Makijaż Les Beiges Chanel #Summerofglow

   Chociaż inspiracją do stworzenia najnowszej kolekcji makijażowej Les Beiges od CHANEL miał być wakacyjny styl Riwiery Francuskiej, to w polskim słońcu również prezentuje się znakomicie. Zamiast śródziemnomorskiej bryzy mamy pola rzepaku i dmuchawce, i tak też jest dobrze. 

   Wszystkie kosmetyki z kolekcji Les Beiges łączy przede wszystkim jedna cecha – nie da się z nimi przesadzić. Z założenia mają podkreślać naszą urodę, a nie ją zmieniać. Ponieważ powstają z myślą o letnim makijażu, każdy produkt musi być lekki, łatwy w użyciu i umiejętnie grać światłem tak, aby jak najlepiej współgrać z ciepłymi promieniami słońca.

   Mój makijaż nie jest zbyt kryjący, skupiłam się przede wszystkim na uzyskaniu zdrowego blasku i odrobiny opalenizny (obydwie te rzeczy zapewni nowy kremowy bronzer dodający blasku). Mój ulubiony produkt to delikatnie opalizujące cienie do powiek w pięknej złocisto-brzoskwiniowej palecie barw. Rozprowadza się je błyskawicznie i od razu sprawiają, że spojrzenie wygląda świeżo. Pomadki w kolekcji są delikatnie nasycone pigmentem – usta można poprawić nie używając lusterka. 

   Produkty, których użyłam: Healthy Glow Bronzing Cream – rozświetlający krem brązujący // Sheer Healthy Glow Highlighting Fluid – rozświetlający fluid // Les Beiges Healthy Glow Illuminating Powder (mam odcień "Sand", do wyboru jest jeszcze odcień "Sunset", który jest bardziej intensywny) // Healthy Glow Natural Eyeshadow Palette – paleta cieni złożona z naturalnych złotawych odcieni // Healthy Glow Lip Balm – delikatny balsam do ust który, ożywia ich naturalny kolor (kolor "Deep") // lakier do paznokci Le Vernis (użyłam koloru 749 "Sailor", ale nowością jest też pomarańczowy odcień o numerze 745 "Cruise"). 

 

 

Look of The Day – Moda w Kurortach już się zmienia (o ile to nadal jest „moda”).

suede shoes / zamszowe buty – RYŁKO (dobrze wyważone i super wygodne)

blue jeans / niebieskie dżinsy – ZARA (przerabiane u krawcowej)

black t-shirt & jacket / czarny t-shirt i żakiet – MLE Collection 

bag / torebka – Elleme 

Od zawsze staram się odróżniać dwie rzeczy, które mimo tego, że na jakimś obszarze się przenikają, to jednak powinny stanowić dla nas dwa odrębne cele. „Być modnym”, a „być dobrze ubranym” nie zawsze oznacza to samo. Najznakomitsza moda zwykle sprawia ze wyglądamy pięknie, ciężko też zaprzeczyć temu, że aby stworzyć zachwycający strój powinien on chociaż w subtelny sposób wpisywać się w obecne trendy. Jednocześnie, z całą pewnością uważam, że można być modnie ubranym i wyglądać przy tym fatalnie, tak jak można stworzyć ładny strój, który jest całkowicie ponadczasowy i nie uznający obecnej mody. Czemu piszę o tym teraz? Bo dzisiejsza nietypowa sytuacja sprawia, że moda umiera. Aby mogła istnieć potrzebuje przecież wielkiej uwagi. Musi sprawiać, aby ten kto ją nosi wyróżniał się w tłumie. Im większy tłum, tym bardziej moda może być oryginalna, aby skuteczniej zwracać uwagę (dlatego moda kwitnie i czuję się najlepiej w wielkich miastach). Ale co jeśli zjawisko tłumu przestało istnieć? Jeśli nie ma już areny, na której moda mogła pokazać sens swego istnienia? Epidemia, zawężenie kontaktów społecznych, zmniejszenie liczby osób w miejscach pracy, zamknięte szkoły, kluby, niechęć ludzi do spędzania czasu w miejscach publicznych – to wszystko sprawia, że zdecydowana większość ubrań i dodatków zaprojektowanych dla nas przez projektantów na ten sezon właściwie straciło rację bytu.

     Czy to oznacza, że będziemy wyglądać gorzej? Moim zdaniem nie. Wracając do myśli z początku mojego dzisiejszego wywodu – być może, dzięki temu, że przestaniemy zwracać uwagę na modę, w końcu skupimy się na dopasowaniu naszego ubrania do okoliczności, zastanowieniu się nad tym czy krój na pewno dobrze gra z naszą sylwetką, czy nasza szafa skompletowana jest w sposób przemyślany, czy jej zawartość uzupełnia się nawzajem, czy jest tylko nieokreślonym zbiorem materiałowego supła. Być może w moim mieście skończy się czas cienkich szpilek na molo, przykrótkich modnych szortów niedopasowanych do sylwetki i innych letnich pomyłek.  Sopot powoli wraca do życia, a ja staram się zachować zdrowy rozsądek wśród miliona zaleceń, obostrzeń i coraz bardziej zaskakujących faktów. Pogoda nie dopisuje, więc wieczorne spotkania na plaży z najbliższymi przyjaciółmi (które wydają się w tym momencie najbezpieczniejsze) wciąż muszą poczekać. Udało nam się jednak znaleźć z mężem mini-okazję, aby w piątkowy wieczór w końcu wyjść z domu po godzinie osiemnastej. Dzisiejszy strój jest propozycją na niezobowiązującą kolację czy spacer (bo jakie mamy teraz zobowiązujące okazje?), w której czułam się po prostu dobrze. 

