Look of The Day – Pierwsze świąteczne spotkania

Wpis powstał we współpracy z marką Masthew. 

 

bluzka – Masthew 

kolczyki "kółka" – YES

szerokie spodnie – Zara

buty – Jimmy Choo 

 

  Możesz pomyśleć, że Sopot o tej porze roku jest prawie opustoszały – i będzie w tym oczywiście nieco prawdy. Ale gdy przejdziesz się późnym popołudniem, albo nawet wieczorem, po naszym deptaku zobaczysz, że w każdej restauracji pali się światło – ciepłe i lekko przygaszone – a jeśli przyjrzysz się temu, co za oknem, zobaczysz roześmiane twarze i dłonie wznoszące kieliszki. Z trudem znaleźć gdziekolwiek wolny stolik, bo w przedświątecznym czasie każdy szuka okazji do spotkania.

  Tak było też w naszym przypadku. Weekend upłynął nam pod znakiem mniej i bardziej kameralnych spotkań. A skoro myślami jestem już w fabryce elfów, a w samochodzie gra od piątku moja grudniowa playlista, to ten zestaw wydał mi się idealny na ten wyjątkowy grudniowy wieczór.

 

Last Month

Wpis powstał we współpracy z marką Krosno, Printimi, Tori, Coloresca, Say Hi oraz wydawnictwem Olesiejuk.

 

  Listopad to perłowe światło o poranku, pierwsze przymrozki, przedwczesne rozmowy o tym, jak spędzimy tegoroczną Wigilię i oczywiście sporo pracy – branża kreatywna ma w tym czasie pełne ręce roboty. Dodałabym do tego kilka atmosferyczno-astrologicznych niespodzianek – halny w Zakopanem, zorza polarna, zamieć śnieżna w Sopocie i dziwna pełnia księżyca, przez którą nie spaliśmy z Portosem całą noc.

  Nim otworzę pierwsze okienko w moim kalendarzu adwentowym, który już od paru dni czeka na regale (o co zakład, że kilka zostało już opróżnionych bez mojej wiedzy?) zaproszę Was jeszcze na małą retrospekcję. Usiądźcie sobie wygodnie i powspominajcie razem ze mną ostatnie tygodnie jesieni.

 

Jedna z najbardziej poruszających kampanii reklamowych ostatnich lat przypomniała mi o tej książce. Zajrzałam, aby przeczytać wiersz "Portret kobiecy" wokół którego marka YES zbudowała całą narrację, ale później już przepadłam. "Metafizyka", "Pochwała złego o sobie mniemania", "Koniec i początek" czy "Kot w pustym mieszkaniu" – to tylko kilka utworów po przeczytaniu których ma się wrażenie, że poezja mogłaby uzdrowić świat, gdyby docierała do każdego.Gorąca herbata, ciepłe miękkie swetry, za oknem halny urywa głowy, a my grzejemy się w środku i czekamy, aż zgłodniejemy. Czy mogłoby być lepiej?

 W pierwszych dniach listopada ruszyliśmy większą grupą w stronę polskich gór (mój mini-przewodnik możecie znaleźć tutaj). Do Zakopanego przywiozłyśmy ze sobą niemal całą najświeższą kolekcję, więc miałyśmy co nosić. Plan był taki, aby zrealizować wszystkie materiały promocyjne dla MLE na najbliższe miesiące i jeszcze do tego skorzystać z uroków okolicy w prywatnym gronie. Cel został osiągnięty! 

W takiej scenerii mogłabym robić sesje zdjęciowe co tydzień! Po prawej koperty do Waszych zamówień – cieszę się, że każdy element naszych przesyłek wygląda (i pachnie!) dokładnie tak jakbym chciała :). Uwierzcie mi na słowo, że ta wieża przetrwała jeszcze trzy kolejki!

Po bardzo intensywnym "Black Friday" (a właściwie to "Black Week") będziemy mieć dla Was kolejne niespodzianki. 

Gdyby nie ta listopadowa szaruga za oknem to na nic zdałyby się te struktury, kolory, ściegi i warkocze. Uwielbiam nosić swetry, projektować je i dbać o nie. 

Podobno teraz już wszystko zasypane. Na Kasprowy tylko z nartami! (Tak naprawdę drżę na samą myśl, gdy przypomnę sobie mój pierwszy – i jedyny – zjazd z Kasprowego. Nogi mi się trzęsły i miałam ochotę zabić mojego chłopaka – a teraz już męża – że naopowiadał mi bzdury o tym, jak prosty jest to stok :D.)

Szyszki i Jenga. Nasze najlepsze zabawki na wyjeździe. 

Powrót do domu i do moich ukochanych rozkminek wnętrzarskich. Odebrałam mój urodzinowy prezent i zaraz będziemy go wieszać! 

– No dobrze. A te powiesisz czy będą podpierać ścianę jak reszta?

– …. być może. To był jeden z tych poniedziałkowych poranków, kiedy wszyscy na instagramie wrzucali relację ze swojej zaśnieżonej okolicy, a w Trójmieście bardziej od sanek przydałaby się kosiarka do trawy… 1. Na Instagramie urządziłam dla Was w tym miesiącu Q&A (znajdziecie je teraz w zapisanych relacjach). Padło pytanie o to, jak udało mi się dopracować każdy kąt w mieszkaniu…Kochane Czytelniczki, pamiętajcie, że Wy na Instagramie widzicie jedno, a ja wchodząc do kuchni widzę to… Ta lampa to jedna z wielu rzeczy, które nadal czekają na to, aż zbiorę się w sobie i ogarnę to, co samo ogarnąć się nie chce. // 2. Wracamy do starych puzzli. Te za którymi ta starsza nie przepadała, z jakiegoś powodu dla tej młodszej są najfajniejsze. Nawet takie drobne rzeczy przypominają mi, że każdy z nas jest inny i warto być wrażliwym na te różnice.  // 

Dzień Niepodległości i nasze nieporadne próby…

Mój mąż upierał się, że jego ładniejszy. Dajcie mi znać w komentarzach czy wolicie prawy czy lewy ;).

ps. wiem, że tradycyjny kotylion powinien być z zewnątrz czerwony a w środku biały, ale wstążkowe braki zdecydowały za nas. 

W listopadzie dotarła do mnie nowa (druga już!) książka Rozkosznego z jego cudownymi przepisami. „Nowe Rozkoszne. Polskie przepisy, które ekscytują” to zbiór przepisów z wyjątkową wizją Michała na współczesną polską kuchnię. Super odświeżenie!

Listopad zostawił mi wiadomość za wycieraczką. 

Liście wciąż trzymają się na drzewach, a ja nawet na długie spacery nie wkładam czapki na głowę. Mamy wrzesień czy listopad?! Sweter to oczywiście nasz Livigno

Jakoś mdło w tym domowym biurze pracującej mamy. Czy jakiś mały elf chciałby to naprawić?

