25 marca, 2021 @Katarzyna

5 profili na Instagramie, które obserwuję, aby wiedzieć jak zmienia się moda.

   Pisanie o modzie w ciągu ostatnich lat zupełnie zmieniło swój charakter. Dziś brakuje mi w Internecie dłuższych i ciekawych artykułów, które podchodziłyby do tego tematu pod socjologicznym kątem albo w praktyczny, a jednocześnie nietrywialny sposób, opisywały, jak być modną w codziennym życiu. W magazynach chciałabym częściej czytać o tym, co zrobić aby fajnie się ubierać, a nie w mgnieniu oka orientować się, że natrafiłam na kolejną krótką recenzję nowej sieciówkowej kolekcji, która pisana jest według dokładnie tego samego schematu, co reklama samochodu.

  Kiedyś chętnie zaglądałam na bloga Joanny Glogazy, bo chociaż bardzo różnimy się stylami, to doceniałam fakt, że Joasia wychwytywała ciekawe zjawiska w modzie i potrafiła o nich pisać w lekki sposób. Swojego bloga wciąż prowadzi Harel, ale poza tym, dłuższych tekstów o modzie jest w Internecie tyle co kot napłakał. Instagram, mimo właściwie nieograniczonych profili, nie potrafi u mnie zapełnić tej luki. Dostarcza mi sporo wizualnych bodźców i to oczywiście w mojej pracy jest bardzo przydatne, ale marzy mi się, aby któraś z bohaterek dzisiejszego wpisu wróciła do pisania. A może Wy polecicie mi kogoś, kogo warto czytać?

@pernilleteisbaek

   Pernille urodziła się w 1984 roku w Kopenhadze, swoją karierę w modzie zaczęła już w wieku 16 lat, kiedy to pojechała do Paryża aby zająć się modelingiem. Z początku miał to być jednak tylko epizod, bo szybko wróciła do Danii i poszła na wymarzone studia, dzięki którym miała zostać dentystką i kontynuować rodzinną tradycję. Stomatologia okazała się jednak mniej interesująca niż moda – po roku odeszła z uczelni i postanowiła rozpocząć pracę w magazynie „ALT for Damerne”. Od tego momentu jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Pracowała jako stylistka, pisała artykuły do magazynów, w porannej telewizji miała swój stały czas antenowy. Przyznaje jednak, że najbardziej przełomowym momentem było założenie własnego bloga w 2012 roku (niecały rok po tym jak powstało Makelifeeasier.pl). Juz po czterech miesiącach po uruchomieniu serwerów, jej strona zaczęła przynosić stały dochód. Dla Pernille był to ważny moment, bo w końcu mogła publikować dokładnie to, co chciała.

  Niestety, tak jak większość blogerek, które śledziłam, Pernille również zamknęła bloga i przerzuciła się na Instagram. W tym momencie śledzi ją ponad milion użytkowników, a ona nie może narzekać na brak współprac. Nie nazwałabym jej stylu „minimalistycznym”, to raczej taki skandynawski twist z najbardziej topowymi markami, który ma w sobie pewną charakterystyczna surowość, ale jednocześnie sporo w nim ekstrawagancji. Od jakiegoś czasu mam też wrażenie, że Pernille nieco zwolniła – niedawno została mamą po raz trzeci, kończy budowę wymarzonego domu i nie ukrywa, że design coraz częściej zaprząta jej głowę. 

@filippahagg

   W niedawnej rozmowie z moją przyjaciółką i jednocześnie wspólniczką w MLE Collection, zażartowałam, że chciałabym, aby nasza marka kojarzyła się jednoznacznie ze stylem „frandynawskim”. Zlepek słów „francuski” i „skandynawski” chyba najlepiej oddaje to, jak ja miksuję rzeczy… i co lubię oglądać u innych. Filippa Hagg mieszka co prawda w Londynie, ale zestawy, które pokazuje, byłyby dobrym przykładem dla mojego słowotworu. Wiele z jej ubrań wyszukuję później w sklepach lub szukam zamienników i myślę, że jej profil jest dobrą inspiracją, gdy po wstaniu z łóżka nie wiemy, co na siebie włożyć.

@toteme

   O ile styl Pernille jest nieco ekstrawagancki, o tyle projekty od innej skandynawskiej influencerki – Elin Kling – to już minimalizm w najczystszej postaci. Część z Was być może śledziła blog Elin, który swojego czasu był bardzo popularny. Gdy w 2014 roku wraz z mężem postanowiła założyć markę Toteme, Kling ogłosiła, że zamyka blog i skupia się w całości na prowadzeniu firmy odzieżowej. Jej projekty zostały docenione przez branżę modową na całym świecie i chociaż Elin podkreślała, że wcale nie chce podążać za trendami, to sama zaczęła je wyznaczać.  Profil Toteme śledzi w tym momencie ponad pół miliona ludzi. Jest niezwykle spójny, przemyślany, estetyczny, świetnie oddający klimat marki. Dzięki niemu można też podejrzeć wnętrza butiku w Sztokholmie i jego witryny – podobno każda zmiana ekspozycji wzbudza wśród fanów marki wiele emocji. 

