W czym tkwi klucz do wnętrza miłego w użytkowaniu? I czy bałagan właśnie stał się modny? A czy może być ładny?

   Gdy usiadłam do napisania dzisiejszego tekstu, w Trójmieście w końcu spadł deszcz. Przez ostatnie kilka dni korzystaliśmy z pogody ile się dało i mało czasu spędzaliśmy w domu. Wszystkie kwestie związane z pracą starałam się zrobić jak najszybciej albo przenosiłam się z laptopem do kawiarnianego ogródka. Nie przejmowałam się kilogramem piasku w przedpokoju, który przytaszczyłam z córką z plaży (właściwie w przedpokoju był po prostu widoczny gołym okiem, ale pod stopami czułam go w całym mieszkaniu). Piwoniami, które przekwitły i się pomarszczyły czy narastającą stertą prania do zrobienia. W upały nasze mieszkanie zaczyna pełnić nieco hostelową funkcję, ale gdy tylko pogoda się załamie mam wielką ochotę znów poczuć ten przyjemny stan, w którym wiem, że moje ukochane cztery ściany będą dla mnie idealnym schronieniem.

    No dobrze, powinnam teraz wyskoczyć z paroma radami żony ze Stepford o tym, jak migusiem posprzątać mieszkanie, a później upiec ciasto używając tylko jednego palca u stopy. Ale nie o tym będzie ten wpis. Po pierwsze dlatego, że zarządzanie gospodarstwem domowym wygląda dziś zupełnie inaczej niż w Ameryce z lat pięćdziesiątych (i całe szczęście), a nawet w Polsce z początków XXI wieku. Przemiany społeczne, gospodarcze, estetyczne, technologiczne i oczywiście środowiskowe szybko uzewnętrzniają się właśnie w naszych gospodarstwach domowych. Ich wyłapywanie i obserwowanie to chyba najciekawsze zadanie z dziedziny socjologii – okazuje się, że to, co dzieje się na szczytach władzy, giełdzie, w muzeum sztuki nowoczesnej albo w najnowocześniejszych laboratoriach i centrach technologicznych po jakimś czasie znajduje odzwierciedlenie w tym, że inaczej dzielimy się obowiązkami domowymi, zmienia nam się gust, kupujemy mniej, albo zaczynamy korzystać z urządzeń, które jeszcze piętnaście lat temu wydawały się totalną abstrakcją (spokojnie – nie planuję tutaj reklamować odkurzaczy, ale prawda jest taka, że swój bezprzewodowy uwielbiam :D)).

   Oczywiście inaczej mieszkaniem zarządza dwudziestoletnia studentka, inaczej trzydziestoletnia kobieta z partnerem, a inaczej mama trójki dzieci po czterdziestce. Mamy inne potrzeby, tryb dnia, podejście do przygotowywania posiłków, inaczej pożytkujemy czas wolny. Nie wszystkie rozwiązania znajdą zastosowanie u każdej z nas, ale jedno nas łączy. W ostatnich latach chcemy poświęcać mniej czasu na sprzątanie i inne prace domowe i coraz częściej traktujemy to zadaniowo, a nie jak naszą życiową misję do spełnienia.

   Jednak jest taka rzecz, która nie zmieniła się od dziesięcioleci. Mieszkania wciąż dzielą się na średnio przytulne albo posiadające pewną przyjemną, trudną do opisania atmosferę. Atmosferę, która sprawia, że wchodzisz do czyjegoś mieszkania i chociaż nie jest ono ani największe, ani najdroższe spośród tych które widziałaś i wcale nie panuje w nim idealny porządek, to jednak masz ochotę od razu w nim zostać. I podskórnie czujesz, że domownikom miło się w nim mieszka. Czy to oznacza, że stereotypowa „pani domu” wypruwa z siebie flaki, aby podtrzymywać płomień domowego ogniska i od rana do nocy myśli nad ulepszeniem roztworu z octu do usuwania kamienia z fug? Nie sądzę, aby to miało kluczowy wpływ na to, jak gość czuje się w jej mieszkaniu. I ona sama zresztą też. Oczywiście totalny rozgardiasz i szczury biegające w zlewie raczej nie sprawią, że pokochamy na nowo nasze cztery kąty – akceptacja dla własnych niedoskonałości musi mieć w którymś miejscu granice. Warto jednak ogarnąć parę tematów raz a dobrze, aby potem czas spędzony w domu cieszył bardziej. Nawet jeśli nie wszystko i nie zawsze jest w nim idealne.

top – Le Petit Trou / dżinsy – Reserved / 

1. Ładny bałagan.

   W moim mieszkaniu naprawdę baaardzo rzadko panuje idealny porządek. Właściwie w każdym pokoju znajdę jakąś zabawkę. Na jednym albo na drugim stole zawsze pałętają się firmowe papiery, a w przedpokoju stoją kartony czekające na kuriera. Nie ma co oszukiwać samej siebie – w którymś momencie bałagan pojawi się zawsze. No dobrze, to skoro nie będzie idealnie, to może sam bałagan mógłby wyglądać lepiej? Na Instagramie zdarzało mi się czytać przemiłe komentarze od Was, że rozgardiasz w moim mieszkaniu nie drażni i że nawet to pranie na suszarce jakoś bardzo nie kłuje w oczy. Oczywiście pojawiały się też głosy, że te „skitłaszone” ubrania na krześle to pełna pozerka, a nawet, że w swoim mieszkaniu pewnie wcale nie mieszkam :D. No cóż, o ile drugi zarzut naprawdę mnie rozbawił, to w tym pierwszym jest ziarno prawdy. Co prawda nie rozstawiam prania przed zdjęciami, bo znam ładniejsze rzeczy do sfotografowania, ale przez lata bardzo starałam się, aby także niepozorne przedmioty, których nie chcemy nikomu pokazywać i zwykle chowamy je przed gośćmi, też były ładne, albo chociaż wpisywały się w wystrój mieszkania i zbytnio nie przykuwały uwagi.