W ruch idzie kolorowanka i farby od Coloresca . Kolorowanki są w formie rolki, więc łatwo można je rozwijać , gdy zobaczymy, że inwencja twórcza w danym miejscu już się wyczerpała ;). W specjalnie skompletowanym Zestawie Malucha znajdziecie farbki i kredki, szablony a także kolorowanki. Jeśli uważacie, że Waszym dzieciom też spodobają się takie przybory to kod MLE15 da Wam 15% rabatu i działa aż do końca przyszłego roku. 

A tutaj lepiej widać jak dzieci mogą wspólnie siedzieć przy stole i malować. Najważniejszą sprawą jest jednak bezpieczeństwo, dlatego farby przebadane są dermatologicznie. Dzięki czemu są bezpieczne dla malucha. Można nimi malować rączkami albo pędzelkiem. Farby są bezzapachowe, a kolory bardzo intensywne i trwałe. Nie przeszkadza to jednak w myciu rączek i praniu ubrań – wystarczy tylko woda i mydło.

Czasami zabawa "przeciąga" się bardziej niż zakładałam ;). 

W dzisiejszych czasach znalezienie odpowiedniego prezentu – nawet dla kogoś kogo prawie nie znamy – jest dużo łatwiejsze. Gdy chcę komuś podziękować albo sprawić przyjemność w przedświątecznym czasie, ale w gruncie rzeczy nie wiem, co obdarowywana osoba lubi, to z pomocą przychodzą wtedy gotowe i zaufane zestawy prezentowe od TORI. Nie wiem czy dobrze widzicie to na zdjęciach, ale paczka przychodzi w kartoniku, na którym narysowana jest świąteczna kamienica – naprawdę wygląda to pięknie. 

Tori to marka eleganckich upominków, które mają budzić skojarzenia z naturą i Polską. Takie prezenty to także super pomysł dla większych firm, więc jeśli macie swoją działalność odsyłam Was również tutaj

W moim prezencie znajduje się syrop z owocami dzikiej róży z Manufaktury Cieleśnica, świąteczna herbata White Christmas od BH&T i pierniczki z Owsianej Manufaktury. Ja bym się ucieszyła! :)

To wcale nie jest Nowy Jork pod mostem Williamsburg :D. To nasza piękna mroźna Warszawa, do której zawitałam w pośpiechu. 

No cóż… jakie łyżwy takie lodowisko!

Śniadania w Baken należą do tych najprzyjemniejszych chwil w stolicy. Tutaj nawet kawa z przelewu mi smakuje!

Nigdy nie przypisuję zbiegów okoliczności jakimś nadprzyrodzonym mocom, ale to faktycznie zabawne, że ostatnim razem byłam tu przy okazji spotkania z Karą Becker, a dosłownie kilka minut wcześniej opublikowałam na blogu artykuł, w którym jest ona jedną z jego bohaterek – zapraszam Was serdecznie do tego wpisu, jeśli jeszcze nie miałyście okazji go przeczytać. 

Muzeum Sztuki Nowoczesnej – czekamy na Ciebie!

Na zewnątrz siarczysty mróz. Prosimy o trzecią dolewkę kawy i ogrzewamy dłonie na ciepłych kubkach. 

Ależ dziwna i jednocześnie wciągająca jest ta książka… Poranek, gdy w miniony wieczór przeczytało się o cztery rozdziały za dużo, zawsze jest jakiś taki powolny…

Spacer po ulicy Mokotowskiej to świetny pomysł na "Black Friday". Tutaj w sklepie Le Petit Trou, ale w sąsiedztwie znajdziecie też wiele innych polskich marek. Zakupy stacjonarne mają jednak swoj urok :). 

Wreszcie i ja trafiłam do tego słynnego baru Rascal! ;)
Ciekawe wnętrze, pyszne śniadanie, chociaż podobno to po zmroku są tutaj największe tłumy. Wszystko do nadrobienia przy kolejnej okazji!

Ależ ta Warszawa się zmienia! 

Spotkanie z CHANEL i planowanie przyszłych publikacji dla Was. Świąteczny makijaż w tegorocznym wydaniu jest piękny!

Właśnie o tym "perłowym świetle" pisałam we wstępie. Wszystko wygląda jak obsypane srebrnym brokatem. // 2. Nie mogłam sobie odmówić tej przyjemności. Tuż przed wyjazdem z Warszawy, po ostatnim spotkaniu – czas dla duszy. Wystawa Picasso w Muzeum Narodowym nadal trwa! // 

Szykuję już dla Was kolejny odcinek podcastu – tym razem w świątecznym nastroju. A tym, którzy już wszystko odsłuchali i szukają więcej, polecam „Kroniki paryskie” Kary.

Portos dba o mój „work life balance” i zawsze w zdecydowany sposób pokazuje mi, że już czas kończyć i wyjść na spacer.

1. Wieczór wśród iluminacji świetlnych między Gdynią a Sopotem. // 2. Zmęczeni i zziębnięci rodzice chcieliby obejrzeć wieczorem serial o stulatkach."Kasiu, pokaż co masz dziś w swojej torebce?" No dobra… tak naprawdę zawsze mam jeszcze to. 

"Mała Księga mądrości Kubusia" to złote myśli najsympatyczniejszego niedźwiadka wszech czasów i innych mieszkańców ze Stumilowego Lasu. Ta publikacja sprawdzi się idealnie w przypadku tych osób, które kochają tę bajkę i zawsze uważały, że miś o bardzo małym rozumku tak naprawdę skrywa w sobie głęboką życiową mądrość. Z moim kodem "MLE" dostaniecie 13% rabatu (a dokładniej na 13,42% jeśli chcemy być tak drobiazgowi jak Królik ;)) ale za to łączy się z promocją na stronie ksiazki.pl. Wychodzi niedrogo, a książka jest naprawdę ładnie wydane :). Kod jest ważny tylko do 20 grudnia. 

Ten Puchatek to był mądry gość ;). Zastanawiałyście się kiedyś, dlaczego pierwszy śnieg wywołuje w nas tyle emocji? Czy chodzi o wspomnienia z dzieciństwa? A może  o to, że wystarczy nawet kilka centymetrów białego puchu, aby to, co szare i przygnębiające stało się nagle piękne i magiczne? Taka jestem wdzięczna, że ten przedświąteczny czas wygląda tak, jak za dawnych lat. Trójmiasto mrozów dawno nie widziało – korzystamy ile się da. Moje gwałtownie wybudzone ze snu zmysły otuli ciepła kawa… Wstrząśnięta, nie mieszana. Nic dziwnego, że zawsze wylana, skoro biegam z nią rano po całym mieszkaniu. Ale jeśli chodzi o to serum, to staram się nie uronić nawet kropelki! Markę Say Hi możecie już kojarzyć z moich poprzednich poleceń. Mowa o kremie Bright Vibes w pięknym żółtym kolorze, do którego dołączyło teraz serum Sunrise. Pielęgnacja zrobiona, kawa rozlana i wypita, mogę ruszać do pracy!