Znacie te dziwne kosmetyki? I czy w pielęgnacji warto korzystać z nowych rzeczy?

   Ryzyko i uroda to dwie zmienne, które od setek lat przenikały się nawzajem. W czasach wiktoriańskich kobiety by uzyskać idealną biel skóry, kąpały się w niszczącym czerwone krwinki arszeniku, który sprawiał, że cera była dosłownie przezroczysta. Stosowano też krople z wilczej jagody, aby uzyskać efekt rozszerzonych źrenic (ich długie stosowanie groziło ślepotą). Gdy czytam jednak o tym, jak wieki temu kobiety poddawały się przedziwnym i niebezpiecznym zabiegom, to zamiast szoku nachodzi mnie refleksja, czy aby na pewno tak wiele od tego czasu się zmieniło.

    Podobnym wyrazem desperacji jest chyba operowanie piersi i nosa (czasem za jednym razem) bez medycznych wskazań, czy przeszczepianie tłuszczu z brzucha na twarz. Bardziej popularne zabiegi jak traktowanie laserem okolic bikini czy wstrzykiwanie toksyny botulinowej w czoło też w sumie nie brzmi najlepiej. Być może za sto, dwieście lat, opisy dzisiejszych zabiegów poprawiających urodę też będą jeżyły włosy na głowie.

   Po dłuższej refleksji stwierdzam jednak, że zmieniło się sporo. Kultura piękna ma bardzo długą historię, ale dopiero od krótkiego czasu została ujęta w prawne ramy. Dziś nikt nie sprzeda nam już eliksiru z rtęcią na przebarwienia (nawet jeśli jego skuteczność była ogromna), a przed wprowadzeniem kosmetyku do obrotu, każdy producent musi spełnić szereg wymogów.  To taki plus wynikający z członkostwa w Unii Europejskiej – niezależnie od poglądów politycznych trzeba podkreślić, że międzynarodowe traktaty wymuszają określone normy. Prawo dotyczące kosmetyków jest identyczne we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 30 listopada 2009 roku oprócz bezpieczeństwa kosmetyków reguluje również skład, oznakowanie, warunki produkcji i obrotu, dokumentację i sposób nadzorowania rynku przez władze. Co szczególnie istotne każda deklaracja marketingowa musi mieć swoje odzwierciedlenie w odpowiedniej dokumentacji. To oznacza, że sformułowania typu „skóra jędrniejsza o 20%” muszą być potwierdzone badaniami klinicznymi.

    Ten wstęp miał więc Was na początku trochę przestraszyć, a później uspokoić, bo oczywiście warto korzystać z nowych kosmetycznych rozwiązań i to z kilku powodów. Pierwszym, który od razu nasuwa się na myśl jest czynnik ekologiczny – jeszcze parę lat temu zupełnie bagatelizowany przez firmy kosmetyczne. Skuteczność to kolejna zaleta kosmetyków nowej generacji. Do tego dochodzi również dopasowanie do indywidualnych potrzeb klienta, estetyka opakowań, łatwość w stosowaniu. Poniższe przykłady stanowią zapewne tylko procent rynkowych nowości, które warto poznać, ale niestety moja szafka w łazience ma określone wymiary, więc ograniczam się do pokazania tych sześciu produktów.  

1. Filtry w codziennym życiu.  

Musiałabym zastosować jakieś bardzo wyrafinowane techniki wyparcia, aby mając 32 lata wciąż negować zasadność stosowania wysokich filtrów. Wielokrotnie podawałam już ten przykład (chociaż naprawdę nie lubię być złośliwa), ale po moich koleżankach naprawdę bardzo wyraźnie widać, kto korzystał ze słońca bez umiaru. I nie mówię tu nawet o przebarwieniach czy poważnych problemach zdrowotnych (których powinniśmy się przecież obawiać) ale o pomarszczonej, przesuszonej, po prostu zniszczonej skórze, która już nigdy nie odzyska delikatności. Jeśli więc idę się opalać to twarz zawsze osłaniam lub stosuję wysokie filtry. Ale takie momenty w ciągu roku zdarzają się rzadko (a w te wakacje będą pewnie jeszcze rzadsze niż kiedyś) i stanowiąc może 25 procent sytuacji, w których nakładam na twarz ochronne kosmetyki. Często używam kremów, które posiadają aktywne składniki (na przykład retinol) i tym samym powinny być używane wraz z ochroną przeciwsłoneczną. Korzystam też z zabiegów dermapen, po których trzeba bezwzględnie używać blokerów nawet przez miesiąc. Mam więc spore doświadczenie w używaniu kosmetyków ochronnych, które mają służyć nam w codziennym życiu, a nie tylko na wakacjach. Jeśli szukacie standardowego kremu do twarzy z filtrem to polecam ten. Świetnie się wchłania, nie zostawia filmu, dobrze zachowuje się pod makijażem i nie jest po prostu zwykłym kremem z filtrem – niweluje przebarwienia i wspomaga regenerację skóry. Doskonale jednak rozumiem te z Was, które mają swój ukochany krem na dzień (bez filtra) i nie chcą z niego rezygnować. Po ostatnim zabiegu dermapen testowałam Colorescience Sunforgettable Brush-On Sunscreen ze sklepu Topestetic.pl, czyli lekki w 100% mineralny puder, który zapewnia niedrażniącą i natychmiastową ochronę przed promieniowaniem UVA PA ++++ i UVB SPF 50, a także światłem niebieskim (HEV), promieniowaniem podczerwonym oraz zanieczyszczeniami. Można go bezpiecznie nałożyć na makijaż – więc sprawdza się idealnie do reaplikacji ochrony przeciwsłonecznej w ciągu dnia (ma on samo-dozujący się pędzel) albo jako wykończenie podkładu – pozostawia on matową skórę, bez mocnego krycia.