   Detergenty, deska do prasowania, suszarka na pranie, mop, szczotki i gąbki przy zlewie w kuchni – to zdecydowanie najbrzydsza kategoria domowych przedmiotów. I jednocześnie taka, której nie da się uniknąć, bo jej wartość użytkowa jest niezaprzeczalna. Sporo już pisałam o funkcjonalności rzeczy, które mamy w domu (polecam ten wpis) i jeśli macie poczucie, że udało Wam się w tym temacie osiągnąć odpowiedni balans, to założę się, że Wasze mieszkanie już teraz wygląda o wiele lepiej, nawet wtedy, gdy wkradnie się do niego mały bałagan. 

   Na najbrzydsze rzeczy, które nie mają ładnych zamienników (piszę to patrząc na plastikowy pomarańczowy worek z zakupami z Zalando, który leży na fortepianie) trzeba znaleźć skrytkę – niestety. Może to być ława z podnoszonym siedziskiem w przedpokoju, półka w zamykanej garderobie, albo chociaż ładne duże pudełko. Bałagan, który drażni najbardziej, to nie niedopita kawa w ładnej filiżance na stole, puzzle dziecka na podłodze czy inne rzeczy, które są po prostu elementem codziennego funkcjonowania, a kupki niezidentyfikowanych przedmiotów, które tygodniami leżą w rogach, kątach i na krzesłach, zwiększając powoli swoją objętość. To one zresztą zdradzają fakt, że nie zastanowiłyśmy się wcześniej nad tym, gdzie takie „wykwity” w ogóle trzymać. I dlatego tak ciężko je posprzątać. 

2. Nasze nawyki. Jeśli coś robimy zbyt często to znak, że popełniłyśmy jakiś błąd.

   Wszyscy sprzątamy nasze mieszkania – nawet niektóre moje koleżanki, które zdecydowały się na zatrudnienie profesjonalnej pomocy domowej muszą pilnować porządku, załadować zmywarkę czy posprzątać ze stołu. Taka pomoc to oczywiście ogromne ułatwienie, ale o tym, czy nasz dom będzie przyjemną przestrzenią decydują jednak inne rzeczy. To cudownie, gdy ktoś przyjdzie i wyczyści nam mieszkanie na błysk, ale jeśli my sami nie potrafimy utrzymać porządku na co dzień (mam tu na myśli każdego członka rodziny, bo nikt nie powinien biegać za mężem i sprzątać po nim skarpetek), to nawet najlepsze profesjonalne sprzątanie w każdy piątek tego nie zmieni. W źle zorganizowanej przestrzeni bałagan można zrobić w piętnaście sekund.

   Ważne jest ustalenie w głowie minimalnego standardu jaki chcemy utrzymać w domu i zastanowienie się, co można zmienić na stałe we wnętrzu, aby osiągnięcie tego celu zajmowało jak najmniej czasu na co dzień. Dla mnie najważniejsze rzeczy to pościelone łóżko, niezawalona kanapa, brak naczyń w zlewie (u nas kluczem do sukcesu okazało się opróżnianie zmywarki tuż po tym, jak skończy mycie – dzięki temu nie pojawiają się wymówki typu „nie wsadziłam szklanki do zmywarki, bo była pełna”, czy to co następuje, gdy do naczyń w zlewie się już przyzwyczaimy i nawet nie sprawdzimy czy można je wsadzić do zmywarki, a mianowicie „nie wsadziłam szklanki, bo  m y ś l a ł a m, że zmywarka jest pełna”). Na pozostałe kwestie staram się nie zwracać przesadnej uwagi, odkładać rzeczy na miejsce od razu po ich użyciu i… gdy mam chwilę zastanowić się jak newralgiczne miejsca ogarnąć tak, aby tego sprzątania w ogóle nie wymagały. Ale co to właściwie znaczy?

Mój kubek jest od DUKA. Jeśli przypadł Wam do gustu to poniżej znajdziecie na niego kod zniżkowy. 

   Jeśli twierdzisz, że buty walają się po przedpokoju, bo nie masz na nie miejsca w szafce, to zamiast układać je codziennie w rządku i patrzeć jak po pięciu minutach pies trącą je łapą i rozwala jak domino, to już nie powtarzaj ich układania po raz 3456 w tym tygodniu, tylko pójdź do tych szafek i zrób taką selekcję butów aż wszystkie się zmieszczą. Usuń przyczynę problemu, zamiast ciągle walczyć z jego konsekwencjami. W przeciwnym wypadku na własne życzenie stajesz się obuwniczym Syzyfem. Trzeba zmusić się do wyłapania czynności, które wykonujemy za często, a ich efekt w bardzo krótkim czasie lub z dużą częstotliwością zostaje zniszczony. Jeśli znajdziemy na nie sposób, to po pierwsze – w mieszkaniu dłużej będzie panował porządek, a po drugie – my nie będziemy tracić nerwów.