Ujędrniająco nawilżające serum Sunrise Serum od Say Hi posiada w swoim składzie najbardziej stabilną i aktywnie działającą formę witaminy C – a to oznacza, że będzie ona naprawdę skuteczna. Serum ma jedwabiste wykończenie po jego użyciu nie mam wrażenia, aby skóra była ściągnięta tylko ładnie nawilżona. Ten kosmetyk ma za zadanie zapobiegać przedwczesnemu starzeniu się skóry oraz zapewnić jej intensywne nawilżenie, sprężystość i blask. A ja mam wrażenie, że to serum jest dla mojej skóry niczym ciepły, delikatny, kaszmirowy sweter :). W krótkie, zimowe dni przydaje się tak porządna dawka przeciwutleniaczy. Do końca grudnia na hasło MLE20 otrzymacie -20% – skorzystajcie jeśli tylko macie ochotę!

I co roku zawsze to samo… spacery, serca na maskach samochodów, pierwsza śnieżka za kołnierzem. Tęskniliśmy za zimą!Micky, Minnie i Pluto. Ale nie mam pojęcia po co ten opis, przecież sami byście się domyślili :D.  Portos i jego śnieżne bombki. Codzienność, czyli plama na nowym dywanie, buty, na które trochę czekałam, czekolada konsumowana w ukryciu przed dziećmi i praca, która ze stołu przeniosła się na podłogę.Adwentowe kalendarze to jedna z tych rzeczy, które sprawiają, że już samo oczekiwanie na Święta ma w sobie magię. Na otwarcie pierwszego okienka czekamy cierpliwie do pierwszego grudnia (chociaż wiem, że będzie to trudne), ale do jednego misia udało im się dorwać!

Ozdoby świąteczne zamawiamy tylko tu! Narcyz w Gdyni wie, że te naturalne są najpiękniejsze. 

Ciocia Monika użala się nad Portosem w chorobie, a on z tego korzysta ile się da.

W naszym mieszkaniu są też takie kąty. Nauczyć dwie dziewczynki porządku to trudne zadanie i w sumie nie wiem, czy wciąż wierzę w osiągnięcie tego celu. Gdy mam wrażenie, że moje metody wychowawcze jakoś średnio działają, staram się sobie przypomnieć, co pojawiało się w mojej głowie, kiedy słyszałam „posprzątaj pokój”. Tego rodzaju instrukcji nie potrafiłam przełożyć na działanie, ale „posprzątanie pokoju najlepiej zacząć od pozbierania z podłogi i komody wszystkich spineczek do pudełka” brzmiało już znacznie lepiej. Z dystansu wydaje się to przecież oczywiste – my, dorośli też potrzebujemy planu, aby zacząć.

 Skoro już mowa o świecie dziewczynek – polecam Wam gorąco magazyn Kosmos. Tak jak przeszukujemy solennie rynek wybierając pierwszy idealny materac czy buty dla naszego dziecka, nie mniej starannie powinniśmy pochylić się nad tematem doboru magazynów do samodzielnego czytania. W „Kosmosie” grupa redaktorek czuwa nad każdym słowem i bierze odpowiedzialność za to, co trafia do Twojego dziecka. Podoba mi się, że w łagodny sposób są tam poruszane tematy trudne dla dzieci, a dla nas – rodziców wychowanych w zupełnie innej rzeczywistości – obce. Jeżeli Twoja córeczka potrzebuje wzmocnienia w relacjach rówieśniczych, w każdym numerze znajdzie dział: poczuj siebie, wytłumaczony prostym językiem. Dowie się na przykład jak zareagować na wykluczenie z grupki whatsuppowej ( bardzo popularny niestety problem). Tutaj link do prenumetary

Ten etap w życiu, kiedy od ciuchów bardziej cieszą nowe świece i szmatki kuchenne :D. 

Robimy przegląd porcelany i szkła przed świętami. Liczymy straty z całego roku – brakuje czterech kieliszków do wina i jednego głębokiego talerza do zupy! Wśród ozdób świątecznych też jakieś manko! gdzie są papierowe gwiazdy? Nasze pierwsze próby odtworzenia ich w domu niestety okazały się nieudane. Ale nie poddajemy się! :)

Planujecie zaprosić gości w któryś dzień Świąt? Jeśli brakuje Wam kieliszków lub szklanek na taką okazję, to spieszę z pomocą. Te od naszej polskiej marki Krosno są niezastąpione. Teraz w ofercie pojawiła się bestsellerowa kolekcja w nowym wydaniu. Kieliszki i szklanki wzbogacone zostały o złoty detal nawiązujący do lat 20. XX wieku. Od samego patrzenia można nabrać ochoty na przyjęcie, prawda?

Jeśli chcecie uzupełnić braki w Waszym kredensie to Kod KASIA20 da Wam 20% zniżki na wszystkie produkty nieprzecenione w sklepie  krosno.com.pl

Takiego kieliszka nie powstydziłby się nawet Wielki Gatsby ;). Polskiej produkcji!Nigdy nie mam czasu, aby zrobić to porządnie, ale skoro teraz jest to takie proste…

… to aż żal nie skorzystać. Dziś przyszła do mnie fotoksiążka od Printimi z wszystkimi naszymi zdjęciami z wakacji. Strony w fotoksiążce są szyte, dzięki temu zużywa się mniej kleju a fotoksiążka jest trwalsza i wygodniejsza w użytkowaniu. Do dyspozycji jest aż 150 stron i różne formaty. Można nawet wybrać kolor tłoczenia napisu na okładce – do wyboru jest złoto, srebro i mosiądz. Fotoksiążkę projektuje się samemu, proces jest bardzo prosty – w pierwszej kolejności projektuje się okładkę a później wgrywamy zdjęcia (ja wgrałam swoje z telefonu) i układamy wedle uznania. Wszystko jest intuicyjne.

Jakość wydruków jest naprawdę świetna. Wybrałam duży format albumu i to była dobra decyzja. Jeśli chciałybyście zamówić podobny album dla siebie albo dla bliskich to tylko teraz z kodem MLE otrzymacie dodatkowe -10% (naliczane w koszyku) na produkty w świątecznej ofercie na stronie Printimi (kod działa do 13.12.2023). 

Ależ fotogeniczne są te okolice Como! 

Portosowi ostatnimi czasy wolno więcej. Właściwie to nie wiem dlaczego tak go wcześniej goniłam z kanapy, skoro termofor z niego idealny!