Filtr w pudrze od Colorescience, o którym wspominałam w tekście. Kupiłam go w tym samym sklepie internetowym, co krem który pokazywałam Wam w tym wpisie. Lada dzień kończę tę kurację i była to na pewno najbardziej skuteczna domowa kuracja dla skóry, jaką robiłam (to nie taki zwykły krem, warto przeczytać sposób jego używania). Wszystkie profesjonalne kosmetyki kupuję w  Topestetic.pl – przy takich zakupach warto sprawdzić, który produkt będzie skuteczny i jak bezpiecznie go stosować, a w tym sklepie możecie skorzystać z bezpłatnej porady kosmetologa, który pomoże Wam uporządkować aktualną pielęgnację, aby osiągnąć pożądane efekty.

2. Produkty marki Schmidt's.

Domyślam się, że większość z Was (tak jak ja do skończenia trzydziestki) przez prawie całe swoje życie kupowała dezodoranty przy okazji wizyt w drogerii. Wybierałyśmy je spośród dosłownie trzech marek, które znałyśmy od zawsze i bezrefleksyjnie wrzucałyśmy do koszyka z domową chemią. Swoją drogą to ciekawe, że kosmetyk, który kupujemy najczęściej, jest jednocześnie tak rzadko weryfikowany i zamieniany na produkt innej marki. Domyślam się, że czytałyście już niejeden artykuł na temat składów popularnych dezodorantów, powiem więc Wam tylko jednym zdaniem, że trzeba szukać zdrowszej alternatywy. Ponieważ sprawa jest poważna, to z przyjemnością dzielę się recenzją produktu od marki Schmidt's, bo warto przekonać się do czegoś innego, co jest zarówno naturalne i skuteczne. W ciągu ponad dwóch lat przetestowałam dziesiątki dezodorantów bez aluminium i niestety nie wszystkie były „ok” –  ten mogę jednak śmiało polecić (wybrałam zapach kokos i ananas, ale jest też opcja o ledwo wyczuwalnym  zapachu). Firma Schmidt’s rozpoczęła swoją działalność w 2010 roku w Portland, w Oregonie. Jaime Schmidt, stworzyła dezodoranty na bazie roślinnej, które pomagały jej rodzinie zachować świeżość. Sukcesy na targach farmerskich przyciągnęły uwagę przedsiębiorcy Michaela Cammarata, który postanowił zaopiekować się tym projektem. Duet założycielki i biznesmena przekształcił firmę Schmidt’s w imperium produktów naturalnych w USA. Obecnie, w gamie produktów sporządzonych na bazie roślin i minerałów, można znaleźć mydła, pasty do zębów i właśnie dezodoranty.

Jeśli chciałybyście wypróbować produkty marki Schmidt's to mam dla Was kod rabatowy – SCHMIDTS30. Musicie go aktywować na tej stronie, po jego wpisaniu zobaczycie produkty już w rabatowych cenach. :)

3. Chłodniejszy odcień blondu.

Podobno w czasie epidemii dziewięćdziesiąt procent blondynek przestało istnieć. Ha. Ha. Ha. To oczywiście głupi żart nawiązujący do zamkniętych salonów fryzjerskich. Łatwo mi w tej sytuacji zachować dystans, bo na palcach jednej ręki (i to takiej trzy palczastej, jak w przypadku jaszczurki) można policzyć wszystkie profesjonalne koloryzacje w salonach fryzjerskich w całym moim życiu. Aby nie przedłużać (i uniknąć miliona pytań) podsyłam tutaj link do starego artykułu, w którym więcej piszę o rozjaśnianiu włosów we własnym domu. Drogeryjne farby mają jednak swoje wady. Bardzo trudno osiągnąć dzięki nim chłodny odcień blondu. Po kilku myciach, nawet na moich delikatnych refleksach widać żółć. Oczywiście, wszystkie znamy niebieskie szampony dostępne w drogeriach, ale (i to jest prawdziwa deklaracja) po wielu latach stosowania chyba jestem gotowa się z nimi pożegnać, bo znalazłam coś lepszego. Maska Medavita nie ma charakterystycznego niebieskiego koloru (nazwałabym go raczej burgundem), a mimo to pięknie gasi żółte odcienie przez co nadaje włosom beżowy ton. Niebieskie drogeryjne szampony są zazwyczaj kiepskiej jakości i trochę wysuszają włosy – ale po użyciu tej maski włosy są miękkie, gładkie, bardzo łatwo się rozczesują i pięknie błyszczą po wysuszeniu (jeśli nakładam ją po umyciu włosów to nie używam już potem żadnej odżywki). Co więcej, maska nie tylko gasi żółty odcień, ale też delikatnie ociepla te refleksy, które są zbyt chłodne. Mój wybór to odcień beżowy, ale w ofercie każdy może znaleźć coś dla siebie, bo kolorów jest aż 9.