   Mam też zasadę, że nie sprzątam mieszkania w czasie, kiedy moje dziecko śpi, bo ten czas mam zawsze przeznaczony na pracę, która wymaga maksymalnego skupienia. Robię to wtedy, gdy jestem razem z córką i mogę ją do tego angażować. Nie, zdecydowanie nie zlecam jej umycia podłogi, ale staram się aby chociaż w klimacie zabawy próbowała posprzątać swoje zabawki. Oczywiście nie robi tego idealnie, a jej miś już niejednokrotnie postanowił wykąpać się w wiadrze do mopa, ale wolę teraz coś po niej poprawić, niż za dziesięć lat walczyć z nastolatką, która nie potrafi ogarnąć łóżka. Nie chcę tutaj wchodzić w temat rzekę, czyli podział ról w związku – to oczywiste, że mężczyźni też muszą mieć swoje obowiązki, a ich liczba powinna wynikać z obiektywnej oceny tego ile kto poświęca czasu pracy i ile ma w związku z tym wolnych godzin w ciągu dnia, które może poświęcić na obowiązki domowe. Płeć jest tutaj bez znaczenia, bo kobiety nie mają zamiast dłoni miotły, a z uszu nie wystaje nam ręcznik papierowy – ewolucja jakoś nas w to nie uzbroiła, więc wcale nie jesteśmy do tego lepiej przystosowane.   Obiecałam komuś gofry na Monciaku w drodze powrotnej z plaży, ale złapała nas burza, więc trzeba było rozpocząć własną produkcję. Wiem, że to banał, ale sporo z Was pytało o mój przepis na ciasto do gofrów, więc wrzucam go tutaj przy okazji. 

Przepis na gofry

Składniki (8 sztuk): 

1/2 szklanki mąki pszennej

1/2 łyżeczki proszku do pieczenia 

szczypta soli 

2 łyżeczki cukru pudru 

1 łyżka cukru waniliowego (z naturalną wanilią)

2 jajka 

1/2 szklanki roztopionego masła 

1/3 szklanki mleka 

Sposób wykonania: 

Mąkę wsypać do miski, dodać proszek do piecznia, sól, cukier, cukier waniliowy. Wszystko wymieszać, a następnie dodać jajka, masło oraz mleko. Zmiksować mikserem na gładką masę. Rozgrzać gofrownicę. Gofry piec około 3-3,5 minuty lub przez czas podany w instrukcji gofrownicy. Nakładamy ciasto chochlą i wypukłą stroną łyżki rozprowadzamy ciasto dokładnie po całej powierzchni. Gofry po upieczeniu odkładać na metalową kratkę. Posypać cukrem pudrem i polać miodem albo syropem klonowym (same w sobie są lekko słodkie). Do tego podaję świeże owoce i jogurt śmietankowy. 

Całą porcelanę (kubki w drobne czerwone kropki, talerzykipółmisek z niebieskim motywem), drewnianą paterę (i gofrownicę, której nie ma na zdjęciach) znajdziecie w sklepach szwedzkiej marki DUKA. Jeśli coś Wam wpadło w oko to kod MLE2021 da Wam aż 30% zniżki na cały asortyment DUKA na duka.com (działa od dziś do 25 czerwca i nie łączy się z innymi promocjami).

3. Dom naprawdę oddaje to, co dostaje.

    Jeśli chcemy aby dom dawał nam poczucie ukojenia i pozwalał wypocząć, a nie zamęczał nas ciągłą walką o porządek, to najpierw musimy o niego dobrze zadbać. Gdy my z troską zaopiekujemy się nim, on będzie umiał zaopiekować się nami.  

   Coraz więcej osób przy urządzaniu mieszkania korzysta teraz z usług architektów lub dekoratorów i (o ile trafi się na odpowiednią osobę) na pewno pomaga to w odpowiednim zagospodarowaniu przestrzeni. Dobry projekt powinien uwzględnić to, ile domownicy mają rzeczy, gdzie je wszystkie przechowywać czy nawet jakich wymiarów jest ich odkurzacz, aby na pewno zmieścił się w szafce. Ale nie można zakładać, że architekt pomyśli absolutnie o wszystkim i sprawi, że problem bałaganu zniknie. Przykład? Pojedyncze skarpetki. Jak powszechnie wiadomo, gdy wkładamy parę skarpetek do pralki, to domowy skrzat wyciąga w trakcie prania jedną i podrzuca ją nam miesiąc później lub wcale. Trzeba więc gdzieś trzymać te pojedyncze skarpetki i czekać aż ich pary w końcu się pojawią. U mnie grupa samotnych skarpetek najpierw mieszkała na kaloryferze w salonie (bardzo apetycznie, trzeba za każdym razem tłumaczyć gościom, że „to są te wyprane”), później przeniosłam je na komodę do pokoju córki, bo wydawało mi się, że jej przecież nie będą przeszkadzać. Zupełnie bez sensu – bo ja nadal je widziałam i jeszcze miałam poczucie, że mój bałagan wpycham do jej przestrzeni. W końcu pogodziłam się z faktem, że te skarpetki były, są i będą i lepiej znaleźć dla nich odpowiednie miejsce, w którym nie widzi ich cały świat niż łudzić się, że może jutro, w końcu, za jednym razem znajdę dla każdej parę i znikną na zawsze. Mam więc ładne pudełko na pojedyncze skarpetki.