Witaj grudniu! Mamy wobec Ciebie plany! 

A Wam jak zawsze dziękuję za chwilę uwagi – mam nadzieję, że widzimy się znów lada moment!

*  *  *

 

 

 

Cztery dziewczyny, które zawładną Warszawą

  Typowe polskie miasto ma twarz kobiety. Według głównego Głównego Urzędu Statystycznego w polskich miastach i miasteczkach żyje nas o dwa miliony więcej niż mężczyzn. Czyli moje przeświadczenie, że te wszystkie pozytywne transformacje, to w dużej mierze zasługa naszych dzielnych, twórczych i pracowitych kobiet, mają swoje uzasadnienie w liczbach. Rzucę jako przykład Warszawę – miasto, którego musiałam się nauczyć, aby poczuć się w nim dobrze. Nasza relacja z początku była trudna, ale to chyba nie jego wina – to moje decyzje sprawiły, że nasz pierwszy wspólny czas nie był dla mnie łatwy i te emocje pozostały we mnie na kilka dobrych lat. Dziś widzę w tym mieście mnóstwo możliwości i atmosferę, której nie znajdziemy w żadnym innym miejscu w Europie. Ale przede wszystkim widzę w nim kobiety, moje przyjaciółki, koleżanki, znajome i nieznajome, które działają i nawet nie wiedzą, że dają innym siłę i motywację do działania. Inspirujące, silne i mądre. To głównie dzięki nim inaczej dziś patrzę na życie w wielkich polskich miastach.

   W poprzednim artykule z tego cyklu („Cztery sylwetki współczesnych kobiet. Chciałabym aby to one były wzorem dla moich córek”) pisałam o postaciach znanych, o których wiele z nas słyszało. Dziś chciałabym z kolei skupić się na kobietach, które poznałam osobiście, z którymi miałam okazję pracować i które z dużym zaskoczeniem przyjęły zaproszenie do pojawienia się w tym wpisie. „Nie zawsze trzeba walczyć o uwagę, aby zostać zauważonym” – odpowiedziałam, gdy jedna z nich zapytała, dlaczego wybrałam akurat ją, skoro – w jej ocenie – znam kobiety, które wzbudziłyby na blogu większe zainteresowanie.   Właściwie właśnie taki miałam zamysł. Ze względu na zmiany w medialnym świecie, do głosu dochodzą zwykle ci, którzy najbardziej bezwzględnie o ten głos walczą, a nie ci, którzy powinni być wysłuchani. A Instagram jest już prawdziwym wypaczeniem tego zjawiska, czego konsekwencje coraz częściej widzimy na portalach informacyjnych.

  Ale dzisiejsze bohaterki zupełnie do tego schematu nie pasują. Za ich pięknymi i dopracowanymi profilami kryją się prawdziwe osobowości. Każda z nich jest inna, ale z całą pewnością wiele je łączy – idą przez życie z pasją, a ich kariery to wynik pracy i talentu. Udowodniają, że aby osiągnąć sukces nie trzeba iść do niego po trupach, można znaleźć swoją własną drogę i nie gonić za oczekiwaniami innych. Z przyjemnością oddaję im dziś głos na kilka minut.  

 

1. Kara Becker

Dwadzieścia lat temu powiedziałabym pewnie, że Kara zostanie w przyszłości redaktorką naczelną któregoś z najsłynniejszych magazynów o modzie albo wyda serię bestsellerowych książek. Świat zmienia się jednak tak szybko, że te wymarzone ścieżki kariery zaczynają zbaczać z utartych szlaków, zwłaszcza gdy mowa o tak wszechstronnej osobie. Uwielbiam jej recenzję książkowe czy relacje z podróży. Śledzę jej podcasty, a po otwarciu nowego numeru Vogue'a zawsze zaczynam od artykułów, których jest autorką. W kilku słowach potrafi mnie przekonać do czegoś zupełnie nowego. Ta dziewczyna ma swój styl. I jeśli „Emily w Paryżu” istnieje naprawdę, to ma na imię Kara i mieszka w Warszawie.  

 

Piszesz dla najbardziej szanowanych magazynów o modzie w Polsce, ale prowadzisz też swój własny profil na Instagramie. Jeszcze parę lat temu spora część środowiska dziennikarzy (także tych z modowej branży) patrzyła na ifluencerów z góry. Dziś coraz więcej z nich łączy te dwie profesje – i to z powodzeniem. O czym to świadczy i co według Ciebie wpłynęło na tę zmianę? 

Media tradycyjne długo próbowały być obojętne na rosnącą siłę tych społecznościowych, co w dzisiejszych czasach jest już absolutnie niemożliwe. Te dwa światy coraz bardziej się przenikają, choć nie jest to zupełnie bezproblemowe. Media, czwarta władza, były przecież zmuszone przekazać część swoich wpływów, rosnącym w siłę portalom, które podobnie jak prasa, telewizja czy radio stały się opiniotwórcze. I nie była to łatwa transformacja. Doskonale pamiętam, że gdy zaczynałam pracę w mediach fakt, że prowadziłam bloga wcale nie był specjalnie dobrze widziany. Czułam, że by być traktowaną poważnie, powinnam zawiesić jego działalność. Do dziś mam wątpliwości, czy była to dobra decyzja. Teraz, podobnie jak wielu innym dziennikarzom, podoba mi się możliwość bezpośredniego kontaktu z czytelnikami. Możliwość dyskutowania, zadawania pytań. Internet jest żywą tkanką, więc momentalnie można otrzymać informację zwrotną – czy to, o czym piszę, interesuje ludzi? Czy to ich dotyka, dotyczy? Jestem ogromną fanką prasy drukowanej. Często śmieję się, że wychowywałam się w redakcjach, ponieważ pracę w nich zaczęłam jeszcze jako nastolatka. Uwielbiam współtworzyć czasopisma i świat, do którego zapraszamy czytelników. Nic nie może równać się z szelestem kartek pod palcami i chwilą odpoczynku od wszechobecnych ekranów. To cenne i mam nadzieję, ze te dwa światy będą ze sobą koegzystować. Myślę, że wspomniane nastawienie do influencerów zmieniło się, kiedy świat zaczął rozumieć, jak ciężka jest to naprawdę praca. Prowadząc własny profil na Instagramie i chcąc, by był dla odbiorców wartościowy, trzeba dodać sobie kolejny etat. Ale nie ukrywajmy, coraz więcej pracodawców w branży kreatywnej zwraca na to uwagę. 

Piszesz, prowadzisz swój podcast, właściwie codziennie dodajesz na Instagram relacje z poleceniami miejsc, książek, wydarzeń kulturalnych. Jak dbasz o swój „twórczy napęd"?