Maska poprawiająca tonację włosów. Jeśli w tym momencie nie do końca podoba Wam się ich kolor, to koniecznie ją wypróbujcie. Już po jednym użyciu widać dużą różnicę.  

4. Szampony bez plastiku i bez opakowań w ogóle.

Nie byłabym sobą, gdybym w tym wpisie nie zwróciła uwagi na ekologiczne kwestie, chociaż od razu zaznaczam, że nie chcę się z nikim ścigać o pałeczkę pierwszeństwa. Mam wrażenie, że dziś chętnie dzieli się kobiety na dwie grupy. Pierwsza to zachłanne konsumentki nie segregujące śmieci i wrzucające do ubikacji patyczki do uszu, a druga to eko-minimalistki, które piorą ubrania w orzechach, lepią naczynia z kompostu i jedzą tylko to, co uprawiają w ogródku. Jeśli zjesz gołąbki z mięsem, to druga grupa obrzuci twój samochód farbą, a jeśli zbierasz deszczówkę, to pierwsza grupa uzna ciebie za dziwaka. Brakuje mi trochę akceptacji dla tych, którzy są gdzieś po środku i tym bardziej dla tych, którzy konsekwentnie przesuwają się w stronę neutralnego dla środowiska życia, ale jednak od czasu do czasu kupią maskę do włosów w plastikowej tubce. Nie krzyczcie więc proszę na mnie, że nie wszystkie kosmetyki zastępuję tymi naturalnymi. W tym akapicie chciałam jednak wspomnieć o czymś, co naprawdę zmniejszy ilość plastiku w łazience, a na dodatek bardzo dobrze działa. Być może używałyście już kiedyś „jakiegoś” szamponu w kostce, ale ten naprawdę jest lepszy niż inne. Nie „generuje” odpadów (folia, plastikowa butelka), nie zawiera mydła (po umyciu włosów mydłem trzeba zazwyczaj zrobić płukankę octową, aby zakwasić włosy), jest odpowiedni dla wegetarian i wegan, wydajny (nawet do 50 użyć), sprawdzi się w podróżach, bo zajmuje mało miejsca i można nim umyć również całe ciało. Kupując szampon w kostce od Herbs&Hydro możecie wybrać opcję, czy zamawiacie je w wielorazowej puszce czy bez żadnego opakowania (można je wtedy trzymać w łazience na przykład na mydelniczce). Moimi ulubieńcami są kokosowy i konopny

A tak wyglądają te małe rewolucyjne szampony. Jeśli chciałybyście je wypróbować to mam dla Was 20% zniżkę na hasło nowaste2020. Kod jest aktywny od dzisiaj do 31 maja.

5. Zagadkowe hydrolaty i olej Moringa.

No dobrze. Trochę mijam się z prawdą, bo markę Creamy znam już od jakiegoś czasu, ale nie mogłam pominąć jej w tym wpisie – mimo mijających lat wciąż uznałabym ją za bardzo nowatorską. Nawiązując do kwestii z poprzedniego podpunktu – marka Creamy narzuca nowe standardy w walce ze śmieciami. Opakowania wykonane z metalu lub szkła są wielorazowego użytku i wyglądają naprawdę pięknie – nie trzeba ich chować w żadnych szafkach czy szufladach, bo same w sobie staną się ozdobą naszej łazienki. Kosmetyki przychodzą do nas w paczkach nie zawierających nawet grama plastiku. Co do tej pory przetestowałam? Wielofunkcyjny czysty olejek migdałowy, regenerujące serum Nourishing Marula i oczywiście hydrolaty (mój ulubieniec to hydrolat różany). Te ostatnie służą mi jako tonik, ale same w sobie są już dobrą pielęgnacją dla skóry. Wspominałam już o tym, że Creamy to oczywiście polska marka?

Prawda, że piękne? Jeśli chciałybyście zakupić któryś z kosmetyków Creamy to na hasło MLE osoby zainteresowane otrzymają 15% rabatu na cały asortyment w regularnej cenie (kod jest aktywny do połowy czerwca). Na zdjęciu widzicie hydrolat różany (doskonale nawilża, lekko ściąga i napina skórę, stosuję go zamiast toniku) oraz serum Nourishing Marula (zawiera w składzie między innymi witaminę C i koenzym Q10 przez co skóra jest idealnie nawilżona i pełna blasku. Koenzym Q10 to jedna z niewielu substancji, której działanie odmładzające zostało potwierdzone naukowo). 