    Dobrze zaplanowana przestrzeń to jednak nie wszystko. Tak jak zakład produkcyjny, restauracja czy samochód, tak i nasz dom musi sprawnie działać, aby życie w nim było komfortowe. A nic tak nie irytuje, jak niedziałający palnik w kuchence, cieknący kran, wylewająca pralka, szwankujący telewizor. To też przykry dowód na to, że domownicy nie chcą poświęcić chwili czasu na to, aby zatroszczyć się o przestrzeń, w której żyją. Nie mają oporów głośno pomstować na Bogu ducha winne mieszkanie, które samo raczej nie wymieni uszczelki i nie zdejmie tego ciężaru ze swojego właściciela. Sami musimy to zrobić i naprawdę nie ma co tego odkładać w nieskończoność. Domyślam się, że dla niektórych z Was brzmi to jak abstrakcja, ale naprawianie domowych sprzętów, to coś, co z wielu powodów powinniśmy uskuteczniać. Zwłaszcza, że internet wychodzi nam naprzeciw i dziś jest to łatwiejsze niż kiedyś. Tu macie na przykład kanał na YT z instrukcjami jak naprawić większość sprzętów domowych, a tutaj platformę naprawiaj-nie-wyrzucaj.pl na której skupiają się entuzjaści domowych napraw. Na pewno najbardziej pomocna okaże się jednak strona North.pl, która prowadzi sprzedaż części do sprzętu AGD i RTV. W asortymencie sklepu, oprócz 13 mln części, są narzędzia, środki czystości i pielęgnacji sprzętu AGD, wszelkiego rodzaju akcesoria używane w domu i poza domem (mają też infolinię, w której doradzają jak naprawić daną rzecz). Całą misją strony jest pokazanie, że naprawianie sprzętu domowego jest fajne, proste i można go dokonać samodzielnie. Takie podejście powinno być rozpowszechniane, bo w dzisiejszej epoce „promocji na wszystko” bardzo łatwo jest pozbyć się czegoś, co się zepsuło, albo ma już po prostu nowszą wersję. Ale zakupy i szybka wymiana, to nie jest synonim opieki. To jej przeciwieństwo.

Cieszę się, ze sporo rzeczy w naszym mieszkaniu miało już przed nami innych właścicieli. Zbliża się u nas remont (chciałabym dodać, że „wielkimi krokami” ale to raczej niewidzialne kroki) i oczywistością było dla nas to, że sprzęt AGD, zlew widoczny na zdjęciu, a nawet szafki kuchenne będziemy próbować zaadaptować po raz kolejny. Przy rozkręcaniu planujemy każdy sprzęt sprawdzić i wymienić zniszczone części. Jeśli macie w domu jakąkolwiek rzecz, która wymaga naprawy (albo czasem się psuje, ale teraz akurat działa), to koniecznie zapiszcie sobie adres tej strony i wróćcie do niej, gdy będziecie potrzebować czegokolwiek do naprawy domowego sprzętu. 

   Aż ciężko nie wspomnieć w tym miejscu o jeszcze jednej i chyba najważniejszej zmianie ostatnich lat w naszych gospodarstwach domowych, czyli o wątku ekologicznym. Wyrzucanie urządzeń RTV i AGD to dla środowiska ogromny problem. Tak ogromny, że Unia Europejska zdecydowała się nawet wprowadzić specjalną dyrektywę dla producentów, która ma ukrócić praktyki stosowane przez wiele firm, polegające na celowym postarzaniu sprzętów, aby te psuły się zaraz po upływie terminu gwarancji. To wymuszało na konsumentach konieczność kupna kolejnej rzeczy. Wróć – właściwie to nie wymuszało, ale my z wygody wolimy pójść na zakupy niż naprawić to, co już mamy. Zastanów się czy masz w domu coś, co wymaga naprawy, leży nieużywane, odtrącone w kąt, zepsute i podejmij decyzję. Albo to naprawiasz, dajesz drugie życie, będziesz używać, albo uznajesz, że tego nie potrzebujesz i szukasz dla tej rzeczy nowego domu. Nie ma trzeciej drogi. Dodam tylko, że naprawianie urządzeń, które już mamy pozwala zaoszczędzić pieniądze i naprawdę daje satysfakcję. 

   W mieszkaniu mamy przede wszystkim żyć. Jego dobre funkcjonowanie to przepis na przyjemniejszą codzienność. Przed nami podobno parę burzowych dni, a więc i trochę czasu w czterech ścianach – może uda nam się usprawnić parę rzeczy albo chociaż wymienić przepaloną żarówkę w łazience? Jeśli dobrze zaplanujemy przestrzeń, jeśli będziemy o nią dbać, nie zagracimy jej meblami i bibelotami, które do niczego nie służą, to sprzątania będzie mniej, a czasu na prawdziwy wypoczynek – więcej. 

*  *  *

 

LOOK OF THE DAY – Lubiatowo & minimalistyczne plażowanie

gold earrings and ring / kolczyki i pierścionek – YES

black long dress/ długa czarna sukienka – MLE Collection (wyszperana w kartonie z nieudanymi prototypami ;))

hat/ kapelusz -H&M (wiele z Was pytało o niego na Instagramie – jak dla mnie za szybko się odkształca)

leather shoes/ skórzane klapki – Hermes

beach bag / torba plażowa – Chanel

    W piątek udało nam się wyrwać z miasta koło południa i pojechać na piękną plażę w Lubiatowie. Pogoda była piękna – nie za zimno i nie za ciepło, za to zupełnie pusto. Dziś byliśmy w tym samym miejscu, ale ludzi  było już znacznie więcej i nawet w tym stroju byłoby mi zdecydowanie za gorąco. Pewnie pomyślicie, że coś jest z nami nie tak – mieszkamy w Sopocie i wyjeżdżamy z niego, aby być na plaży. Powiedzmy, że chcemy zrobić więcej miejsca spragnionym morza turystom, więc usuwamy się im z drogi i szukamy bardziej odludnych miejsc ;). 

