” na wakacyjną garderobę. Pamiętam za to rozczarowanie, gdy byłam zmuszona wkładać to, co sama sobie wybrałam i wcale nie czułam się w tym dobrze. Z zazdrością patrzyłam na koleżanki, które spakowały chociaż jeden biały t-shirt, dżinsy i skórzane płaskie sandały. Albo czarną długa zwiewną sukienkę, którą mogły włożyć i na plażę (z klapkami i wiklinowym koszem) i na wieczór z innymi dodatkami.  Brałam za dużo eleganckich butów, a za mało takich, które nadawały się na długie spacery w upale i po brukowanych uliczkach. I prawie zawsze w którymś momencie było mi zimno, bo brałam za mało ciepłych rzeczy, albo kompletnie nie pasowały one do tych pozostałych. Miałam w głowie jakieś wyobrażenie wakacyjnej mody, ale zupełnie nie podejmowałam wysiłku, aby ta wizja przystawała do rzeczywistości.

  Na wakacje brałam to w czym myślałam, że wyglądam dobrze i niewiele analizowałam. Wraz z wiekiem – nie tylko w przypadku ubrań – zrozumiałam że ilość nie przechodzi w jakość, a doskonały styl w zdecydowanej większości przypadków jest efektem wykonanej pracy, a nie daru od Boga. Przestałam się też oszukiwać, że we wszystkim wyglądam dobrze. Nastała u mnie wtedy era pragmatyzmu. Na wakacje pakowałam się z taką samą sumiennością jak na służbowe wyjazdy. Przymierzałam wszystko po kolei, dzięki czemu wiedziałam, że muszę spakować taki, a nie inny stanik, aby nie wystawał spod ramiączek sukienki, analizowałam wszystkie sytuacje, w których mogę się znaleźć na wyjeździe, sprawdzałam czy jakiegoś elementu stroju nie można zostawić w domu, bo jego funkcja dubluje się z innym, już spakowanym. Zawsze zabierałam dodatkowy biały t-shirt. Nigdy nie robiłam „spontanicznych” zakupów na dzień przed wyjazdem. Robiłam dokładną listę i sprawdzałam ją dwukrotnie przed zamknięciem walizki. I chyba na jakimś etapie stałam się niewolnicą tego funkcjonalizmu. Był to też taki czas w życiu, w którym chciałam (a może nawet nie potrafiłam inaczej?) mieć wszystko pod kontrolą.

  I chociaż dziś trochę współczuję tamtej Kasi, to wiem, że praca, którą wtedy nad sobą wykonałam (i nie mówię tu tylko o umiejętnościach organizacyjnych) przydała mi się w nowej roli. Gdy zostałam mamą, na pakowanie moich ubrań miały wpływ właściwie tylko dwie rzeczy: pogoda i charakterystyka miejsca (wieś, atrakcje na łonie natury, miasteczka itd.). Nie bardzo miałam wtedy ochotę na eksponowanie ciała, bo po pierwsze, po ciąży nie wyglądało tak jak chciałam, a po drugie, byłam tak skupiona na pieluchach, turystycznych przewijakach i milionie innych bobasowych rzeczy, które trzeba było spakować, że najchętniej wzięłabym dla siebie to, co akurat wyciągnęłam z pralki. Kapsułowa garderoba, którą stworzyłam sobie wcześniej, świetnie zdała egzamin. Do perfekcji nauczyłam się oszczędzać miejsce (słoiki z potrawką z cielęciny i komplet pieluch na cały tydzień właściwie uniemożliwiają modowe szaleństwa na wakacjach) i przede wszystkim nie traktować własnego stylu zbyt ambicjonalnie.

  I właściwie wszystko było już OK, bo zawsze miałam ze sobą poprawny strój. Tylko jak czerpać przyjemność ze swojego stylu, gdy wszystko co związane z modą i ubraniami schodzi na drugi (a może raczej dwudziesty czwarty) plan? Może przydałoby się trochę szaleństwa i luzu? W końcu urlopy są o tym, by odreagować. By każdy aspekt naszej wakacyjnej codzienności przyniósł nam inną radość życia. Niech pierwsza rzuci kamieniem ta z nas, której nigdy nie kusiło, aby na wakacjach pokazać swoje alter-ego. Wpakować do bagażu wszystkie te sukienki, których z różnych powodów nie chcemy nosić w naszych rodzinnych stronach, postawić na mocny kolor albo śmigać przez cały dzień w kreacji z odkrytymi plecami. Pokazać się w innej odsłonie, nawet jeśli naszą widownią będą tylko krowy na pastwisko albo jaszczurka przy basenie.

   Rutyna dnia codziennego dla większości z nas oznacza wpisywanie w wiele różnych ról, a my musimy znaleźć jeden strój, który będzie pasował do nich wszystkich – od rana do wieczora. Na wakacjach jest o niebo prościej. Mamy wtedy przypisaną tylko jedną rolę – kobiety, która ma przede wszystkim miło spędzić czas. Wakacje dają nam przyzwolenie zarówno na wariactwo jak i spokój, wygodę i ekstrawagancję. No i utratę kontroli – nie tylko nad włosami, których nie możemy ułożyć tak jak zwykle, bo w apartamencie jednak nie ma suszarki. Piszę to ze świadomością, że sama mam z tym problem. A więc odnotowuję tutaj przy Was, że wychodzenie ze schematów to cel na najbliższą podróż.  

  A na koniec zapraszam Was na kilka kadrów z miejsca, gdzie nie potrzeba nic więcej poza kilkoma wakacyjnymi sukienkami i jednym swetrem. Zwłaszcza, gdy współtowarzyszkami są inne świetnie ubrane kobiety. 

sukienka z żakardowej tkaniny – MLE (premiera w maju)

dwukolorowa torebka – Polene

okulary – Celine

satynowy komplet Asi – MLE (premiera w maju)

wszystkie ubrania – MLE 

brązowa pleciona torebka – Dragon diffusion

czarna torebka – Bottega Veneta

czarne klapki – Hermes 

moje sandały – Ancient Greek Sandals

sweter z bawełny i wełny merynosowej – MLE (premiera w maju)

komentarzy 160

19 marca, 2024 @Katarzyna

Odkrywam Biarritz i tajemnice kamelii z domu CHANEL

Wpis powstał dzięki zaproszeniu marki CHANEL.

  Był rok 1998 kiedy Jean Thoby, ogrodnik od pięciu pokoleń, postanowił nawiązać współpracę z domem mody CHANEL, bo zaczynało być dla niego jasne, że bez wsparcia nie uda mu się uchronić przed wyginięciem niektórych gatunków kamelii. Miał szczęście, bo przed laty dział badawczy CHANEL próbował już nakłonić do współpracy rodziców Jean'a (bezskutecznie). Słynny dom mody wciąż doskonale pamiętał o niezwykłym potencjale jaki kryją w sobie te trudne w uprawie rośliny i bez wahania postanowił wykorzystać tę szansę.

  To mógłby być początek sagi o francuskich dynastiach, wielkich wpływach i skarbach ukrytych wśród pędów pnącego bluszczu… i ten nastrój nie opuszczał mnie także wtedy, gdy sama znalazłam się w samym centrum wydarzeń.  Moja przygoda zaczęła się na dworcu kolejowym w Biarritz, gdy po kilkugodzinnej podróży wysiadłam z pociągu i wraz z resztą zaproszonych przez CHANEL osób ruszyłam w stronę hotelu. Można by pomyśleć, że na dziewczynie, która od urodzenia mieszka nad morzem, widok plaży i fal nie zrobi większego wrażenia, a jednak wybrzeże w Biarritz zasługuje na odnotowanie. Po wejściu do pokoju przez dobrych kilka minut wpatrywałam się w potężne wody Oceanu Atlantyckiego, piaszczysty brzeg, bloki skalne wysokie na kilkanaście metrów i dumną latarnię morską na horyzoncie, która uratowała pewnie niejednego zbłądzonego marynarza. Mówiąc w skrócie – widok zapierał dech w piersi.  