 

6.  Filtry, filtry i jeszcze raz filtry. Wspominałam już o filtrach?

Jeśli któraś z Was nie zauważyła jeszcze, że ochrona przed słońcem jest dla mnie bardzo ważna, to po tym akapicie z pewnością się to zmieni. Powyżej była już mowa o filtrach, które będą świetnie współpracowały z naszym makijażem i codzienną pielęgnacją, ale ponieważ zbliża się lato to o klasycznym kremie przeciwsłonecznym też trzeba pomyśleć. Ja wybrałam naturalny od Salt & Stone SPF 50, który mogę używać razem z moją córką (to zawsze jakaś oszczędność miejsca w plażowym koszyku). Kupiłam go w sklepie BebeConcept z asortymentem dla dzieci i mam (tam też znajdziecie nasze ukochane „chustonosidło” od Studio Romeo i wiele innych fajnych rzeczy dla bobasów). Jeśli szukacie filtra, który sprawdzi się w trakcie długich spacerów i mini wyjazdów na działkę, to gorąco go polecam (dla dzieciaków, które nie znoszą smarowania polecam wersję w sztyfcie). To też świetna opcja dla wszystkich, którzy uprawiają sporty wodne – krem mimo wysokiej ochrony jest bezpieczny dla rafy i środowiska, kąpiąc się w morzu nie zmywamy więc z siebie warstwy chemii, tylko naturalne składniki. Drogeryjne blokery nie mają do niego startu. 

   Dla naszych mam wosk w plastrach był zapewne czymś niezwykłym i strasznym, nasze babcie nie potrafią zrozumieć po co nam te całe rozświetlacze, a moja córka za paręnaście lat pokaże mi pewnie coś, co całkiem zmieni moje podejście do pielęgnacji. Patrząc na postęp kosmetologii ciężko zaprzeczyć temu, że warto zmieniać swoje przyzwyczajenia. Podacie mi więcej takich przykładów? 

*  *  *

moje body – polska marka NAGO // dżinsy – NAKD // kolczyki – YES

LOOK OF THE DAY – biel na bieli

summer jacket / wiosenno-letnia marynarka – MLE Collection

white jeans / białe dżinsy – Mango (przerabiane przez krawcową)

top / krótka koszulka – H&M

flats / baletki – CHANEL 

   Część z Was, która czaiła się na tę marynarkę z MLE może pomyśleć, że celowo próbuję Was zdenerwować. Marynarka zniknęła ze sklepu w ciągu kilkunastu minut, co wywołało wśród Klientek duże rozczarowanie. W ostatniej chwili zdążyłam odłożyć sobie jedną sztukę, która towarzyszy mi teraz prawie codziennie. Nie pokazywałabym jej jednak dzisiaj, gdybym nie miała pewności, że jeszcze przed końcem maja ten model wróci do sprzedaży. Jeśli boicie się, że marynarka zostanie Wam sprzątnięta sprzed nosa, to skorzystajcie z opcji "powiadom o dostępności", którą znajdziecie na stronie produktu. Szepnę tylko, że naprawdę warto to zrobić, bo być może już w przyszłym tygodniu dotrze wtedy do Was na mejla mała niespodzianka (ostatnia wojna z informatykami zbliża się do finału).

Epidemia zatrzęsła naszą garderobą. Przegląd polskich marek z odzieżą #HOMEWEAR.

   Ciężko przypomnieć sobie sytuację w ostatnich latach, która w podobny sposób co epidemia zatrzęsłaby naszą garderobą. Do tej pory na zawartość szafy marudziłam głównie wtedy, gdy szłam na imprezę lub inną specjalną okazję. Teraz okazuje się, że z większym zaangażowaniem szukamy idealnych dresów niż kreacji na wesele. Niektóre z nas w ogóle obraziły się na modę i postanowiły ograniczyć zakupy do minimum, nie tylko w związku z tym, że po prostu nie ma gdzie pokazywać się w nowych ciuchach, ale też ze względów szeroko pojętej ekologii. Jeśli jednak chciałybyście odświeżyć nieco Wasze domowe zestawy, to przygotowałam dla was zestawienie najciekawszych marek ”homewear”. Wspieramy polskie marki na każdym kroku, dlatego szepnę tylko, że wszystkie poniższe propozycje to oczywiście nasze rodzime firmy. 

 

HIBOU

   Dresy, bluzy, krótkie legginsy, t-shirty, piżamy, szorty. Jeśli szukacie marki, która zaoferuje Wam te produkty z dobrych materiałów i w nowoczesnych fasonach, to natychmiast przychodzi mi na myśl jedna firma – HIBOU. Większość moich koleżanek (ze mną włącznie) upolowała w tym sklepie wymarzone dresy i inne basicowe ubrania, a Instagram wprost pęka w szwach od ponętnych zdjęć z bawełnianymi zestawami tej polskiej marki. HIBOU funkcjonuje na rynku już do kilku lat i aż miło popatrzeć jak zdobywa coraz większą rzeszę fanów. 

NUDYESS

   Marka Nudyess pokazuje, że po domu świetnie sprawdzą się nie tylko dresy, ale też dłuższe sukienki i bardziej kobiece fasony. Zwłaszcza teraz, gdy powoli robi się cieplej, miło jest włożyć coś, co podkreśli figurę. A jeśli któraś z Was wcale nie ma ochoty podkreślać tego, co przybrała w trakcie kwarantanny, to od razu Was uspokajam – wszystkie projekty od tej marki, nawet jeśli wydawały mi się bardzo wymagające, leżały na sylwetce naprawdę idealnie. To co zasługuje na dodatkowy plus, to podkreślenie idei #BodyPositive. Ubrania Nudyess są zatem stworzone dla KAŻDEJ z nas, a zdjęcia w kampanii to przede wszystkim podkreślenie naturalności (bez retuszu i makijażu!). To według niektórych już standard, aby w paczkach nie używać plastiku, ale nie chciałabym pominąć tego wątku – wszystkie metki są papierowe, koperty i naklejki wysyłkowe nie są powlekane folią, a w kopercie nie znajdziecie zbędnych karteczek czy foliowych wypełniaczy. Marka odbiera całą produkcję w kartonowych opakowaniach, które są powtórnie wykorzystywane przez szwalnię. 