   Niby wszyscy wiemy, że "mniej znaczy więcej" i że umiar idzie w parze z dobrym stylem, ale moda plażowa wpisuje się w tę teorię bardziej niż wszystkie inne stylizacyjne dziedziny. Dlaczego? Na plażę idziemy zwykle z masą rzeczy, którą trzeba przydźwigać przez nieutwardzane ścieżki, jest nam gorąco, wieje, włosy lepią się do skóry, a piach jest wszędzie. Nie od dziś wiadomo, że im trudniejsze warunki i im więcej różniastych elementów, które ze sobą wzięłyśmy, tym łatwiej o chaos i przesadę – także w stroju. Oczywiście to nie wygląd w plażowaniu jest najważniejszy, tylko miło spędzony czas, ale po co wyglądać gorzej, jeśli można wyglądać lepiej, i to w gruncie rzeczy starając się mniej. Myślę, że nie będą to puste przechwałki jeśli powiem, że jestem zaprawioną w bojach plażowiczką. Wiem, która plaża będzie mi odpowiadać w zależności od sytuacji, co ze sobą zabrać (do opalania, do jedzenia, do picia, do czytania), ale też to czego na pewno nie brać, jakie modele kostiumów wybierać, aby uzyskać równomierną opaleniznę, mam patenty na przebieranie się, ochronę ręcznika przed piaskiem czy bezbolesne wchodzenie do zimnej wody ;). No i oczywiście całą encyklopedię udanego plażowania z dzieckiem. A co do stroju nie mam wątpliwości – najlepiej sprawdza się biel, czerń i naturalne materiały. Mówiąc "naturalne" nie mam na myśli tylko naszych ubrań, ale też kapelusz, opakowania na jedzenie (polecam warzywa w papierowych torebkach), wodę w szkle, kosz z wikliny albo torbę z bawełny. Od sztucznego koca naprawdę lepiej sprawdzi się zwykły lniany lub bawełniany obrus (ręcznik jest potrzebny do wycierania, ale przy dzieciach przydaje się coś o dużej powierzchni, a obrus zajmuje po złożeniu zdecydowanie mniej miejsca, jest lżejszy i przyjemniejszy). Nie będę już wspominać o minimalistycznej biżuterii, bo sama noszę taką nie tylko na plażę ;). 

Kilka słów o Toskanii i odpowiedzi na Wasze pytania.

   Obrazy ze wszystkich moich włoskich wypadów – od Sycylii, przez Neapol, wybrzeże Amalfi, jezioro Como, Wenecję, Rzym, Umbrię aż po Bolzano i dolinę Val di Fiemme – pielęgnuję w swoim umyślę bardzo skwapliwie. Łyk Bellini jeszcze przed lunchem na skalistej plaży w Positano, zapach perfum mojego „jeszcze nie męża” gdy wtulałam się w jego koszulę pędząc na skuterku po Capri, spacer o wschodzie słońca przez plac Świętego Marka w Wenecji, do której pojechaliśmy za nasze pierwsze wspólnie zarobione pieniądze, naukę pływania z tatą w Agrigento, nieskończone rundki między Fontanną di Trevi a Piazza del Popolo (z niezbędnym przystankiem na Schodach Hiszpańskich, jako dziecko z lodami w ręku, jako panna z plastikowym kubeczkiem z winem). Mogłabym wymieniać bez końca moje ulubione momenty w krainie, gdzie kawa jest lepsza, jedzenie równa się pasja, a najbardziej niepozorne miejsca zawsze kryją piękne tajemnice, ale podejrzewam, że przyjemność z tej opowieści byłaby jednostronna – a jestem tu przecież dla Was, nie dla siebie. Zebrałam więc wszystkie pytania na temat podróży do Toskanii, które przez ostatnie dni zadawałyście mi w wiadomościach na Instagramie i postaram się teraz odpowiedzieć na nie w zwięzły sposób. Jeśli coś mi umknęło – dajcie znać w komentarzach.

Kierunek  

   Przesadziłabym mówiąc, że życie w Polsce i Europie wróciło do normy, ale w ostatnich dniach nikt chyba nie ma wątpliwości, że właśnie na taki początek sezonu wakacyjnego po cichu liczyliśmy. Liczba zachorowań maleje, za to zaszczepionych – wzrasta, obostrzenia są luzowane, podróże możliwe, a wczoraj udało nam się nawet kupić bilety na koncert. No i zaliczyliśmy kolejny wyjazd. Krótki bo krótki, ale mimo wszystko udany. Od wielu miesięcy marzyliśmy o podróży do Włoch, ale jeszcze w maju wydawało się to niemożliwe (o czym pisałam w tym wpisie). Niespodziewanie, gdy podjęliśmy decyzję o zmianie kierunku i pojechaliśmy do Chorwacji, premier Włoch ogłosił, że kraj się otwiera i serdecznie zaprasza turystów. Czyli tak zwany „klasyk”. Oczywiście to powód do żartów, a nie narzekania (tym bardziej, że Chorwacji niczego nie brakuje), ale gdy odkryliśmy, że jedna z tanich linii lotniczych właśnie ruszyła z bezpośrednim lotem z Gdańska (a nie muszę chyba tłumaczyć, że z regionalnych lotnisk to naprawdę rarytas) prosto do Pizy, to ja w popłochu zaczęłam szukać dopiero co wypakowanych pływaczek z dinozaurami, a mąż wczuł się w rolę światowej sławy hakera i w trzy minuty kupił bilety.