Uwielbiam uczyć się nowych rzeczy. Każdy kolejny projekt, artykuł, wywiad i praca nad nimi, sprawiają, że poznaje kolejne elementy świata i kultury, którymi chce się później dalej dzielić. W tym przypadku doskonale sprawdza się Instagram. Na stronach magazynów nie jestem w stanie zmieścić wszystkiego, za to w mediach społecznościowych mogę na bieżąco wrzucać to, co mnie zachwyciło, zaskoczyło, zainspirowało. Z tych samym względów powstał podcast Studio26, który współprowadzę z moją przyjaciółką, także dziennikarką, Mają Chitro. Chciałyśmy stworzyć  przestrzeń, w której będziemy dotykać tematów, które są dla nas istotne i interesujące i przekazać tę pigułkę wiedzy osobom, które w pędzie życia codziennego, nie mają chwili, by samemu sprawdzić co warto czytać, oglądać czy co ważnego wydarzyło się na przestrzeni ostatnich tygodni w świecie kultury i mody. Jedynym minusem tego sposobu pracy, jest to że w zasadzie z niej nie wychodzę. Jak dbam o napęd twórczy? Czytam, oglądam, rozmawiam z ludźmi – a mam szczęście, bo otaczają mnie naprawdę niezwykłe i utalentowane osoby. 

 

 Jak zostać dzisiejszą „it girl”? Czy dziś jest to trudniejsze niż kiedyś? Czy nadal chodzi tu przede wszystkim o wygląd? 

Wygląd, sposób ubierania i noszenia się jest jednym z elementów, który składa się na it–girl. Ciężko rozgryźć dlaczego część osób wzbudza szersze zainteresowane, a inne nie. Mnóstwo jest artykułów próbujących nazwać to nieokreślone „to”, ten faktor „x”.  Moim zdaniem nie chodzi tu wyłącznie o wygląd, ponieważ w mediach społecznościowych jesteśmy zalewani fotografiami przepięknych ludzi. Trzeba mieć w sobie coś interesującego, innego, mieć coś do powiedzenia, dodania w dyskusji. J.W. Anderson, dyrektor kreatywny Loewe (marki która w drugim kwartale 2023 roku, zgodnie z badaniami Lyst Index, została ogłoszona najpopularniejszą marką internetu) mówi, że: „czysty luksus umarł, teraz marki muszą mieć na względzie kulturę”. Tym samym przekształcił trochę Loewe z domu mody, w dom kultury, który zmusza do refleksji. Na wybiegach ukazując kreacje będące na granicy sztuki, porusza widzów. Myślę, że to doskonale obrazuje miejsce, w którym jako społeczeństwo się znajdujemy i czego potrzebujemy. W świecie szybkiej i łatwej rozrywki, szukamy głębi. Myślę, że także wśród „it–girls”. Czy dziś trudniej nią zostać? Myślę, że tak i nie. Z jednej strony nie, ponieważ internet mocno zdemokratyzował te kwestie i każdy może obecnie spróbować swoich sił w sieci. Z drugiej strony ciężej się przebić przez nadmiar, zalewającej nas w mediach społecznościowych, treści. Nie zawsze wartościowej.  

 

Jak tej jesieni ubiera się stylistka i redaktorka? Podałabyś nam swoje 3 ulubione rzeczy/zestawy, które sprawdzają się u Ciebie w dni wypełnione pracą?

Jesienią mam swój sprawdzony uniform – dżinsy, T- Shirt lub sweter, buty typu Mary–Jane albo botki, a do tego koszyk! Uwielbiam koszyki i plecione torby i noszę je cały rok. Mam wrażenie, że dodają do stylizacji czegoś nieoczywistego. W chłodniejsze dni na ramiona zarzucę sztuczne futro sięgające kostek, które dorwałam na targach vintage

 

Na swoim Instagramowym profilu wspomniałaś o tym, że powoli ruszasz z nowym projektem. Zdradzisz coś więcej? 

Niestety nie mogę jeszcze za dużo zdradzać, ponieważ wiąże mnie pod tym względem umowa, ale ruszamy już w październiku! Mogę powiedzieć, że postaram się, by była to przyjemność dla wszystkich, którzy kochają ciekawe opowieści, sztukę, kulturę, modę  i… Paryż.

Aktualizacja: Nowym projektem jest świetny podcast "Kroniki paryskie" przybliżający słuchaczom fascynujące historie z miasta świateł: o ludziach, zjawiskach, miejscach.

 

*  *  *

 

2. Olivia Kijo

Wystarczy przez chwilę poprzeglądać profil Olivii, aby przekonać się o tym, że widzi ona więcej niż inni. Jej niezgoda na bylejakość to cecha, która zwróciła moją uwagę już w trakcie pierwszego spotkania. Perfekcjonistka w każdym calu, pracowita i utalentowana. Robi karierę w Warszawie, chociaż w dalszym ciągu mieszka w swojej ukochanej Łodzi. Dla mody porzuciła karierę architektki. 

 

Jak to się stało, że studentka architektury, zamiast trafić do biura projektowego, postanowiła zostać stylistką?

  Moda była w kręgu moich zainteresowań odkąd pamiętam. Od dziecka marzyłam o pracy projektantki. Jednak zamiast wybrać kierunek projektowania ubioru, postawiłam na bardziej techniczne wykształcenie. Praca w branży mody wydawała mi się w tamtym czasie nieosiągalna, więc swoją pasję realizowałam w formie bloga o modzie, którego założyłam jeszcze w czasach licealnych. Wybór studiów architektonicznych był dla mnie kompromisem pomiędzy artystycznymi zainteresowaniami, a pewnym zawodem.

  Moje wyobrażenie dotyczące przyszłego, zawodowego życia zmieniło się jeszcze w trakcie studiów. Pierwsze projekty związane ze stylizacją traktowałam jako odpoczynek od pracy i studiów. Z czasem zaczęłam coraz więcej czasu spędzać na planie zdjęciowym i zrozumiałam, że właśnie to przynosi mi największą satysfakcję.

Czy uważasz, że w świecie mody warto mieć zawsze zawodową alternatywę? Czujesz się bezpieczniej mając świadomość, że Twoja edukacja nie była oparta stricte o artystyczną dziedzinę? 

   Architektura to dziedzina interdyscyplinarna, która łączy zagadnienia techniczne, inżynierskie z artystycznymi i humanistycznymi. Mimo, że wiele osób kojarzy ten kierunek głównie z naukami ścisłymi, to pozwala on również na rozwój w dziedzinach artystycznych. Moim zdaniem alternatywa zawodowa to indywidualna kwestia. Mimo, że nie planuję powrotu do wyuczonego zawodu, to architektura jest dla mnie ogromnym źródłem inspiracji w pracy stylistki każdego dnia. 

Co łączy architekturę i stylizację, a co je różni? Jak przenikają się te dwie dziedziny?