   

LE PETIT TROU

   Le Petit Trou to polska marka, która została założona w 2014 roku przez Zuzannę Kuczyńską. W swojej ofercie posiada przede wszystkim bieliznę, ale też kilka elementów, które pięknie dopełnią domową garderobę. Wszystkie produkty zaprojektowane są tak, aby pobudzać zmysły – są seksowne, ale nie w sposób dosłowny. Sama nazwa marki, nawiązująca do bardzo sugestywnych wycięć, wiele mówi o jej charakterze. Dużą wagę przywiązuje się tutaj do detali, dlatego wszystkie produkty zapakowane są w formie prezentu. O marce pisano na łamach największych międzynarodowych edycji magazynów takich jak Vogue, Harper's Bazaar czy Elle. Doceniło ją również wiele znanych modelek, stylistek i infuencerek, które współtworzą piękny i spójny wizerunek. Le Petit Trou  jest obecnie dostępna w 25 krajach, będąc częścią prestiżowych butików i wyselekcjonowanych portali internetowych, poszerzając swój zasięg z sezonu na sezon.

MOYE

   Jeśli mówimy o modzie domowej, to czas wspomnieć o pewnym niedocenionym elemencie… szlafroku oczywiście! Przez dłuższy czas cieszył się on złą sławą (wystarczy wspomnieć o tym, jak pejoratywnie brzmi sformułowanie, że ktoś siedział w nim do południa zamiast włożyć normalne ubranie), ale dzięki pracy pewnej polskiej marki zyskał on chyba nowy status. Ładny szlafrok naprawdę się przydaje – nosimy go rano, gdy szwendamy się po mieszkaniu w poszukiwaniu kawy, otwieramy w nim drzwi kurierowi, gdy zaskoczy nas jak jeszcze suszymy włosy, no i z przyjemnością otulamy się nim wieczorem. Od Moye mam też kilka naprawdę przepięknych gumek do włosów, które uwielbiam i parę topów. 

THE ODDER SIDE

    Marka The Odder Side to kolejny przykład na to, że polskie marki w niczym nie odstają od tych zagranicznych. Dziś jej Instagram śledzi ponad 125 tysięcy osób, a marka ma cztery butiki: flagowy w Warszawie na ulicy Koszykowej, we Wrocławiu, w Poznaniu, a także w Paryżu. Cała kolekcja, czyli T-shirty z charakterystycznym już dla marki sporym wycięciem w kształcie litery „V”, topy, sukienki, swetry, bluzy, a ostatnio także szorty, dostępna jest również w sklepie online. 

THE SEASIDE TONES

    Była mowa o jedwabiu i dresowej bawełnie, wypadałoby też wspomnieć o lnie, który świetnie sprawdzi się w domowych pieleszach i letnich upałach na działce. Len to najmocniejszy i najtrwalszy rodzaj tkaniny.Dodatkową zaletą jest jego mało wymagająca uprawa, co sprawia, że produkcja ubrań z lnu ma zdecydowanie mniejszy wpływ na środowisko niż w przypadku pozostałych materiałów. Marka The Seaside Tones postanowiła tworzyć ubrania wyłącznie z tego surowca i mimo tych ambitnych założeń udało jej się zdobyć międzynarodową sławę. Ciekawostką może być to, że marka zamiast kartonowych pudełek (bo o plastiku w o ogóle nie ma mowy) wprowadziła do sklepu torebkę kompostową, roślinną i w 100% biodegradowalną. Za stworzeniem marki stoi małżeństwo Ani i Michała – moich serdecznych przyjaciół.  

 

 

 

Obietnica spełniona. Książki na kwarantannę i słodki przepis, który zrobi furorę.

   W ostatnich tygodniach częściej rozmawiamy o „wielkich rzeczach”. Historia. Przyszłość. Początek. Koniec. Cywilizacja. Upadek. Obawy i nadzieja. Teorie głupsze i mądrzejsze wypełniają dymki w naszych internetowych komunikatorach. Do tego mamy więcej wolnego czasu i jemy praktycznie wyłącznie w domu. Te założenia przyświecały mi przy wyborze tych kilku książkowych pozycji. Dwie poważne lektury o zagrożeniach dla ludzkości, które można skonfrontować z obecnym kryzysem, dwie o jedzeniu i ostatnia na poprawienie humoru, żebyście nie jadły tarty zestresowane tym, co przeczytacie w tych dwóch pierwszych.

   To nie przypadek, że w moim zestawieniu nie znajdziecie dziś powieści – ostatnio wolę coś „podczytywać” niż zanurzyć się w kryminale na wiele długich godzin. Ale to nie oznacza, że wymienione tytuły są nudne. Po prostu można przeczytać dwa, trzy rozdziały i wrócić do książki kolejnego dnia, a nawet po tygodniu, jeśli dopiero wtedy doczekamy się znów chwili dla siebie. Na samym końcu wpisu znajdziecie przepis na pyszną tartę z matchą. Uwaga! Świetnie sprawdzi się jako ciasto do książki, ale istnieje duże ryzyko, że nie zdążymy się nią z nikim podzielić. 