    Chociaż Toskania to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Europie, jak żadna inna potrafiła oprzeć się komercjalizacji (albo po prostu dobrze to ukrywa) i chyba wyszła na tym nie najgorzej. Pejzaże wydają się być nietknięte przez agresywną cywilizację, a przekraczając mury miasteczek każdy może poczuć się tak, jakby przeniósł się prosto do epoki renesansu. Tyle, że z filiżanką bajecznego cappuccino w dłoni. Krainę Medyceuszy odwiedziłam po raz pierwszy sześć lat temu i od dawna chciałam do niej wrócić. Przez te sześć lat wiele się u mnie zmieniło i ja sama też się zmieniłam. Kiedyś w czasie podróży byłam jak w amoku – bardzo chciałam zobaczyć i sfotografować jak najwięcej. Dziś mam wrażenie, że sporo rzeczy mi przez to umykało, mam niedosyt i chęć, aby wrócić i dane miejsce poczuć, a nie tylko zobaczyć.

Wjazd i wyjazd.

   Aby wjechać do Włoch potrzebny był nam negatywny wynik testu wykonany najpóźniej na 48 godzin przed lotem – niezależnie od tego, że oboje z mężem jesteśmy zaszczepieni. Przed wyjazdem trzeba też wypełnić europejski dokument weryfikacyjny oraz kolejny dokument w zależności od tego do jakiego regionu Włoch się wybieramy. Linki do dokumentów były dokładnie podlinkowane na stronie Ryanair (lecieliśmy tą linią) i wypełniliśmy je w czasie internetowej odprawy. Najlepiej każdy dokument, łącznie z wynikiem testu, mieć w formie papierowej. Dokumenty bardzo dokładnie sprawdzono nam jeszcze na lotnisku w Gdańsku. To by było na tyle jeśli chodzi o początek podróży. Gdy z kolei wracaliśmy do Polski wystarczyło nam zaświadczenie o zaszczepieniu pobrane z profilu pacjenta. Test musiała przejść nasza córeczka – w tym temacie mieliśmy już doświadczenie w zdecydowanie mniej przyjemnych okolicznościach (miała dwukrotnie wykonany test – przy przyjęciu do szpitala w zeszłym roku i po kontakcie z osobą zarażoną jesienią) i wiedzieliśmy, że znosi to wyjątkowo dobrze – tym razem również poszło gładko i bez najmniejszego płaczu (test mogliśmy wykonać od razu na lotnisku po przylocie lub na drugi dzień na przykład w Diagnostyce).

Przestrzeń przy basenie starego zamku, w którym teraz umiejscowiony jest hotel. Jego lakoniczną recenzję znajdziecie na samym dole wpisu. Na stoliku widzicie polskie wydanie Vogue'a z tego miesiąca, moją ukochaną gumkę z Moye i krem z filtrem od Phenome. 

Restrykcje na miejscu.

    Toskania, w porównaniu do tego jak zapamiętałam ją sprzed laty, była opustoszała. Nie ukrywam, że miało to swoje zalety – zero problemu z parkowaniem, zero tłumów, kameralna atmosfera nawet w najbardziej obleganych miasteczkach, cisza i spokój. Ale o pandemii nie da rady do końca zapomnieć. We Włoszech wciąż obowiązkowe jest noszenie maseczek na zewnątrz. I jeśli wydaje się Wam, że stereotypowy Włoch ze swoim luźnym podejściem do reguł nie traktuje tego nakazu na serio, to jesteście w błędzie. Mieszkańcy Italii, przynajmniej biorąc pod uwagę moją subiektywną ocenę, są bardzo zdyscyplinowani jeśli chodzi o wszystkie obostrzenia i chyba spadliby z krzesła gdyby ktoś pokazał im w miniony weekend sopocki Monciak. Przestrzegane są limity w knajpach i odległości między stolikami, przed wejściem do marketu czy muzeum każdemu mierzona jest temperatura. Koronawirus uderzył w ten kraj z niezwykłą siłą, więc z dużym zrozumieniem podeszliśmy do ich skrupulatności. Uprzedzam, że jeśli ktoś nie zechce uszanować tych reguł może zostać upomniany w bardzo szorstki sposób.

Wnętrze restauracji Poggio alle Mura przynależącej do zamku Banfi – jednego z najsłynniejszych producentów win na świecie. Można tu zarezerwować nocleg albo zjeść kolację. 

Najpiękniejsze miasteczka.

    Nie chcę świecić tutaj fałszywą skromnością, ale jeśli planujecie podróż do Toskanii, to polecenia na blogach lifestylowych czy modowych warto później zweryfikować z tymi na stronach w całości poświęconych danym regionom. Chociaż zapisuję sobie miejscówki polecane przez influencerki, to aby sporządzić cały plan wycieczki zaglądam przede wszystkim na małe blogi pisane przez pasjonatów podróży. Wyciągam z tego wszystkiego złoty środek, aby było pięknie, ale jednocześnie, aby przywieźć do domu coś więcej niż tylko urokliwe zdjęcia.