  A samo Biarritz jest jak sen o idealnym francuskim nadmorskim miasteczku. Takim, w którym pan w berecie krzyczy co rano przez okno „Bonjour” do każdego przechodnia, pani na rowerze jedzie do pracy wioząc w koszyku pięć bagietek, a turyści udają mieszkańców i za wszelką cenę nie chcą dać po sobie poznać, że nie znają tutejszych zwyczajów. Życie toczy się wolnym rytmem wśród nieskończonych odcieni błękitu – od szafirowych fal oceanu przez zgaszone „lapis lazuli” ocynkowanych dachów. Po powrocie z długiego spaceru i nawdychaniu się morskiej bryzy zasnęłam tak głęboko, że gdyby nie skrzecząca na parapecie mewa z całą pewnością zaspałabym na zbiórkę.

  Po błyskawicznym śniadaniu wyruszyliśmy w stronę maleńkiej wioski Gaujacq. To właśnie tam, pomiędzy zielonymi wzgórzami Béarn i Adour, CHANEL prowadzi projekt na wyjątkową skalę, a wszystko kręci się wokół symbolicznego kwiatu Mademoiselle Chanel, o którym wspomniałam już wcześniej – kamelii.   Po dotarciu na miejsce poznałam mojego przewodnika – Jean'a Thoby we własnej osobie. Przyszedł po nas w swoim roboczym stroju, tak jakby dosłownie kilka minut wcześniej sadził jeszcze cebulki kwiatów czy pielił chwasty. Moje zamszowe sztyblety z całą pewnością nie przetrwałyby tego, co zaplanował dla nas maestro ogrodnictwa, więc pokornie, wraz z pozostałymi osobami, zmieniłam własne buty na kalosze i ruszyłam za nim w stronę ogrodu.

  „Cierpliwość. To jeden z tych sekretnych składników, których ludziom ostatnio bardzo brakuje, a bez niej natura nie da nam tego, czego tutaj potrzebujemy.” – usłyszałam od niego, gdy wspólnie przemierzaliśmy dróżki wzdłuż grządek i zarośli. On z gracją przechadzał się między krzewami i chaszczami, tak jakby doskonale wiedział, skąd wyrasta każda gałąź i gdzie leży każdy konar, a ja dreptałam za nim w pośpiechu, próbując jednocześnie notować, robić zdjęcia i nie wpaść twarzą w błoto. „Kraina w la Chalosse znana jest z regularnych opadów przez cztery pory roku, prawie niewystępujących wiatrów, głębokich gleb i licznych źródeł. Jest to mikroklimat zbliżony do tego, który kamelia pamięta z krajów swojego pochodzenia – Chin, Korei i Japonii.” Ale poza specyficznym klimatem kamelia potrzebuje też specjalnego traktowania i nie nadaje się do masowej uprawy. Aby dobrze rosnąć, kamelie muszą być otoczone pasmem drzew, krzewów i roślin okrywowych aby zapewnić jej naturalne ocienienie. Jakiekolwiek zanieczyszczenie gleby ma na nią zgubny wpływ, a jej kwiaty muszą być zbierane wyłącznie ręcznie. Brzmi jak prawdziwy koszmar przesiębiorcy, który nie ma czasu ani ochoty bawić się w takie ceregiele. Nic więc dziwnego, że kilkanaście lat temu wiele gatunków kamelii było bliskich wyginięciu. „Dzięki wsparciu domu CHANEL ochroniono tu 75 gatunków kamelii botanicznych” – podsumował Thoby i zaprosił nas na spotkanie z kolejnym pasjonatem kamelii – Philippem Grandry.

  „Nie ma skutku bez przyczyny. Jeśli nawozisz ziemię chemią nie licz, że spotkasz w niej dżdżownicę. Jeśli używasz pestycydów nie oczekuj, że pszczoły będą zapylać Twoje kwiaty. Jeśli nie pozwolisz naturze robić tego, co umie odkąd powstał świat, nie zdziw się jeśli nie przetrwa.” – zaczął Grandry i po chwili przeszedł do wymieniania licznych osiągnięć jego laboratorium. „Podejście agroekologiczne doprowadziło nas nie tylko do stosowania bezpiecznych, naturalnych produktów i zakazu stosowania pestycydów, herbicydów i nawozów chemicznych, ale także do uzyskania dla tego gospodarstwa certyfikatu HEV na poziomie trzeciem (High Environmental Value). Mamy tu sztab naukowców, który od lat pracuje tylko nad roślinami znajdującymi się w naszym gospodarstwie. Efekty ich pracy są fascynujące”. I nie dłużej niż pięć minut później, ubrana w kitel, ochraniacze na buty i po porządnej dezynfekcji byłam już w rzeczonym laboratorium, gdzie przedstawiono mi wyniki najnowszych badań nad kamelią i jej zastosowaniem. Olej kameliowy, zwany „tsubaki”, to jeden z najcenniejszych składników przeciwstarzeniowych. Nawilża, silnie regeneruje i ujędrnia skórę. Jest bogaty w antyoksydanty i zawiera aż 80 procent nienasyconych kwasów tłuszczowych Omega-9. W laboratorium w Gaujacq udało się pozyskać kilka innych cennych składników z legendarnego kwiatu, na przykład ekstrakt czy wodę kameliową. Wszystko to, co ma właściwości pielęgnacyjne jest wykorzystywane w tworzeniu kosmetyków. Ale nawet te części rośliny jak liście, łupiny nasion i miękkie torebki na szypułkach, w których dojrzewają owoce kamelii zostały wnikliwie zbadane przez tutejszych naukowców. Z łupin nasion wykonuje się nakrętki do opakowań produktów pielęgnacyjnych CHANEL, a torebka która otula owoc ma być w przyszłości wykorzystana jako budulec… tkanin.

  Chwilę po tym, gdy ostatnia rozkwitnięta kamelia została przeze mnie delikatnie zebrana i włożona do specjalnego koszyka, reszta zespołu pracującego w ogrodach Gaujacq także skończyła pracę na ten dzień. Nie było już więcej pretekstów, aby zostać w tym niezwykłym, pełnym harmonii miejscu. Podziękowałam wszystkim za udzielone lekcje, oddałam kalosze i ruszyłam w długą drogę powrotną. Miałam więc trochę czasu, aby spisać wspomnienia, fakty i przebrać zdjęcia z miejsca, w którym na własne oczy można zobaczyć, że natura jest źródłem największego piękna. 