   Moda i architektura to dziedziny, które koncentują się na człowieku i jego potrzebach, inspirują się ludzkimi proporcjami. To co je różni z perspektywy mojej pracy to czas procesu projektowego i realizacji. W pracy stylistki większość projektów trwa od kilku dni do kilku tygodni. W architekturze wszystko dzieje się wolniej, jeden projekt – od koncepcji do realizacji – może trwać latami. W dzisiejszych czasach bardzo łatwo zaobserwować przenikanie się tych dziedzin. Wzajemne inspiracje są wszechobecne. Najłatwiej zaobserwować je w projektach największych domów mody. 

 

Na Instagramie widać, że masz wyrazisty styl, a jak ubierasz się gdy nikt nie patrzy, masz gorszy dzień albo po prostu siedzisz w domu? Podałabyś swój sposób na to, aby nawet w takim momencie czuć się dobrze w swoim stroju?

  Swobodne kroje i naturalne tkaniny to mój niezawodny sposób na komfortowy styl. W mojej weekendowo-domowej garderobie nie brakuje wełnianych bluz z kapturem, dopasowanych legginsów i bawełnianych tshirtow. Latem stawiam na lniane koszule i bawełniane zestawy składające się z koszul i luźnych spodni. 

 

Podałabyś nam 5 rzeczy na najbliższy sezon, które dodadzą naszemu stylowi nowoczesności?

  Buty sportowe w stylu retro, dżinsowe spódnice maxi, kurtki zapinane na suwak, sukienka z peleryną, szerokie dżinsy.

 

*  *  *

 

3. Polina Gilburd

Pamiętam moje pierwsze spotkanie z Poliną w nieistniejącej już Zorzy. Świeżo po studiach, na które przyjechała do Warszawy prosto z Białorusi. Bez znajomości, młodziutka, z delikatnym akcentem (którego dziś nawet wprawne ucho już nie wychwyci), ale cholernie zdolna. Z ogromną miłością do fotografii. No i gotowa na ciężką pracę. Wraz z przyjaciółką Yaniną, miały pomysł, aby stworzyć firmę, która będzie prowadzić markom profile na Instagramie i tworzyć dla nich tak zwany „content”. Agencje PR-owe w tamtym czasie nie zdawały sobie jeszcze sprawy, że lada moment zapotrzebowanie na takie usługi będzie gigantyczne. Dziś 2inCreatives to jedna z najlepszych agencji kreatywnych w stolicy. ​

 

Niektórzy twierdzą, że najłatwiej jest być fotografem czy  – szerzej – zajmować się sztukami wizualnymi, jeśli mieszka się w Paryżu albo, ogólnie rzecz ujmując, w miejscu uznawanym powszechnie za piękne. Ty pochodzisz z Białorusi, a swoją karierę rozpoczęłaś w Polsce. Czy ten stereotyp jest według Ciebie prawdziwy?

Zawsze mówię, że można mieszkać w Paryżu i być super nieszczęśliwym człowiekiem, a można w małej miejscowości i czuć niezmierne szczęście i wdzięczność każdego dnia. Uważam, że jest to mocny stereotyp. Lokalizacja geograficzna może wpłynąć na inspirację, ale prawdziwą pasję można znaleźć wszędzie, niezależnie od miejsca urodzenia czy zamieszkania. 

 

Czy Warszawa daje Ci wszystko czego potrzebujesz? 

Myślę, że Warszawa dała i daje mi wiele. Jestem bardzo wdzięczna przede wszystkim za ludzi, których tu spotkałam i którzy nadal są ogromnym wsparciem dla mnie. 

 

Można już nazwać to miasto stolicą mody? 

Warszawa z roku na rok nabiera tempa i staje się coraz bardziej inspirującym miastem. Chociaż nie jest jeszcze uznawana powszechnie za stolicę mody, to na pewno zyskuje na znaczeniu w tej dziedzinie. 

 

Kiedy podjęłaś decyzję, że fotografia stanie się Twoim sposobem na życie? Jak do tego doszło?

Jako dziecko dostałam mały stary rodzinny aparat fotograficzny i od tego momentu patrzyłam przez jego obiektyw, szukając interesujących kadrów. W miarę dorastania nadal fotografowałam wszystko, co mnie otaczało, czy to w podróży czy w życiu codziennym. Po pewnym czasie zapomniałam trochę o fotografii, ale kiedy przyjechałam do Warszawy, spróbowałam dostać się na studia fotograficzne, ponieważ marzyłam o tym od dawna. I udało się – zostałam przyjęta na dzienne studia na Akademii Fotografii. Ten rok był dla mnie niezwykle inspirujący i satysfakcjonujący. Finalnie, po ukończeniu studiów, zdecydowałam, że nie chcę zajmować się fotografią, lecz wolę działać po drugiej stronie produkcji, stopniowo rozwijając się w kreacji pomysłów, tworzeniu scenariuszy i ostatecznie czerpiąc satysfakcję z mojej pracy widząc efekty sesji zdjęciowych. 

Ulubiony fotograf, który Ciebie inspiruje?

Na poszczególnych etapach mojego życia odkryłam różne nazwiska, które miały na mnie większy wpływ. Na pewno do grona moich ulubionych należą tacy artyści jak Irving Penn, Richard Avedon czy Diane Arbus. Nie mogę też nie wspomnieć o Bownik, z którym mam przyjemność pracować od pięciu ostatnich lat. Jego twórczość stanowi dla mnie nieustanne źródło inspiracji – jest nie tylko estetyczna, ale także zwraca uwagę na przemiany zachodzące w kulturze pod wpływem technologii i elektroniki, tworząc unikalny dialog między światem rzeczywistym a wirtualnym.

 

Dziś jesteś kobietą sukcesu, na obczyźnie stworzyłaś wraz z przyjaciółką firmę, którą zna i szanuje cały warszawski świat – jak zachować spokój i wciąż czerpać przyjemność z pracy, gdy presja staje się coraz większa?

Tworzenie tego, co się kocha, jest ogromnie satysfakcjonujące. Praca stanowi ważną część mojego życia, i choć nie zawsze jest spokojnie, doceniam możliwość pracy z Yaniną, z którą jesteśmy dla siebie nieocenionym wsparciem oraz tworzenia w otoczeniu wspaniałych klientów i zgranego teamu. Wyzwania i presja są nieodłącznymi elementami sukcesu, ale to właśnie one pomagają nam się rozwijać i doskonalić naszą działalność. Ważne jest, aby pamiętać o pasji i radości, które płyną z pracy, i starać się utrzymać równowagę między profesjonalizmem a zadowoleniem z tego, co się robi.