    Dla nas bardzo ważne było też wygospodarowanie czasu na błogie lenistwo przy basenie – dla naszej córeczki basen jest jak spełnienie marzeń, a my z wiekiem coraz mniej lubimy pędzić, więc na zwiedzanie nie zostało nam wcale tak wiele czasu. Z małym dzieckiem szkoda też marnować czas w samochodzie, więc postanowiliśmy odwiedzić najbliżej położone miasteczka, które wydawały nam się najciekawsze. Moim numerem jeden jest Montalcino. Bynajmniej nie z powodu słynnego na cały świat wina, z którego słynie (Brunello di Montalcino). Właściwie każda uliczka wygląda jak z pocztówki, to też najbardziej „eleganckie” ze wszystkich miasteczek. My zobaczyliśmy oczywiście słynną szesnastowieczną fortecę zbudowaną przez Cosimo Medyceusza, w której znajduje się wyjątkowa enoteka. Dla mnie najprzyjemniejsze było jednak typowe turystyczne „szlajanie się” bez celu ;). Wszystkim bez wyjątku polecam zjeść lunch albo chociaż napić się kawy w Alle Logge di Piazza, której stoliki rozstawione są pod renesansowym sklepieniem starego ratusza.

    San Gimignano, zwane inaczej Manhattanem średniowiecza tym razem sobie odpuściliśmy, bo było  dosyć daleko od naszego hotelu, a poza tym zwiedziliśmy je już skrupulatnie ostatnim razem. Jeśli jednak wybieracie się do Toskanii po raz pierwszy, to warto je odwiedzić. Bliżej nas znajdowało się San Quirico d’Orcia – małe miasteczko z pięknymi ogrodami. Wizyta w parku Horta Leonini jest punktem obowiązkowym wizyty w San Quirico d’Orcia, pod warunkiem, że nie leje. Złapała nas tam prawdziwa włoska burza więc pędem schroniliśmy się pod parasolami w patio jednej z kawiarni. Niestety nie zapisałam jej nazwy, a była genialna. W patio wszędzie chodziły żółwie (naliczyliśmy ich chyba z dziesięć), które w przeciwieństwie do nas cieszyły się z deszczu i bardzo żwawo (oczywiście jak na żółwie) tańczyły z radości w kałużach. Przy stoliku obok mogliśmy z kolei na własne oczy obejrzeć typową włoską scenkę – sześciu eleganckich panów w bardzo sędziwym wieku grało sobie w pokera i popijało espresso.

Aby udobruchać Was małą liczbą zdjęć Toskanii postanowiłam wcisnąć tu coś na kształt "mini looku" ;). 

klasyczna czarna sukienka – MLE Collection (mam na sobie rozmiar xs, zostało ich nam już niewiele, a to naprawdę genialny i ponadczasowy model więc radzę się spieszyć ;))

wiklinowy koszyk – Massimo Dutti 

apaszka we włosach – Toteme 

skórzane klapki – Hermes

    Ostatnie polecane przeze mnie miasteczko na pewno wymyka się przewodnikom, które prędzej wysłałyby Was do Montepulciano albo Bagno Vignoni, ale my chcieliśmy poczuć klimat prawdziwego włoskiego miasta, w którym turyści stanowią zdecydowaną mniejszość. Padło na Grosseto. Na głównym placu pełno było typowych włoskich mamma, które pilnowały aby ich dzieci nie chlapały na przechodniów wodą z fontanny, sporo sklepów i kawiarni dla tubylców. Udało nam się uzupełnić zapasy skórzanych mokasynów dla męża (którego zdaniem ten rodzaj obuwia należy kupować tylko we włoskich niepozornych sklepikach, gdzie oczywiście nikt nie mówi słowa po angielsku) i napiliśmy się najlepszej kawy na świecie. Za jedno euro i to na dodatek w pizzerii, która właściwie była zamknięta, ale właściciel powiedział, że kawy we Włoszech się nie odmawia.

    W komentarzach pojawiło się też mnóstwo pytań o hotel – zatrzymaliśmy się w Castelllo di Vicarello (który akurat w czasie naszego pobytu oferował zniżki, co trochę nas skusiło), ale mam parę zastrzeżeń do tego miejsca więc jeśli ktoś zdecyduję się wykupić tam nocleg niech nie zwala tego na mnie ;). Powiem o zaletach – widoki zapierają dech w piersiach, kolację na odwróconym dachu zamku zapamiętam pewnie jako jedno z piękniejszych wspomnień, a przestrzeń przy dwóch basenach była idealnie rozplanowana i pozwoliła nam naprawdę wypocząć. No i świetliki – nie wiem czy właściciele zaganiają je w jakiś magiczny sposób, ale po zachodzie słońca wszystko skąpane jest w brokacie ich migających skrzydeł. 

Uprzedzając Wasze pytania pozwolę sobie wypisać również elementy tego stroju ;)

sukienka – Louisse.pl (jeśli po roku kupujesz taką samą sukienkę, ale w większym rozmiarze to znaczy, że sprawdziła się idealnie, uwielbiam rzeczy z tego sklepu, bo są naprawdę bardzo przemyślane; poza tym modelem mamy jeszcze w szafie piękny model Yasmine).

espadryle na rzepy i kapelusik – Zara
A tu niespodzianka! Jest jeszcze trzeci "look" :). Teściowa w obiektywie zięcia zawsze wygląda pięknie prawda? :D

sukienka – Massimo Dutti

skórzane czołenka za piętę – Edited

plecak – Louis Vuitton

Look of The Day – Toskański sen

leather sandals / skórzane sandały – KAZAR

white dress / biała sukienka – MLE Collection (w sprzedaży w lipcu)

leather bag / skórzana torebka – Elleme

   Kraina pięknych krajobrazów, czerwonego Brunello di Montalcino, słońca i wielkiego szacunku dla skarbów odległej przeszłości. Pozwólcie, że o samej Toskanii (obostrzeniach w niej panujących i procedurach, miejscach wartych zobaczenia i moich subiektywnych ocenach) napiszę w przyszłym tygodniu, a dziś zostawię Was tradycyjnie z propozycją stroju.