Słynne TGV (czyli "teżewe" ;)) przewiozło mnie pędem z Paryża do Biarritz (we Francji krótkodystansowe loty są mocno ograniczone, ale przy świetnie rozwiniętej kolei nie jest to uciążliwe). Następnego dnia o tej samej godzinie cały ten notes był już w moich gryzmołach. // Dotarliśmy!Widok na latarnię w Biarritz bije na głowę nawet szczyty wieżowców w Nowym Jorku (chyba).
Niech mnie ktoś uszczypnie! CHANEL potrafi ugościć jak mało kto. Hotel w którym spałam został wybudowany dla cesarzowej Eugenii i jest jedną z pierwszych budowli żelbetowych we Francji. Minęło wiele lat nim willę przerobiono na słynny Hôtel du Palais. 
Walizka rozpakowana. Zamykam drzwi do pokoju i ruszam do miasteczka nim zajdzie słońce. W pierwszej chwili widząc tę parę pomyślałam o tym, że miłość na którą pracuje się całe życie jest najpiękniejsza… a potem naszła mnie myśl: co jeśli oni tak naprawdę poznali się miesiąc temu? ;)Odcienie bękitów w Biarritz. Fale, niebo, cynkowe dachy.No jakbym mogłabym nie wejść?Pierwsza randka?W poszanowaniu dla pewnej stałej bywalczyni Biarritz, która ponad sto lat temu wylansowała czarne lamówki. Czy Sopot na emeryturze też będzie taki magiczny? Jestem tego prawie pewna.
Kolaże o niczym. To chyba oznacza, że czas wracać do hotelu. Jutro długi dzień przede mną!
Dzień dobry! Najbardziej zdeterminowani plażowicze pojawili się tutaj jeszcze nim się obudziłam. Taki widok jest lepszy niż kawa.
A o mój blask zadbała tego dnia linia Hydra Beauty z wyciągiem z białej kamelii. Potrzebuję jeszcze pięciu minut i możemy ruszać!Witajcie w Gaujacq na południowym zachodzie Francji. To tutaj odkryłam tajemnice domu CHANEL. Kamelia, która tu rośnie, to nie tylko piękny kwiat, ale także prawdziwy botaniczny skarb, którego właściwości są kluczowe dla pielęgnacyjnej linii marki.  
Nim rozpoczniemy naszą przygodę na farmie i w laboratorium musimy zmienić buty na kalosze. Czeka nas długi spacer po ogrodzie i polach.  Chateau de Gaujacq wzniosione w XVII wieku.  Ruszamy zaraz w stronę tajemniczego ogrodu na lekcję z botaniki. Jean Thoby we własnej osobie. Wypożyczalnia kaloszy. 

I już jestem gotowa!

Dziewczyny jak z filmu.

1. Ale tak szczerze… gdyby ktoś powiedział mi, że zdjęcie po lewej to Kaszuby w kwietniu z pewnością bym uwierzyła. // 2. Jeszcze czyściutkie.  

Kamelia przybyła do Europy z Azji Szlakiem Herbacianym w XVII wieku i już wtedy była tam znana ze swoich właściwości pielęgnacyjnych. 

Kwiatów kamelii się nie zrywa tylko delikatnie wykręca. Trafiliśmy akurat na ostatnie dni zbiorów, bo kamelia to jeden z niewielu gatunków kwiatów, które kwitną zimą. Prosto z ogrodu do laboratorium. To tutaj poznajemy technologię, która pozwala wykorzystać właściwości kamelii.  Zespół naukowców wykorzystuje nawet łupinki nasion. Nie mają one właściwości pielęgnacyjnych, więc użyto je do… produkcji pokrywek.  W Chateau porcelana jest ręcznie malowana i nie trudno zgadnąć jakie kwiaty ją zdobią. 
Rzadka odmiana kamelii, która pachnie i wyglądem przypomina nasz jaśminowiec. Gdy niespodziewanie wracasz na lekcję chemii…
Ciekawe czy to tylko zbieg okoliczności, że ulubiony kwiat i jednocześnie symbol dziedzictwa Gabrielle Chanel ma w sobie tyle magicznych (a jednak udowodnionych naukowo) właściwości? Czy Coco chodziła kiedyś tymi dróżkami i odwiedzała Chateau w weekendy, gdy chciała na chwilę odetchnąć od pracy w swoim pierwszym butiku w Biarritz? Tego już się nigdy nie dowiemy, ale nie trudno byłoby mi w to uwierzyć. 

 

*  *  *

 

komentarzy 79

29 lutego, 2024 @Katarzyna

Last Month


Wpis powstał we współpracy z marką Lierac, Rodziną Pasieki Sadowskich oraz Wild Hill Coffee.
 

  W tym tygodniu kończy się luty. Potem marzec minie bardzo szybko i już będziemy mieć Wielkanoc. Nim się obejrzymy przyjdzie piękne lato, a potem złota jesień i zacznie się czekanie na Święta. Właściwie można powiedzieć, że rok 2024 niebawem się skończy ;). To taki nieśmieszny żart oczywiście, ale upatrywanie przyjemności tylko w wydarzeniach, które dopiero są przed nami, na własne życzenie zabieramy sobie teraźniejszość.

  Chociaż niepoprawna ze mnie fanka zimy, to zwykle o tej porze roku oczami wyobraźni widziałam już drzewa owocowe upstrzone białymi kwiatami, tymczasem były one zaśnieżone i pogrążone w zimowym śnie. Przyznaję, że zdarzało mi się na tę przeciągającą się zimę narzekać. No cóż, to lekcja dla mnie, aby bardziej cieszyć się tym, co daje nam los – okazuje się bowiem, że luty wcale nie musi być biały i mroźny, może być też błotnisty i mokry. Tym razem próbowałam go więc polubić takim jakim jest, bo kto wie, co przyniesie nam przyszłość?

  Ona przyjdzie. Zapewniam Was. Czego byśmy nie zrobiły, o czym byśmy nie zapomniały i jak mocno nie marudziły – ona jest już tuż za rogiem i nic jej nie powstrzyma. Nie marnujmy więc czasu na jej wyglądanie, skoro zawita do nas nawet bez wcześniejszego zaproszenia. A tymczasem, u progu przedwiośnia zapraszam Was na fotorelację z ostatnich tygodni.

"Jak wydaje się Wam, że wygląda Trójmiasto w lutym” kontra „Jak najczęściej wygląda Trójmiasto w lutym” ;). Moim zdaniem mieszkam w najpiękniejszym miejscu na świecie, ale to nie oznacza, że każdy dzień tutaj jest idealny.Gdy Twój strój świetnie wpisuje się w szaro-błotniste otoczenie. 
Dla lutowej równowagi. Aromatyczna zupa warzywna i wizyta w Baloli. To pierwsze jest dla mnie codziennością, na to drugie chciałabym częściej mieć czas. Jedziemy z tym poniedziałkiem! Jestem już po dwóch spotkaniach i teraz siedzę nad ważnym dla mnie tekstem. A ten magazyn o podróżach znalazł się tutaj całkowicie przypadkiem…Ostatnie dni przed kampanią. Dopinamy najdrobniejsze szczegóły – od harmonogramu wejść poszczególnych produktów przez potwierdzenie ostatnich zleceń na szycie, aż po poprawki wykończenia dziurek na guziki. Zwracamy uwagę na najmniejsze detale, abyś Ty już nie musiała ;). No i nasza odsłona "Never ending story" czyli współpraca branży kreatywnej z informatyczną. My tu o letniej kolekcji, sukienkach i szortach, a tak naprawdę wszystkie już jesteśmy myślami w kolejnym sezonie…
Tłusty czwartek i test pączków! Ta rolka podbiła Wasze gusta. Jeśli szukacie w Trójmieście sprawdzonych miejsc z pączkami to podaję moje top miejsca: Pączuś (one & only ), Kaisser (jeśli macie zjeść w Tłusty Czwartek tylko jednego pączka to postawcie na tego z Kaissera ), Cappuccino Cafe (a po pączku zjedzcie tam jeszcze rzemieślnicze lody ), Oficyna w Gdyni (jeśli szukacie pączków w zdrowszej wersji to tylko tam).Błękit, szarość i biel, czyli próba wywołania wymarzonej pogody. 
Idealne Walentynki w domu nie istnie…. a czekaj! Ten wieczór może nie był spektakularny, ale na ostatnią chwilę nie wymyśliłabym nic lepszego (tego dnia jakoś nikt nie kwapił się do opieki nad naszymi dziećmi ;)). Chwila dla nas, odrobina słodyczy z własnego piekarnika i kanapa. 
Ten chlebek migdałowy wyszedł super! Tak jak obiecałam na Instagramie dzielę się z Wami przepisem na pyszny migdałowo-cynamonowy chlebek: 