1. 21 lekcji na XXI wiek – Yuval Harari

   Izraelski historyk Yuval Noah Harari dał się poznać szerszej publice swoimi dwoma światowymi bestsellerami dotyczącymi rozwoju cywilizacji człowieka. Pierwszy, „Sapiens”, opisywał przeszłość. „Homo deus” był rozważaniem o przyszłości. Teraz przyszła kolej na teraźniejszość. Jeśli czasem czujecie się zagubione w zalewie informacji i zastanawiacie się, czy jest sposób, by usystematyzować sobie spojrzenie na świat, to jest to książka dla Was. Harari nie narzuca żadnej ideologii, ani jednolitej wizji. Zamiast tego pomaga zrozumieć złożoność świata i zachodzących w nim procesów. Wyczula na niuanse i odcienie szarości. Jest więc o Facebooku i Google’u. O Al-Kaidzie i GMO. O tym co ma wspólnego „Król Lew” z wielkimi religiami. Lektura jest tym ciekawsza teraz, gdy epidemia skłania nas do stawiania pytań i rozmyślania o świecie i przyszłości. Ale ostrzegam – nie spodziewajcie się po tej książce odpowiedzi. Zamiast tego będzie stawiały jeszcze więcej pytań – ale może o to właśnie chodzi – żeby stawiać mądre pytania zamiast znajdować głupie odpowiedzi…

 2. Rozmowy o przyszłości. W którą stronę zmierza świat – Katarzyna Janowska, Grzegorz Jankowicz, Michał Sowiński

   Być może tę książkę należałoby przeczytać jako pierwszą, szczególnie, jeśli potem chcemy zasiąść do Harariego (powyżej). W jednej z recenzji ktoś nazwał ją „przygotowaniem do kartkówki” – mamy tu dziewięć rozmów z wybitnymi autorytetami nauki i literatury i dwanaście esejów (albo może raczej „opracowań”?) kolejnych myślicieli. Sięgnęłam po tę książkę z jednego powodu. Albo raczej z powodu jednej osoby – Bogdana de Barbaro. Psychologom nie trzeba przedstawiać tej wybitnej  postaci. Od wielu lat chłonę wszystko, co napisze, więc książkę zamówiłam tuż po premierze. Rozmowa o miłości w czasach nieśmiertelności, jak zawsze trzyma poziom. Jeśli przepadacie za esejami i szeroko pojętymi „rozkminkami” o przyszłości i ludzkiej naturze, to książka spełni Wasze oczekiwania. Gorąco polecam sięgnąć do oryginalnej twórczości opisywanych w nich autorów. Zacząć możecie od Harariego, bo jeden z esejów dotyczy właśnie jego.  

3. Tak dziś jemy. Biografia jedzenia – Bee Wilson

   Kolejność jest zdecydowanie nieprzypadkowa, bo „Tak dziś jemy” to nie jest książka kucharska. Obietnica zawarta w podtytule zostaje wypełniona w stu procentach, to zaiste jest biografia jedzenia. Jest więc sporo o historii, są atrakcyjnie przedstawione statystyki – to wszystko po to, byśmy, jak najlepiej zrozumieli zmiany w nawykach żywieniowych ludzkości na przestrzeni ostatnich lat. W czasach, w których jesteśmy bombardowani ogromną ilością informacji dotyczących żywności, diety, szkodliwości tego i tamtego, książka Bee Wilson stanowi doskonały fundament by sobie to wszystko uporządkować. I wbrew pozorom ma więcej wspólnego z książkami opisanymi powyżej tego akapitu, a mniej z tą pod nią. Bo niezależnie od tego, że jest bardzo ciekawa i świetnie się ją czyta, ostatecznie skłania do refleksji nad kierunkiem w jakim zmierza świat, nie tylko w zakresie pożywienia…

 4. Jedz. Mała księga szybkich dań – Nigel Slater

   Wyposażeni w wiedzę o potencjalnych kierunkach rozwoju cywilizacji, pogłębioną w zakresie rozwoju i przyszłości żywienia, możemy przejść do zajęć praktycznych w kuchni. Mamy tu kilkaset zwięźle przedstawionych przepisów, których znakiem rozpoznawczym jest prostota i krótki czas potrzebny do ich realizacji. Od razu zastrzegam – to jest raczej encyklopedia, a nie inspirujący przewodnik po nowych smakach i potrawach, skłaniający do eksperymentów. Coś w stylu zbioru instrukcji do klocków Lego. Jego stosowanie zakłada pracę całkowicie odtwórczą, ale z bardzo smacznym efektem. No, ale powiedzmy sobie szczerze – jak często mamy czas na eksperymenty w kuchni? Więc na te 95 procent przypadków, kiedy chcemy zrobić coś pysznego, ta książka będzie jak znalazł. Po jej przeczytaniu nie staniecie się drugim Gordonem Ramsay'em, ale będziecie umiały perfekcyjnie ugotować ziemniaki na obiad (a to wcale nie taka oczywistość) i zyskacie zupełnie inne spojrzenie na swoje kulinarne poczynania..  