    W końcu coś, co nie jest „casual”, nie przypomina dresów, nie zostało ukradzione z szafy męża i nie nadaje się do gry w badmintona na plaży ani na długi spacer z wózkiem po alejkach. To ostatnie brzmi jak wada, ale po wielu miesiącach totalnego braku okazji do włożenia czegoś innego niż bluza (w porywach – marynarka z t-shirtem), fajnie znaleźć się w sytuacji, w której elegancki strój był mile widziany.

    Tego lata jedyne właściwe dla mnie buty na obcasie to właśnie te z klockiem. Te o podstawie prostokąta będą wyglądać nieco bardziej elegancko niż te z klasycznym kwadratem. Mój model jest ze skóry, nawiązuje do popularnego trendu „spaghetti shoes” (gdzie je więc nosić jak nie we Włoszech?). Wykonaniem i projektem naprawdę nie odstaje od podobnych butów topowych marek (z oferty której finalnie nic nie znalazłam, bo albo nie pasowały albo stosunek ceny do jakości mi nie odpowiadał). Na stronie Kazara znajdziecie też inne opcje kolorystyczne.

    Uprzedzając pytania o sukienkę – to nasz model, który dosłownie wymiotło w kilka minut po wprowadzeniu do sprzedaży, ale w białej wersji. Wiele z Was o nią prosiło, a ja nie mogłam niestety potwierdzić na 100 % tego, że ją wprowadzimy, bo zmiana koloru wymagała także zmiany całej konstrukcji. Dlaczego? W przypadku bieli większość sukienek dostępnych w sklepach prześwituje. Zależy nam na tym aby projekty były idealne, więc trzeba było doszyć drugą warstwę materiału, ale zrobić to na tyle sprytnie, aby nie zmieniało to w żaden sposób fasonu sukienki. Oczywiście – ta wersja leży na mnie inaczej niż ta czarna parę tygodni temu, ale to już akurat nie jest kwestia jej kroju, tylko zmieniającej się sylwetki właścicielki ;). 

Rewa i przegląd letniej garderoby od MLE

   Dotarło do nas lato, a wraz z nim kilka okazji, aby połączyć przyjemne z pożytecznym. Manewrowanie między czasem dla najbliższych, który zawsze stawiam na pierwszym miejscu, a zobowiązaniami zawodowymi to ciągłe balansowanie na linie, więc gdy nadarza się okazja, aby odhaczyć coś z listy zadań MLE i jednocześnie być razem, to zawsze bardzo, bardzo się cieszę. 

   Chciałyśmy pokazać Wam w końcu nasze projekty w takich okolicznościach przyrody, dla których zostały stworzone – gdy jest ciepło, przyjemnie, a skóra jest już trochę opalona. Zabrałam ze sobą też fioletowy sweter, który tego dnia dotarł do mnie z zakłady dziewiarskiego. Ja od razu go pokochałam, ale musiałam trochę przekonywać Asię, abyśmy wprowadziły go do sprzedaży, bo to pod kątem biznesowym podobno nie najlepszy kolor. W przyszłym tygodniu ruszymy z przedsprzedażą i wtedy okaże się, która z nas miała rację ;). 

Nasze sukienki, które mają możliwość małej regulacji długości. Sukienki są uszyte z podwójnej warstwy materiału i mają fason klasycznej litery A.  Sweter, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Ten komplet to chyba nie do końca mój styl, a jednak chodzę w nim najczęściej ze wszystkich naszych tegorocznych projektów. Uwielbiam jego kolor, jest super wygodny.  Na kostium kąpielowy, gdy na plaży zrobi się chłodniej, jako domowy zestaw, czy w połączeniu z sandałami i ramoneską, gdy idziemy na spacer deptakiem.  Mam nadzieję, że zdążę go Wam pokazać w całej okazałości nim ruszy przedsprzedaż, tak abyście mogły spokojnie przemyśleć zakup (oczywiście także w przypadku przedsprzedaży istnieje możliwość zwrotu po otrzymaniu produktu).
Sukienka z szelkami o regulowanej długości jest już dostępna. Oby nie zabrakło okazji aby ją nosić!Do dokumentacji MLE ;). A tak serio – zbierzcie trochę miłych wspomnień w tym tygodniu nim słońce nas opuści!

*  *  *

 

LOOK OF THE DAY – „easy peasy” czyli lato w komforcie.

sneakers / trampki – Superga on eobuwie.pl

khaki dress / sukienka w kolorze khaki – MLE Collection (jej długość można regulować)

sweater / sweter – MLE Collection (już niedostępny)

basket / kosz – no name 

   Luźne przewiewne fasony, trampki, wiklinowy kosz, marynarskie wzory – to wszystko powraca do mnie co roku jak bumerang. Czasem poszczególne elementy wymagają małego odświeżenia albo innej interpretacji, ale w letnich miesiącach i tak są niezastąpione. Zresztą, nie muszę chyba Was o tym przekonywać – od lat widzicie na blogu, co jest krótkotrwałą modą, a co nie przemija. Na dowód tego odsyłam Was do starych wpisów z koszem (tutaj, tutaj czy tutaj) i tym kultowym modelem trampek od Superga (tutajtutaj). Mam nadzieję, że udało Wam się w ten długi weekend skorzystać z pięknej pogody!