Składniki: 

 2 jajka

160 g masła 

170 g cukru (ja użyłam brązowego) 

180 g maślanki 

240 g mąki pszennej (ja użyłam typ 450) 

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia 

pół łyżeczki soli 

100 g migdałów 

opcjonalnie: miód 

(pasta migdałowa) 

50 g masła migdałowego 

70 g brązowego cukru 

50 g masła (zwykłego) 

50 g drobno posiekane migdały

1 łyżeczka cynamonu 

Sposób wykonania: 

1. Rozgrzej piekarnik do 180 stopni i przygotuj formę wyłożoną papierem do pieczenia. Masło utrzyj z cukrem na wysokich obrotach przez 5-6 minut. Dodaj jajka i ubijaj przez dodatkową minutę. Dodaj połowę maślanki i ponownie wymieszaj. Do ciasta przesiej mąkę, cynamon i proszek do pieczenia, wymieszaj. Zanim wszystko się połączy, dodaj resztę maślanki. 

2. Włóż 1/3 ciasta do formy i dodaj pastę migdałową (rozłóż ją w miarę równomiernie, najlepiej przemieszać ją cienkim patyczkiem tak aby powstały "esy-floresy".  Powtórz proces jeszcze raz i dodaj migdały na wierzch. Piecz chleb około 45 minut.

Bajka i ciasto z lodami. Nie wiem kogo z naszej piątki najbardziej cieszył ten plan na wieczór. 

Disney'owski klasyk o miłości. 

Jutrzejszy dzień będzie długi. Robimy wiosenno-letnią kampanię dla MLE. Ten moment to zawsze zwieńczenie wielomiesięcznej pracy. Jeśli gdzieś popełniłyśmy błąd, to teraz jest już zbyt późno, żeby go naprawić ;).Alain de Botton ze swoją "Architekturą szczęścia" i Katarzyna Zajączkawska z "Odpowiedzialną modą". No i witamina C, bo chyba coś mnie bierze. Warszawo! Jesteś dziś dla nas łaskawa z tym słońcem. Mamy wynajęte studio, ale naturalne światło zawsze jest w cenie. Za każdym razem, gdy zaczynamy myśleć o kolejnej kampanii, zaczyna się dyskusja na temat tego, czy pokazać nasze projekty na profesjonalnej modelce (moje stanowisko), czy jednak na mnie (stanowisko zespołu). Jak dla mnie sesja wizerunkowa MLE wypadłaby lepiej, bardziej profesjonalnie, gdyby przed obiektywem stała dziewczyna, która wie co robi i ma do pozowania większe predyspozycje. Może Wy pomożecie mi przekonać Asię, aby nie ciągać już na zdjęcia 37-letniej matki dwójki dzieci i postawić na młodszą (i wyższą) gwardię? Zastanawiałyście się kiedyś ile trwa taka sesja zdjęciowa? Zaczęłyśmy punkt ósma, skończymy po szesnastej. Czyli typowy dzień w pracy tylko nerwy większe.
Czternaście stylizacji, białe tło i dwa krzesła. Ten pierwszy na górze to własność Asi, ten na dole z taboretem wypożyczyłyśmy z Iconic Tells a Story. 
Oto nasza wspaniała grupa! W tym wpisie możecie zerknąć kiedy mniej więcej pojawią się poszczególne produkty. Ten zestaw na górze to koszula i szorty. Olivia zestawiła go z eleganckimi dodatkami, ale podejrzewam, że ja będę w nim śmigać z trampkami i klapkami. 
Koniec! Jeśli zaraz czegoś nie zjemy to atmosfera się zagęści. ;) Wybrałyśmy się do The Eatery i chyba nie będziemy zawiedzione. 
1. "Zamówmy kilka rzeczy, aby móc spróbować wszystkiego i po prostu się podzielmy". // 2. Tak. Znalazł się. // 3. Marchew i mielony. Polecam z czystym sumieniem. // 4. Bardzo dopracowany koncept. Kuchnia polska z nowoczesnym akcentem, nienachalny minimalistyczny wystrój i polskie klasyki filmowe z lat 90-tych. Bardzo podoba mi się to miejsce! //Super miejsce to Eatery. Czekam, aż ktoś zdolny zrobi coś podobnego w Trójmieście. A teraz teleportujemy się do mojego ukochanego miejsca. Jakiś czas temu napisałam długi artykuł o dolinie Val Di Fiemme. Tutaj macie link jeśli chciałybyście się dowiedzieć, co jest w tej krainie tak wyjątkowego, że wracam do niej od ponad dwudziestu (!) lat. Miejsce, który nigdy mi nie spowszednieje. Czuję się w tu jak u siebie.
Moje Passo Rolle. Nie ma tu najnowocześniejszych wyciągów i setek tras narciarskich, ale ja i tak kocham to miejsce. Szczytu nie zdobędziemy, ale mamy tu nasz ulubiony szlak, który kończy się u podnóży tej skały. Kiedyś we dwoje, później z sankami i niemowlakiem, a teraz w czwórkę. Z roku na rok coraz ciężej. Ale także weselej. Ile czasu można spędzić z dziećmi przy zamarzniętym źródełku? Zaskakująco dużo!… aż tak dużo, że gdy dochodzimy do schroniska ktoś nieoczekiwanie ucina sobie drzemkę.  Najlepsze ocieplane legginsy na świecie. Nie spadają i nie rozciągają się. Niestety z sieciówki, ale chyba można dla nich zrobić wyjątek. Znajdziecie je tutaj. W które wycelować śnieżką? :D 1. Cortina d'Ampezzo. Kilkadziesiąt lat temu odbywały się tu zimowe igrzyska olimpijskie… i niebawem szykuje się powtórka! // 2. Ten sweter ma chyba z dziesięć lat i zawsze jedzie ze mną w góry (jest z RobotyRęczne). Za to ta kurtka… w przyszłym sezonie same się przekonacie! 