  5. Jak przestałem kochać design – Marcin Wicha

   Wielkie pozytywne zaskoczenie. Spodziewałam się książki o designie, przeczytałam niesamowicie ożywczą i bawiącą historię – autora, jego rodziny, Polski ostatnich 40 lat i nie tylko. Designu też, ale sztuka projektowania pełni tutaj tylko funkcję okularów, przez które poznajemy świat autora i jego punkt widzenia na wiele spraw. Czyta się ją po prostu rewelacyjnie. Uwielbiam odkrywać to, że pewne własne odczucia, które zawsze sama postrzegam jako dziwaczne, okazują się powszechne, a przynajmniej podziela je autor bestsellera. Jeśli pierwsze dwie książki z tego zestawienia popsują Wam humor, to ta będzie bardzo skuteczną odtrutką, choć w żaden sposób nie koloryzuje rzeczywistości. Wręcz przeciwnie – opisuje znane nam niedoskonałości, patologie i problemy. Ale w sposób, który nie pozwala zniknąć uśmiechowi z twarzy, a co kilka stron wywołuje salwę śmiechu. 

Słodka Tarta z Matchą

    Takiego słodkiego przepisu jeszcze na blogu nie było, mam jednak wiadomość do wszystkich drogich Czytelniczek, które lubią piec, ale jeszcze nie osiągnęły poziomu Julii Child. W ciastach ważne są niekiedy drobiazgi, które nie zawsze podawane są w przepisach, bo ich autorzy zapomnieli już jak to jest, gdy nie wszystko jest oczywiste. Jeśli planujecie upiec tę tartę, to pamiętajcie o kilku rzeczach. Do ciasta celowo nie dodaję jajka. Co prawda sprawia ono, że ciasto jest podatne na rozciąganie, ale z drugiej strony może okazać się bardzo twarde po pieczeniu. Kruche tarty zawsze pieczemy bez termoobiegu, a przed włożeniem do piekarnika nakłuwamy ciasto widelcem (dzięki temu nie zrobią się na nim bąble).

   Przejdźmy do kremu. Nigdy nie byłam jakąś specjalną fanką Matchy. W tym przypadku wiele zależy od pierwszego wrażenia, a to moje, na McDonaldowym parkingu, nie było najlepsze. Minęło sporo czasu nim przekonałam się do tego wyjątkowego ziołowego aromatu. Jeśli ta tarta będzie Waszym pierwszym przysmakiem z Matchą w życiu, to koniecznie zadbajcie o to, aby była bardzo dobrej jakości i wybierzcie tę ceremonialną. Dobra Matcha ma gładki, jedwabisty smak i jest mniej gorzka. Im intensywniej zielony kolor tym lepiej. Matcha uprawiana jest na specjalnie zacienionych polach, co zmusza ją do nadprodukcji chlorofilu, który daje przyjemny jasnozielony kolor. Matcha gorszej jakości jest produkowana z liści źle zacienionych, starszych lub pochodzących z niższych miejsc na łodydze. W związku z tym kolor Matchy będzie bardziej żółto-brązowy, a jej smak może mieć specyficzny rybi posmak, który na pewno nie podpasuje komuś, kto próbuje jej po raz pierwszy.  Warto sprawdzić kraj pochodzenia herbaty. Powszechnie uznaje się, że ta z Japonii jest najlepsza.  

   Kluczem do udanej tarty jest oczywiście krem, który w przypadku składników o różnej temperaturze może się łatwo zwarzyć. Umiejętne hartowanie naprawdę zmniejszyło liczbę moich kulinarnych porażek. W tym przypadku problematyczne może być dodanie gorącej białej czekolady do serka mascarpone. Wystarczy jednak przełożyć do miski trzy łyżki serka i powolutku dolewać roztopioną czekoladę jednocześnie mieszając. Dopiero tak wymieszany serek z czekoladą przełożyć do reszty serka (zestresowanym polecam jeszcze dodać szczyptę soli). Dzięki temu nie dojdzie do ścięcia się białka w kremie. 

Składniki

Kruche ciasto:

100 g mąki owsianej

50 g mąki pszennej

30 g cukru pudru

125 g masła

szczypta soli  

krem:

2 tabliczki białej czekolady

3 limonki

250 g serka mascarpone

2 łyżeczki Matchy ceremonialnej

1 łyżka cukru pudru

 do podania:

prażone pestki dyni

płatki kokosowe

listki mięty

 Sposób przygotowania.

 1. Wszystkie składniki na ciasto zagniatamy, aż powstanie kulka jak na zdjęciu. 2. Wyklejamy formę ciastem. Nie zapominajmy o papierze do pieczenia! Rozgrzewamy piekarnik do 180 stopni i wkładamy formę z ciastem na około 20 minut. 4. Rozpuszczamy czekoladę w rondelku na najmniejszym możliwym ogniu (można dodać odrobinkę mleka, aby się nie przypaliła) i ciągle mieszamy. Rozpuszczoną czekoladę hartujemy z małą ilością serka mascarpone. 5. Do miksera dodajemy resztę serka mascarpone, startą skórkę i sok wyciśnięty z limonek, cukier i zahartowaną wcześniej czekoladę. Na koniec dodajemy Matchę. Przelewamy gotowy krem na tartę, dodajemy płatki kokosowe, pestki dyni i listki mięty.