 

*  *  *

 

4. Kamila Dudzic 

Kamilę zaczęłam obserwować na Instagramie, bo dodawane przez nią zdjęcia były naprawdę piękne, a poza tym – chociaż nie poznałyśmy się osobiście – wiedziałam, że prowadzi swój profil czysto hobbistycznie, co dodawało jej treściom autentyczności. Uwielbiałam podglądać idealne kadry z jej życia i z dużym zainteresowaniem przyglądałam się wszystkim warszawskim poleceniom, na których zresztą nigdy się nie zawiodłam. W pewnym momencie profil Kamili stał się dla mnie czymś więcej niż tylko jednym z tysiąca perfekcyjnych tablic, które scrollowałam bezrefleksyjnie. „Wasze historie były dla mnie ogromnym wsparciem. Może moja będzie wsparciem dla Was” – po tym wpisie wiedziałam już, że po Kamili można spodziewać się znacznie więcej niż tylko pięknych zdjęć. Po naszym pierwszym spotkaniu wracałam do domu oczarowana – Kamila to jedna z tych osób, które w rzeczywistości robią jeszcze większe wrażenie, niż na instagramowych zdjęciach. Na co dzień pracuje nad wizerunkiem marki Kazar i udowadnia, że branża mody ma też swoje jaśniejsze oblicze.

 

 

 

Od lat pracujesz nad wizerunkiem polskiej marki Kazar. Swoją pracę rozpoczęłaś od ważnej decyzji – koniec z futrami naturalnymi. Opowiedziałabyś o tym, co Tobą kierowało?

Od zawsze miałam w sobie ogromne pokłady czułości do zwierząt, ale nawet bez niej poziom okrucieństwa związany z produkcją futer naturalnych byłby dla mnie nieakceptowalny. Takie traktowanie zwierząt wyłącznie w imię mody jest niedopuszczalne.

 

Czy ta decyzja spotkała się z aprobatą wszystkich Waszych Klientek? Czy ich reakcja Ciebie zaskoczyła?

Niestety hitowe produkty, w których naturalne futra zostały usunięte lub zastąpione kompletnie przestały się sprzedawać, a ja regularnie słyszałam komentarze ze strony klientek negujące tę decyzję. Muszę przyznać, że byłam wstrząśnięta. Liczę, że minęło już wiele lat, świadomość Polek wzrosła i wspólnie możemy tworzyć świat wolny od cierpienia tych małych istot.

 

Rzadko zdarza się, aby marka przedkładała ideały ponad zysk. Czy gdybyś mogła cofnąć czas postąpiłabyś inaczej?

Są pewne nieprzekraczalne granice, kiedy pieniądze tracą znaczenie. Mówimy o naprawdę podstawowym poziomie empatii. Absolutnie nie żałuję tej decyzji i doceniam moich współpracowników, którzy zdecydowali się ją poprzeć. Dziękuję też wszystkim projektantom i twórcom, którzy względy etyczne kładą ponad to okupione cierpieniem przestarzałe już pojęcie luksusu oraz własne korzyści finansowe.

 

Dużo mówi się o tym, że branża mody się zmienia i przechodzi największy w historii kryzys. Jak uważasz, co muszą zrobić marki, aby przetrwać ten czas? Jak powinny się zmieniać?

Pozwól, że odniosę się do naszego rodzimego rynku. Polska moda jest pełna talentów, ale, tak jak moda na całym świecie, w ostatnich latach musi konfrontować się z wyjątkowo niepewną sytuacją. Dawno nie obserwowaliśmy tak świadomego zarządzania biznesami w branży, nawet tymi najmniejszymi. Należy docenić również bardziej intensywne ukierunkowanie na modę zrównoważoną i odpowiedzialną. Moda z polską metką coraz bardziej wychodzi poza rynek lokalny, takie brandy jak Magda Butrym, Misbhv, mniejsze (jak LeBrand), ale też my jesteśmy z każdym rokiem bardziej rozpoznawalni poza granicami kraju. Tak wiele produktów wykonuje się tu z dbałością o jakość, rzemiosło, detale, a stosunek ceny do tej jakości często bywa bardzo korzystny. Myślę, że wszyscy obieramy właściwy kierunek inwestując w swoje najsilniejsze strony.

Twój profil na Instagramie to kwintesencja nowoczesnej elegancji. Jednocześnie widać, że prowadzisz go bardziej dla siebie i nie weszłaś w rolę profesjonalnej „influencerki”. Powiedz, jak jest naprawdę? Te piękne kadry to kreacja czy prawdziwe życie?

Nigdy specjalnie nie starałam się gromadzić na moim profilu licznego grona obserwujących. Jeszcze w ubiegłym roku był on prywatny i chyba do dzisiaj traktuję go trochę jak pamiętnik dla mnie, koleżanek i znajomych. Zapisuję w nim przewodniki po ulubionych miejscach, wspomnienia, myśli, polecajki. Nie z obowiązku, a z najczystszej przyjemności. Moje życie zawodowe toczy się prawie w całości w naszej rodzinnej firmie, to nie dzięki prowadzeniu konta mam za co żyć i cenię sobie ten brak powinności, konieczności częstego zajmowania głowy tym tematem. Potrafię odrywać się na wiele dni, nie dbając o algorytmy. Obserwuję pracę kilku moich koleżanek skupiającą się na Instagramie i wiem jak wiele czasu, zaangażowania i nierzadko stresu się z tym wiąże.

Dbam o estetykę nie tylko mojego profilu, ale wszystkiego co otacza mnie poza Instagramem, bo lubię żyć ładnie i kropka. Natomiast ten obraz życia, który widać na zdjęciach na pewno bywa momentami zakrzywiony, bo na bycie w social mediach zwykle mam czas wtedy, kiedy tego piękna i beztroski wokół mnie jest więcej niż zwykle.

 

Dlaczego to ważne, aby „it girl” pokazywały nam także te nieperfekcyjne momenty?

Otacza mnie wiele mądrych, cudownych kobiet. Zawsze mówimy o tym, co u nas bez lukrowania i nie widzę żadnego powodu, by na Instagramie wyglądało to inaczej. Często czuję, że dziewczyny, które obserwują mój profil są podobne, mają dobre zamiary, chcą się dzielić. Bywa, że bardzo intymnymi, szczerymi opowieściami. W trudnych momentach dostałam od nich ogrom wsparcia, który zaskakiwał mnie i wzruszał już nie raz. Przyznaję, że takie wychylanie się z emocjami nie zawsze jest łatwe, ale jenoczesnie budzi dużo życzliwości, piękna, czułego wirtualnego "tulenia". Liczę, że takimi działaniami i ja dodawałam otuchy innym. Tak mówią. Czasami też budziłam w nich chęć wsparcia tych, którzy go wtedy najbardziej potrzebowali, jak w przypadku pomocy przy granicy uchodźcom z Ukrainy. Nigdy nie czułam większej mocy i nawet pewnej magii takich platform jak Instagram. Wszystkie byłyśmy sobie tak realnie bliskie, a ja byłam z nas taka dumna w tych przykrych okolicznościach.