No dobrze. Teraz widzę, że artykuł na blogu sprzed 4 lat wymaga odświeżenia, bo część polecanych miejsc zdążyła się zamknąć, a pojawiło się wiele nowych. Ale ogólne przesłanie chyba się nie zmieniło – trzeba chronić i szanować naturę. Solidarnie i z rozmysłem. Przy takim podejściu my także zyskujemy, bo nadal możemy cieszyć się jej pięknem. 1. Gdy tym razem to Ty możesz krzyczeć "Mamo! Pomóż!" ;). Wyjazdy z rodziną – tą dalszą i bliższą – to dla mnie najcudowniejszy czas w roku. // 2. Czy to jedno zdjęcie może być "mini-zamiennikiem" dla "Look of The Day"? ;). Żartuję! W tę niedzielę zapraszam Was na nowy cykl, czyli "Zapiski o modzie i stylu". Jestem bardzo ciekawa Waszego odbioru. "El Brite De Larieto" to moja ulubiona restauracją w Cortinie. Przynależy do agroturystycznego gospodarstwa, a jedzenie mają tam wyborne. 
1. Kluski w sosie grzybowym. To jest zbyt dobre! // 2. Słońce! Sama nie wiem czym się tu najadam bardziej – pysznym jedzeniem czy ciepłymi promieniami. // Tam, gdzie chmury tańczą wokół gór… 
Wracamy w stronę Val di Fiemme i wspinamy się (a raczej pchamy przed sobą naprawde dobrze obciążone sanki) na wysokość 2084 metrów nad poziomem morza. Po takiej eskapadzie najprostsze dania smakują wybornie. Koniec Karnawału obchodzi się też tutaj! I to hucznie!
Przy mojej całej miłości do Włoch… nasze pączki są lepsze.  Tylko oglądam, przysięgam! Mam własne w bardziej zakopiańskim stylu i też są super! Pamiętacie jak pisałam o słynnych butach z Cortiny w tym wpisie?Tydzień w górach, dwie godziny na nartach. Ale nadrobimy jeszcze to szusowanie! 1. Mój górski niezbędnik. Okulary to Celine, balsam to prezent od marki Chanel. // 2. Dostałam na Instagramie mnóstwo pytań o kurtkę. Mam ją chyba ze sto lat (a dokładniej sześć, bo kupiłam ją będąc w pierwszej ciąży) i prawdę mówiąc jej jakość jest słabiusieńka. Ale kolor ma piękny. ;) Wychodzę z założenia, że jeśli już coś mam, to albo noszę, albo przekazuję dalej. W jej przypadku wybieram nadal to pierwsze, bo jakoś ciężko mi się z nią rozstać. Jest z NA-KD. Wszędzie dobrze, ale w naszym domowym królestwie najlepiej! Księżniczki dobrze o tym wiedzą!Mamy słońce w Sopocie, więc ten dzień już zaczął się dobrze! I jeszcze dotarła do mnie paczka, na którą czekałam! W lutym rozpoczęłam testowanie kremu od Lierac w pięknym opakowaniu w nowoczesnym stylu. No i z wymiennym wkładem, tak aby szklany słoiczek mógł być użyty wielokrotnie. Lierac Lift Integral to krem, który ujędrnia, nawilża i wygładza skórę, dzięki unikalnemu połączeniu trzech składników aktywnych, które działają na jej podstawowe elementy: kolagen, elastynę, kwas hialuronowy, glikoproteiny. Kosmetyk w 98% składa się z substancji naturalnego pochodzenia. Testuję od trzech tygodni i polecam! Krem warty swojej ceny.Mamy młynek! To gwiazdkowy prezent ode mnie dla męża, bo do niedawna tylko on w domu robił kawę. Tym razem zamówiłam więc Wild Hill Coffee w ziarnach. Nie mówcie mi, że jeszcze nie słyszałyście o tej kawie?! No to opowiem Wam więcej, bo po jej poznaniu nie będziecie już chciały pić niczego innego!Chociaż mówi się o tym coraz więcej, to naprawdę niewiele osób zdaję sobie sprawę z wpływu kawy na planetę. Nasza część świata wyrządziła ogromną krzywdę ludziom i przyrodzie, a zamiłowanie do picia kawy ma w tym swój niechlubny udział. To geopolitycznie i społecznie złożony problem, który mieści w sobie całe spektrum odcieni szarości, dlatego tym bardziej doceniam marki, które w imię własnych wartości zachowują prawdziwą transparentność. Wild Hill Coffee potrafi wskazać dokładnie skąd pochodzi ziarno (jest to kawa single origin pochodząca z jednego, konkretnego regionu). Kawowce są uprawiane bez pestycydów. I to jest bardzo ważna informacja ponieważ kawy dostępne powszechnie w sklepach mogą zawierać śladowe ilości pestycydów (wątek zdrowotny jest istotny, ale to także kwestia etyki – uprawa bez pestycydów nie naraża zdrowia ludzi pracujących na plantacji). Są też inne korzyści.  Założycielka marki mówi: „Z dumą mogę napisać, że zbadałyśmy potencjał antyoksydacyjny wszystkich kaw, które od nas otrzymasz i choć kawa wyjściowo jest bogatym źródłem antyoksydantów, to Wild Hill Coffee może pochwalić się naprawdę wysokimi wartościami. I tak Ogniste zbocza Turrialba to aż 94,63% zdolności antyoksydacyjnej, Sen o La Jacoba 95,48%, a Gwiaździsta noc w Cajamarce 94,15%.” 

WSZYSTKIE kawy od Wild Hill Coffee są ekologiczne i posiadają Europejski Certyfikat Ekologiczny. Co to znaczy? Że ich uprawa, zbiór i wszystkie etapy produkcji są bardzo dokładnie udokumentowane. Jeśli parzycie kawę w domu, to spróbujcie chociaż raz przestawić się na tę uprawianą w zrównoważony sposób. W przypadku kawy bezkofeinowej ziarna zostały pozbawione kofeiny zdrową, bezpieczną metodą CO2. To stosunkowa nowa metoda, która nie wymaga szkodliwej chemii, a co najważniejsze, pozwala zachować bogaty smak i zapach kawy. Wild Hill Coffee jest przepyszna (według mnie nawet lepsza niż te od czołowych marek) więc dbanie o planetę jest w tym przypadku czystą przyjemnością. Kawowe obrazy. 

W ramach współpracy Wild Hill Coffee zgodziło się przygotować dla Czytelniczek Makelifeeasier zniżkę w wysokości -12%. Wystarczy, że wpiszecie kod Kasia12 w trakcie dokonywania zakupów (kod jest ważny do 17 marca).

A teraz kontrowersyjny temat! Czy tylko ja słodzę kawę miodem? ;P W lutym pozamykałam kilka tematów, które mi ciążyły i sama jestem zdziwiona jak wiele nowej energii i sił mi to dało. Po raz kolejny przekonałam się, że działanie to dla mnie najlepsze antidotum na gorszy nastrój. No i praca w grupie. A że doczekaliśmy się w końcu większego stołu, to coraz częściej, nawet te liczniejsze spotkania, odbywają się u mnie. Tylko z robieniem kaw w kawiarce się nie wyrabiam ;). Pssst! Czy to nie wygląda jak pierwsze ślady wios… ?
Ileż to ja się nasłuchałam o Pasiece Rodziny Sadowskich! A potem przeczytałam rozbrajający opis początków tej pasieki… „Historia Pasieki Rodziny Sadowskich nie sięga dalekich pokoleń. W 2009 roku zaraz po maturze będąc nastoletnim mieszczuchem zacząłem swoją przygodę z pszczelarstwem. Szukając sezonowej pracy na najdłuższe wakacje życia (między maturą a studiami) postanowiłem pomagać w lokalnym gospodarstwie pszczelarskim. Od samego początku życie tych niezwykłych owadów mnie zafascynowało i wiedziałem, że chcę się zaopiekować własnymi ulami… wpadłem i nie było odwrotu.” Na zdjęciu widzicie miód z pyłkiem i propolisem od Pasieki Rodziny Sadowskich. Miód wielokwiatowy z dodatkiem pyłku pszczelego i propolisu. Posiada atuty miodu wiosennego zawierającego nektar z mniszka, akacji i rzepaku. Łączy w sobie wszystko co najlepsze z ula i tak też pachnie i smakuje. Polecam!  Z kodem Makelife10 otrzymacie 10% zniżki na zamówienie.Pasieka Rodziny Sadowskich ma w swoim asortymencie również mnóstwo innych produktów (nie tylko miodowych). Pasta pistacjowa to nasz ukochany dodatek (a może mój?) do naleśników, maliny i truskawki liofilizowane, do których z początku podchodziłam z rezerwą, a teraz stały się naszą ulubioną słodką przekąską, albo różnego rodzaju zakwasy i soki naturalne – wszystko najwyższej jakości. Kasia w swoim naturalnym środowisku :). 

Słońce wstaje coraz wcześniej, lepiej żeby nie nakryło nas w brzydkiej piżamie ;). Już miałam skończyć dla Was ten wpis, ale dosłownie w tej chwili wbiegła do mnie Asia z najnowszymi prototypami piżam na nowy sezon. Jak myślicie? W której najlepiej powitać pierwsze wiosenne mgły? :)

 

*  *  *

 

 

komentarze 92

Kategoria:
/

11 stycznia, 2024 @Katarzyna

Malaga – mój osobisty przewodnik

Wpis powstał we współpracy z marką Sept.

 

  Czy w samym środku zimy mogłabym liczyć na coś więcej niż stolik wystawiony na hiszpańskie słońce i filiżanka gorącej kawy w dłoni? Chyba nie. To naprawdę było wszystko, o czym marzyłam i co wystarczyłoby mi w zupełności, aby okrzyknąć ten wyjazd udanym. A jednak Malaga dała mi znacznie więcej.

  Pierwszy raz w życiu zdecydowałam się – w tym poświątecznym czasie – wyruszyć w innym kierunku niż ośnieżone szczyty. Oczywiście Hiszpania w styczniu to nie tropiki, ale słusznie założyłam, że pogoda okaże się atrakcją, której nic nie przebije. W tej podróży dałam się więc trochę porwać i nie robić wcześniej zbyt szczegółowego planu. Było to o tyle prostsze, że na miejscu od dłuższego czasu była już grupa naszych przyjaciół, i to z dziećmi w podobnym wieku. Mogliśmy więc ze spokojem zaufać ich doświadczeniom i tak też zrobiliśmy.

   Zapisałam dla Was kilka adresów, które – mam nadzieję – pomogą Wam odkryć Malagę i zanurzyć się w jej prawdziwej atmosferze. 

1. Muzeum Motoryzacji i Mody. 

 To nieco oddalone od starówki muzeum mieszczące się w starej fabryce tytoniu. Wybraliśmy się tam pierwszego dnia, tuż po przyjeździe i to była doskonała decyzja. W tym niedużym muzeum stosunek do dzieci jest „mocno liberalny”, chociaż samo w sobie jest skierowane do osób w każdym wieku.

  Przechodząc przez poszczególne sale mogliśmy podziwiać modowo-motoryzacyjną ewolucję cofając się aż do XIX wieku. W muzeum znajduje się ponad sto ekskluzywnych, odrestaurowanych pojazdów z różnych epok oraz projekty vintage największych domów mody. Dla fanów klasyków z Jamesa Bonda też się coś znajdzie! Tutaj możecie zwiedzić muzeum online. 

 

Adres:

Museo del Automóvil y la Moda
 ​Av de Sor Teresa Prat, 15, Carretera de Cádiz, 29003 Málaga, Hiszpania

 

Większość wielkich domów mody zaczynało od projektowania i tworzenia… kapeluszy. Zabieranie ich w podróż wiązało się z nie lada wyczynem, ale inaczej być nie mogło, bo nakrycia głowy były symbolem społecznego statusu (którym każdy chciał się popisać). Jak dobrze, że czasy się zmieniły i dziś można wyskoczyć na weekend w czapce z daszkiem! 

 

* * * 

 

2. Spacer wzdłuż skąpanego w słońcu portu.

 A może by tak iść po prostu bez celu, przysiadać na ławce, jeść lody i patrzeć na morze? ¿Por que no? Mam wrażenie, że mieszkańcy Malagi chyba opanowali tę sztukę do perfekcji, bo architektura wzdłuż wybrzeża zaprasza do długich i powolnych spacerów.

  "Palmeral de las sorpresas" (czy dobrze rozumiem, że oznacza to „palma z niespodzianki”?) to szeroki bulwar ciągnący się wzdłuż portu. Znajduje się tam mnóstwo małych knajpek, ławek i przestrzeni dla dzieci. Polecam spróbować tam lodów w lodziarni Martonela. Lody w styczniu brzmią surrealistycznie, ale na deptaku słońce grzało tak mocno, że naprawdę miło było się schłodzić. 

 

Adres:

Palmeral de las Sorpresas

 P.º del Muelle Uno, 29015, Málaga

 

Po całym dniu chodzenia! Wygodne skórzane buty to w Maladze podstawa!

Jest jakiś porządek w tym chaosie, nieprawdaż?

Tutaj taka refleksja, skoro mam akurat na sobie buty od Sept i mówimy o długich spacerach. Marka, która od kilku lat działała na polskim rynku, sprzedawała rzeczy super jakości i miała grono zadowolonych klientek zamyka się z końcem miesiąca. Na profilu marki widać ogromny zawód tych, którzy doceniają szeroko pojęte wysokie standardy. Pomyślmy o tym, gdy następnym razem będziemy robić sobie zakupy w sieciówkach – ceny są w nich coraz wyższe, coraz częściej płacimy tyle samo za buty (czy jakiekolwiek inne elementy garderoby) co w polskich sklepach. Dokonujmy mądrych wyborów i wspierajmy polskie biznesy. Jeśli chcecie skorzystać z ostatniej szansy, aby kupić buty w Sept to z kodem SALE30 otrzymacie 30% zniżki w sklepie (sklep zamyka się 31 stycznia na zawsze :( ). 

Zadowoleni, z lodami o smaku Raffaello w dłoni, wygrzani na słońcu. Lepiej być nie może!

 

*  *  *

 

3.  Restauracja Trocadero.

  No dobrze, będę szczera. Hiszpańska kuchnia z pewnością jest przepyszna i kilka tradycyjnych dań bardzo mi smakowało. Mimo wszystko uważam, że osobom, które mogłyby żywić się wyłącznie warzywami (a ja się do takich zaliczam) nie jest łatwo znaleźć tutaj urozmaicony jadłospis. Umiłowane przez nas tapasy raczej nie wpisują się w wegańską kuchnię (oliwki to jednak ciut za mało, aby mój apetyt został zaspokojony). Z pewnością ten niedosyt wynika z tego, że nie odkryłam jeszcze wielu cudownych miejsc w Maladze. Ale jedno mogę polecić! To Trocadero mieszczące się na samym końcu bulwaru przy porcie. Gorąco zachęcam, aby zrobić wcześniej rezerwację. Znajdziecie tam dania tradycyjnej kuchni hiszpańskiej, ale też sporo alternatyw. Zostawiam namiar tutaj.

 

Adres:

Restauracja Trocadero Casa de Botes
adres: de la Farola, 25, Distrito Centro, 29016 Málaga

 

 Paella z moich snów!

I nawet ten kolonialny wystrój, za którym nigdy nie przepadałam, tutaj jakoś mi się podoba. 

 

*  *  *

 

4. Biopark Fuengirola.

 Niech was nie zmylą pozory. Nadal jesteśmy w Hiszpanii. ;) Bioparc Fuengirola, do którego trafiliśmy dzięki poleceniu Gosi, to coś w rodzaju Zoo, ale jednak w nieco innej formule niż te, które znam z Polski. Jest to park zoologiczny, w którym zwierzęta żyją obok siebie, odtwarzając ich naturalne siedliska.  Znajdziemy tu ogromne powierzchnie podzielone na cztery obszary: Afrykę Równikową, Indo-Pacyfik, Madagaskar oraz południowo-wschodnią Azję. Zielone otoczenie pokryte roślinnością typową dla danego regionu oraz wodospady, skały i charakterystyczne budowle sprawiają, że nie tylko zwierzęta, ale i sami zwiedzający mogą poczuć się jak w lesie tropikalnym. Nie spodziewałam się, że będzie tu tak fajnie! To tylko pół godziny od Malagi!

 

Adres:

Bioparc Fuengirola
adres: C. Camilo José Cela, 6, y 8, 29640 Fuengirola, Málaga

 

Flamingi obfotografowane z każdej strony!

A tu środkowoeuropejskie zwierzęta w swoim naturalnym towarzystwie.