 

Gdy spotkałam Ciebie po raz pierwszy, od razu pomyślałam: „czyli zdarza się, że instagram kontra rzeczywistość to jedno i to samo”. Powiedz, jak wypracowałaś sobie swój styl i gdzie tkwi sukces Twoich perfekcyjnych stylizacji?

Uwielbiam Twoje komplementy, dziękuję. Inspirują mnie inne kobiety – koleżanki, które podziwiam, nieznajome mijane na ulicy lub podglądane na Instagramie. Moja baza jest stała i dość minimalistyczna, ale w zależności od nastroju ewoluuje. Na przykład teraz, kiedy jestem w ciąży powoli odrzucam ukochaną i tak mi bliską do niedawna czerń. Zwykle noszę polskie marki, wspierając ich zdolne twórczynie oraz inne młode brandy będące powiewem skandynawskiego designu, który kocham. W Skandynawii w ogóle czuję się zawsze tak „u siebie”. W ostatnich latach kupuję mniej, nie zobaczysz mnie z naręczem rzeczy z sieciówek. Jakość tego, co wybieram, cenię sobie ponad wszystko.

 

*  *  *

Look of The Day – Jak myślałam, że będę nosić ten sweter vs. jak naprawdę noszę ten sweter

Wpis zawiera link afiliacyjny oraz lokowanie marki własnej. 

 

Zestaw I

długi czarny sweter – MLE (model Laax w dłuższej wersji)

spódnica – MLE (stara kolekcja, nie widać jej za bardzo, ale zapewniam, że tam jest ;))

skórzane kozaki – Gianvito Rossi

rajstopy w kropki – Fiore

 

Zestaw II

buty – Ugg na Gotem 

długi czarny sweter – MLE (model Laax w dłuższej wersji)

puchowa kamizelka – 303 Avenue (zeszłoroczna kolekcja)

rękawiczki i szalik – COS (stara kolekcja)

kubek wielorazowy – KeepCup

brązowa torebka – Style In

legginsy – Oysho

 

  Właściwie niewiele już muszę chyba dodawać do tytułu tego wpisu. Dziś widzicie przykład tego, jak nasze oczekiwania dotyczące ubrań spotykają się później z rzeczywistością. No cóż, wychodzi na to, że okazji w moim życiu, w których mogłabym nosić mój sweter tak, jak sobie wymarzyłam, jest zdecydowanie mniej niż się spodziewałam. I nie ma w tym chyba nic złego, skoro i tak jest on w ciągłym użyciu. Mniej formalnym – to fakt – ale o ile wygodniejszym! :)

Opening gala of the Paris Opera’s 2023/24 dance season with Chanel

  Minęły już trzy lata odkąd marka CHANEL objęła patronatem Balet Opery Paryskiej. To próba kontynuacji misji, której za życia podjęła się sama Gabrielle. Znamy ją doskonale jako wielką projektantkę, ale nie każdy wie, że z zamiłowaniem tworzyła także stroje sceniczne. Pracowała między innymi nad kostiumami do Le Train bleu, wyprodukowanego przez Ballets Russes, w choreografii Bronisławy Niżyńskiej, a przy przy spektaklu „Apollona Musagète” współpracowała ze słynnym surrealistą Salvadorem Dalim.

  Gabrielle wykorzystywała na scenie nowoczesną i funkcjonalną modę – jej znak rozpoznawczy. Dziś dom mody CHANEL wychodzi z takiego samego założenia. Na inauguracyjnej gali otwarcia sezonu tanecznego Opery Paryskiej publiczność mogła podziwiać oryginalne kostiumy dla trzech tancerek, które zaprojektowała Virginia Viard, dyrektor artystyczna marki. Pozornie identyczne body, ozdobione dużą satynową czarną kokardą w rzeczywistości różnią się detalami. Delikatność tych projektów przełamano powściągliwymi garniturami z tweedu, czyli znakiem rozpoznawczym kolekcji Haute Couture na jesień/zimę 2019/20. 

 

#CHANELandDance

 

Look of The Day – „Portret kobiecy”

Wpis powstał we współpracy z marką YES.

 

kolczyki i pierścionek – Biżuteria YES

spódnica z rozcięciem – MLE (model Pafos, właśnie wrócił w pełnej rozmiarówce)

sweter z moherem – MLE (model Laax)

skórzany pasek – Toteme

buty – Gianvito Rossi 

 

  W dobie AI, Tik Toka i przebodźcowania naszych umysłów stworzyć kampanię reklamową, którego punktem wyjścia ma być poezja, a konkretnie jeden wiersz, to duże ryzyko. To była moja pierwsza myśl, gdy usłyszałam o nowej kampanii marki YES. Po obejrzeniu tego krótkiego filmu zmieniłam jednak zdanie. A może to jest właśnie to, czego potrzebujemy i na co czekałyśmy?

  Nasza noblistka napisała "Portret kobiecy" ponad czterdzieści lat temu, a jednak absurdy stawianych nam oczekiwań wciąż mają się świetnie. Zostawiam tu dla Was ten utwór Wisławy Szymborskiej, który niejednoznacznie i celnie zarazem kreśli portret współczesnej kobiety. 

 

“Portret kobiecy”  

Musi być do wy­bo­ru,
Zmie­niać się, żeby tyl­ko nic się nie zmie­ni­ło.
To ła­twe, nie­moż­li­we, trud­ne, war­te pró­by.
Oczy ma, je­śli trze­ba, raz mo­dre, raz sza­re, czar­ne, we­so­łe, bez po­wo­du peł­ne łez.
Śpi z nim jak pierw­sza z brze­gu, je­dy­na na świe­cie.
Uro­dzi mu czwo­ro dzie­ci, żad­nych dzie­ci, jed­no.
Na­iw­na, ale naj­le­piej do­ra­dzi.
Sła­ba, ale udźwi­gnie.
Nie ma gło­wy na kar­ku, to bę­dzie ją mia­ła.
Czy­ta Ja­sper­sa i pi­sma ko­bie­ce.
Nie wie po co ta śrub­ka i zbu­du­je most.
Mło­da, jak zwy­kle mło­da, cią­gle jesz­cze mło­da.
Trzy­ma w rę­kach wró­bel­ka ze zła­ma­nym skrzy­dłem, wła­sne pie­nią­dze na po­dróż da­le­ką i dłu­gą, ta­sak do mię­sa, kom­pres i kie­li­szek czy­stej.
Do­kąd tak bie­gnie, czy nie jest zmę­czo­na.
Ależ nie, tyl­ko tro­chę, bar­dzo, nic nie szko­dzi.
Albo go ko­cha, albo się upar­ła.
Na do­bre, na nie­do­bre i na li­tość bo­ską.