*  *  *

 

 5. Wieczorny spacer ulicami Malagi w poszukiwaniu Churrosów.

 Te oryginalne smakują bardziej jak nieposolone frytki niż nasze pączki. Macza się je w gorącej czekoladzie dzięki czemu nabierają słodyczy. Mowa oczywiście o churrosach, najsłynniejszym hiszpańskim deserze. W Maladze każdy powie Ci, że jeśli chcesz spróbować tradycyjnej wersji to tylko w Casa Aranda. Tę słynną churrerię odwiedzają zarówno turyści jak i rodowici mieszkańcy. To oczywiście wiąże się z tym, że właściwie przez cały dzień, nawet w styczniu, trzeba tam odczekać swoje w kolejce, ale to także jest element lokalnej tradycji, którą warto potraktować na wesoło.  

 Po słodkiej przekąsce idziemy dalej odkrywać wieczorną Malagę. Trafiamy do Antigue Case de Guardia czyli najstarszej winiarni w mieście. Zachowała ona swój dawny wystrój, zwyczaje i klimat. Życie toczy się tu jak w lokalnym barze sprzed 170 lat. Rachunki w dalszym ciągu są zapisywane kredą na blacie baru, a obsługa dzwoni dzwonkami za każdym razem, gdy dostanie napiwek!   

 

Adres:

Casa Aranda 
adres: C. Herrería del Rey, 2, Distrito Centro, 29005 Málaga

 

Jeśli za mało Wam słodyczy to polecam jeszcze tę kultową cukiernię Cafetería Lepanto ​C. Marqués de Larios, 7, Distrito Centro, 29015). A przy tej wystawie sukien ślubnych dłużej się zatrzymałyśmy. Ta po lewej naprawdę może namieszać w głowie!A tu kilka roczników z Antigue Case de Guardia.

No i kolejka po churrosy. 

Czekamy na swoją kolej i obserwujemy ten krajobraz po bitwie. ;) 
A tak wyglądał nasz stolik. Bez rezerwacji! ;)

*  *  *

 

 6. Muzeum Muzyki.

 Maleńkie i urocze Muzeum Muzyki mieści się w samym centrum. Idealny pomysł, jeśli mamy akurat wolną godzinę i nie chcemy szwendać się po mieście bez celu. Byliśmy tam z całą zgrają dzieci, ale podejrzewam, że sami dorośli też miło spędzą czas. Zwłaszcza, że muzeum posiada kilka sal interaktywnych, które w ciekawy sposób pokazują nam jak pracuje dźwięk – można zagrać na bębnach, wiolonczeli albo wykonać samemu kilka eksperymentów. 

 

Adres:

Museo Interactivo de la Música

C. Beatas, 15, Distrito Centro, 29008 Málaga

 

 

*  *  *

 

7. Katedra i jej okolice o poranku.

  Co łączy Malagę i Trójmiasto? Sztuka, która wpisana jest w życie mieszkańców. Idę sobie przez główny deptak w Maladze i nagle natrafiam na rzeźbę niezwykle podobną do tych, które znam z Parku Północnego w Sopocie. Podchodzę bliżej, aby sprawdzić kto ją zrobił. No i zgadza się. To ten sam artysta – Tony Cragg. To tuż obok słynnej katedry La Manquita, którą polecam obejrzeć przede wszystkim z rana. Mniej wtedy ludzi, więc można w spokoju usiąść na ławkach w przynależącym do katedry parku i poobserwować budzące się do życia miasto. 

 

Adres:

C. Molina Lario, 9, Distrito Centro, 29015 Málaga

 

Jak będziecie mieli okazję być w Maladze, to tutaj jest pinezka to tej rzeźby. A tu dla porównania te sopockie. 

Nasza nowa kolekcja MLE sprawdziła się idealnie w czasie hiszpańskiej zimy. Ciekawa, kiedy pogoda w Polsce pozwoli nam założyć te same rzeczy. Celuję w kwiecień.

 

*  *  *

 

8. Tak zwana „chrupkownia”.

 Płatki śniadaniowe to w naszym domu temat „tabu” próbujemy na różne sposoby podstawiać dzieciom inne opcje śniadaniowe licząc na to, że po Chocapici sięgną dopiero jako osoby pełnoletnie :D. Ale wyjazdy rządzą się swoimi prawami. Wielką atrakcją była dla nas wizyta w śniadaniowni, zwanej przez nas „chrupkownią”. Na wysokich pod sufit regałach ustawione są tam wszystkie możliwe rodzaje płatków śniadaniowych, każde pudełko posiada swój numerek, który podaje się w trakcie zamawiania śniadania. Są tam oczywiście także inne opcje jak acai bowl, tosty z awokado, pyszna kawa czy owsianka. Ciekawe doświadczenie :). 

 

Adres:

The Cereal Boom Cafe

adres: C. Córdoba, 14, Distrito Centro, 29001 Málaga

 

 

*  *  *

 

 9. Muzeum Picassa.

 Podobno to sam artysta zażyczył sobie, aby w mieście w którym się urodził, powstało muzeum poświęcone jego twórczości. Wystawa stała powstała dzięki uprzejmości członków rodziny artysty, którzy udostępnili swoje prywatne zbiory. Samo muzeum jest niezwykle urokliwe – w jego starej części znajduje się piękne patio, ale nie brak też nowoczesnych rozwiązań.

 Przechodząc z sali do sali rzucił mi się w oczy znajomy obraz. Przecież to Ewa Juszkiewicz! Gdańszczanka! Nie może być inaczej! I to wśród dzieł jednego z najwybitniejszych artystów wszech czasów. Pierwszy raz zobaczyłam jej obraz na żywo. I to w Maladze. Przypadkiem. (Później oczywiście sprawdziłam, że jej obraz to element czasowej wystawy „Echa Picassa”, którą można obejrzeć w muzeum do 31 marca.)  

 

Adres:

Picasso Museum Málaga
adres: Palacio de Buenavista, C. San Agustín, 8, Distrito Centro, 29015 Málaga

 

Ewa Juszkiewicz. Najdroższa współczesna polska artystka, która właśnie nawiązała współpracę z domem mody Louis Vuitton. Oby moda jak najczęściej czerpała ze sztuki. 

Tym polskim akcentem kończę mój mały przewodnik po słonecznej Maladze. Żegnaj Costa del Sol! Witaj śnieżna sopocka kraino!  

 

*  *  *

 

 

komentarzy 136

7 stycznia, 2024 @Katarzyna

Look of The Day – Poranek w Maladze

Wpis zawiera lokowanie marki własnej. 

 

skórzana czarna torebka – Arket (podobna tutaj)

krótki trencz – MLE (w sprzedaży na przełomie lutego i marca)

dżinsy w grafitowym kolorze – ZARA (już niedostępne ale to ten model)

koszulka z długim rękawem – MLE

okulary – H&M Premium

zamszowe botki – Ryłko

pasek – COS

 

  Spragnieni słońca i kuszeni nieustannie od kilku tygodni przez naszych przyjaciół zdecydowaliśmy się ruszyć w stronę hiszpańskiej Malagi. Lada dzień wrócę do Was z małym przewodnikiem po tym mieście, a dziś zostawiam Was z prostym zestawem, który sprawdził się idealnie. Bo chociaż na Costa del Sol jest słonecznie i nieporównywalnie cieplej niż w Sopocie, to różnice temperatur między porankiem a południem potrafią zaskoczyć! 

 

komentarze 122

9 listopada, 2023 @Katarzyna

Zakopane – 4 miejsca, które polecam

  Góry od zawsze były dla mnie miejscem, gdzie czas płynie wolniej, przyjemniej. Gdzie, zamiast myśleć o codziennej gonitwie, zastanawiasz się tylko nad tym jak to możliwe, że jest tutaj tak pięknie. Przez wiele ostatnich lat – jak pewnie część z Was pamięta – każdej zimy z utęsknieniem czekam na powrót do Val di Fiemme (tutaj przeczytacie artykuł na ten temat), ale tym razem, po naprawdę długim czasie, postanowiłam wrócić do miejsca, w którym po raz pierwszy poznałam góry – do Zakopanego. Tak, trochę byliśmy posprzeczani, ale chyba nadszedł już moment, aby poznać się na nowo.

  Przyjechaliśmy tu w większym gronie, w związku z pracą. Postanowiłyśmy skorzystać z okazji i zabrać też nasze rodziny – spróbować połączyć czas prywatny z zawodowym. To oczywiście mocno ograniczyło nasze możliwości zwiedzania, ale z drugiej strony wolny czas był, dzięki towarzystwu najbliższych, jeszcze słodszy. Napięty grafik oznaczał jednak, że nie było mowy o żadnych przypadkowych miejscach – przed podróżą dobrze się przygotowałyśmy, bo – jak pewnie wiele z Was – słyszałyśmy wcześniej to i owo.

  Podejrzewam, że sopocianie mogą rozumieć problemy i wyzwania, przed którymi stoją mieszkańcy Zakopanego, lepiej niż społeczności innych polskich miast i miasteczek. „Monciak” i Krupówki to przecież dwa najsłynniejsze deptaki w Polsce i jednocześnie dwa miejsca, których tutejsi unikają najbardziej. Ale dzisiejszy artykuł nie ma być kolejnym lamentem na temat tego, co się nie podoba, bo byłoby to niedocenienie wysiłków tych, którzy dają z siebie wszystko, aby te negatywne stereotypy odczarować.

  Spędziłam w Zakopanem trzy piękne dni. Mimo deszczu, wiatru i braku śniegu wracałam do domu oczarowana. A może to halny, jak głoszą ludowe legendy, namieszał mi w głowie? Odkrywam dziś z Wami polskie góry na nowo i z przyjemnością dzielę się moimi sprawdzonymi adresami. 

1. LEŚNICZÓWKA Resto Bar – kwintesencja góralskiej gościnności. 

  Leśniczówka znajduje się w samym sercu Kuźnic, tuż przy dolnej stacji kolei na Kasprowy Wierch oraz szlaku na Kalatówki. Sam dom, zbudowany z miejscowych świerków, był przed laty miejscem pracy dla leśników Tatrzańskiego Parku Narodowego. Zjecie tutaj najpyszniejsze knedle ze śliwkami na świecie, babkę ziemniaczaną i wiele innych regionalnych dań. Jeśli nie przeszkadza Wam pierwszy jesienny chłód możecie zjeść obiad na zewnątrz i podziwiać widoki – są one tutaj naprawdę zachwycające. Koniecznie zarezerwujecie stolik – zgłodniali spacerowicze dosłownie szturmują to miejsce w porach obiadu ;). 

Knedle, babka ziemiaczana i maliny z palonym mlekiem. Niebo. Kto idzie zamówić jeszcze raz to samo? 

Placu zabaw nie ma, ale dzieci i tak były zachwycone. 

2. EN HOTEL – magia gór w najpiękniejszej odsłonie. 

  W środku Tatrzańskiego Parku Narodowego znajduje się miejsce, które otuli góralską gościnnością wszystkich, którzy uciekają w głuszę od zgiełku miast, pragnąc bliskości natury i drugiego człowieka. EN Hotel to kameralny ośrodek, w którym mieści się jedynie 15 pokoi, a z okien każdego z nich widać szczyty gór lub konary drzew. Znajduje się na wysokości 1030 m nad poziomem morza, w odległości 100 m na południe od dolnej stacji kolejki linowej z Kuźnic na Kasprowy Wierch. EN Hotel należy do obszaru Natura 2000 – terenu, na którym nic nowego nie może być zbudowane.

  Jeśli poszukujecie miejsca o najwyższym standardzie, a jednocześnie z prawdziwą góralską duszą, to właśnie je znaleźliście.  

To miejsce wyszukała Ola z Przytulnego Zakątka – dziękuję za polecenie!

Gorąca herbata, ciepłe miękkie swetry, za oknem halny urywa głowy, a my grzejemy się w środku i czekamy, aż zgłodniejemy.  No nie powiem. Nie chciało się wychodzić na zewnątrzMyślałam, że to oczywista oczywistość, ale czytając Wasze wiadomości w skrzynce na Instagramie, widzę, że jednak nie. ;) Obydwa nasze zestawy to "total looki" od MLE z znowej kolekcji. To co, teraz czas na Krupówki? 3. Stara Papiernia – kuchnia gór.

  Stara Papiernia to restauracja znajdująca się w En Hotel  na szlaku do Myślenickich Turni. To kuchnia w stylu "neo fine dining"  w przytulnym i nieprzerysowanym wydaniu. Tutaj liczy się przede wszystkim produkt i jego pochodzenie. Karta dań zmienia się w zależności od pór roku. Nad całością czuwa szef kuchni Jakub Celek, który wyczarowuje smakowite pierogi z bryndzą czy pełnego smaku jesiotra. Całość, podobnie jak EN Hotel, w którym znajduje się restauracja, została starannie zaprojektowana z poszanowaniem dla zabytkowego, kamiennego wnętrza dawnego budynku. Mamy tu kamień, stal i drewno. Ten ostatni materiał został wykorzystany przez rzeźbiarza Marcina Rząsy, który stworzył na potrzeby wnętrz kilka prac. Stara Papiernia istnieje dopiero od 2022 a już trafiła na listę 50 najlepszych restauratorów w Polsce.

  Jeśli chcecie odwiedzić to miejsce, a nie macie akurat ochoty na półgodzinny marsz możecie skorzystać z hotelowego transportu.

Po lewej – rzeźba Marcina Rząsy. Po prawej – album poświęcony twórczości jego ojca. 

4. Górski Domek Kościelisko – nasza baza. 

  To tu zatrzymaliśmy się wraz z naszą grupą. Górski Domek pomieści spokojnie dwie pary z dziećmi, jest urządzony w minimalistycznym stylu, a jednocześnie posiada wszystko, czego potrzebujemy w trakcie kilkudniowego wyjazdu w górach. Mamy tu dwie łazienki, dobrze wyposażoną kuchnię, przestronną część dzienną i niesamowity widok na Giewont. Właściciele zadbali o każdy detal – łącznie z książkami i grę memory, dzięki której uczymy się różnych gatunków roślin charakterystycznych dla Tatr. Dobrze nam tu było!

Górski wypad był idealnym momentem, aby przetestować nasze rodzinne swetry w drugiej wersji kolorystycznej. 

  W Zakopanem sporo się zmieniło odkąd byłam tu po raz pierwszy i jako kilkuletnia dziewczynka, z misiem w plecaku, zdobywałam Czerwone Wierchy. Gdy dekadę temu przyjechałam tu jako dorosła kobieta, ciężko było mi odnaleźć ten sam nastrój, dziewiczą magię gór i poczucie, że odkrywa się coś niedostępnego dla reszty świata. Cieszę się, że tym razem wracam do domu z nowymi wrażeniami i – co chyba najważniejsze – z apetytem na więcej. Gorąco zachęcam Was do współtworzenia tego "miniprzewodnika". Jeśli macie w Zakopanem lub jego okolicach Wasze ulubione adresy, to dajcie nam znać w komentarzach – chętnie skorzystam następnym razem!

 

*  *  *

 

komentarzy 80