@karlagruszecka

   Profil Karoliny Gruszeckiej obserwuję już od kilku lat – jeszcze nim przeszła z Elle do polskiego wydania Vogue, gdzie objęła stanowisko dyrektora działu mody. Ma charakterystyczny ekstrawagancki styl, który bardzo różni się od mojego, ale lubię podpatrywać, jak łączy ze sobą przeróżne trendy i zawsze wychodzi z tego obronną ręką. Na jej profilu znajdziecie sporo koloru, życia i niedużo – jak na przedstawicielkę branży modowej – lukrowanego świata. I chociaż Karlę śledzi ponad 50 000 użytkowników to nie ma się wrażenia, że podchodzi do Instagrama na poważnie, że traktuje go jak profesjonalne narzędzie – być może to zmyślna kreacja, a może prawdziwy luz.  Karolina stylizuje sesje dla największych marek w Polsce, zdaje relacje z pokazów (akurat o to w czasie pandemii trochę trudniej), pokazuje kulisy pracy w modowej branży. W ostatnich tygodniach pracowała między innymi nad świetną sesją inspirowaną stylem księżnej Diany dla Vogue, którą naprawdę warto zobaczyć. 

@leiasfez

   Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że Leia to kolejna przedstawicielka paryskich elit, która wyniosła swój wysmakowany i jednocześnie niewymuszony styl z domu. A raczej z jakiegoś arystokratycznego Chateau, w którym lokaj nakrywa od śniadania. Tymczasem Leia lubi podkreślać, że jest dokładnie na odwrót. Wychowała się, jak to mówi „w zupełnie zwyczajnej rodzinie” i nie zdobyła żadnego prestiżowego wykształcenia. Mówiąc wprost – rzuciła szkołę, szybciej niż życzyli sobie jej rodzice i przez parę lat ślizgała się między jedną pracą, a drugą nie bardzo wiedząc, jak poprowadzić swoją karierą. Jedyne czego była pewna, to że chce wykorzystywać swoją kreatywność. I chyba się udało, bo dziś Leia jest wziętym dyrektorem kreatywnym najlepszych francuskich marek. Jak sama twierdzi, to właśnie ta praca sprawia jej najwięcej przyjemności i chociaż Instagram bardzo pomaga w przekazywaniu swojej estetycznej wizji, to nie chce budować swojej kariery tylko na liczbie followersów (490 000).

   Jej profil wygląda naturalnie – trochę w nim życia mamy (Leia w lutym urodziła trzecie dziecko), trochę topowych marek, trochę typowego paryskiego stylu z nutą nonszalancji. Lubię go, bo pokazuje mi świat mody od mniej nadmuchanej strony. 

leggins & sweater / leginsy i sweter – MLE Collection (sweter to stara kolekcja) // white shirt / biała koszula – SeasideTones // shoes / klapki – Flattered

 

 

komentarzy 169

9 marca, 2021 @Gosia

Nasz czas wolny w pandemii – z czego zrezygnowałyśmy, a co robimy częściej?


    Czwartego marca, czyli pięć dni temu, minął dokładnie rok od ujawnienia pacjenta zero – pierwszej osoby zakażonej koronawirusem w Polsce. Jeśli wirus czyta ten wpis, to muszę go rozczarować – nie będzie tortu i życzeń urodzinowych, a już na pewno nie zaśpiewamy sto lat. Oczywiście są ludzie, dla których niewiele się w zasadzie zmieniło – po prostu siedzenie z piwem przez ekranem zamiast bycia synonimem życiowej porażki, stało się oficjalnym sposobem walki z pandemią i troski o innych. Jest też niewielka grupa dla której ostatni rok był – przynajmniej pod względem zawodowym – udany (pozdrawiam branżę przesyłkową i producentów sprzętu do home office). Jednak dla zdecydowanej większości, miniony rok był po prostu trudny. Dla tych młodszych, którzy nie pamiętają 1989 roku choćby jako momentu nagłego wypełnienia się sklepowych półek wcześniej uginających się wyłącznie od octu i żurku, jest to w zasadzie pierwsze w życiu historyczne wydarzenie o skali globalnej, którego są częścią i o którym ich dzieci i wnuki będą czytać w podręcznikach – zarówno tych z historii, jak i tych z biologii. Pandemiczna rzeczywistość ostatniego roku wywróciła nasze życie do góry nogami.
    
    Nigdy nie spędziłam w domu tyle czasu, co przez ostatnie 12 miesięcy. Mój synek ma już prawie rok i urodził się w twardym lockdownie. Wtedy cieszyłam się, że to nawet dobrze się składa – skoro mam siedzieć przez jakiś bliżej nieokreślony czas w domu, to przynajmniej nacieszę się noworodkiem. To było złudzenie, bo raz: w najgorszych snach nie przypuszczałam, że to potrwa rok (a już wiemy, że potrwa dłużej), dwa: wszystko ma swoje granice, w tym spełnianie się jako matka z czasów prehistorycznych, siedząca w jaskini w obawie przez mamutami i wilkami.

   Życie nie zna próżni. Jeśli ktoś jest przystosowany do aktywnego trybu życia, to nie wytrzyma psychicznie, jeśli nie znajdzie sobie zamienników tego, co kochało się i robiło wcześniej. Zamienniki te powinny pochłaniać tyle samo energii i emocji co pierwotne oryginały, bo inaczej będą po prostu słabymi zamiennikami, bardziej frustrującymi, niż dającymi atrakcyjną alternatywę. Znam historię gościa, którego brak możliwości treningów i ogólnopandemiczna depresja pchnęły do rowerowej kurierki – wozi po Gdańsku jedzenie rowerem (niezależnie od swojej normalnej pracy). Z jednej strony utrzymuje formę fizyczną (o dziwo wykręcając z niebieskim plecakiem lepsze wyniki niż wcześniej w ramach amatorskiej, sportowej aktywności (bo pizza musi dojechać gorąca), z drugiej ma poczucie, że dokłada swoją małą cegiełkę do podtrzymania funkcjonowania społeczeństwa przy życiu, a z trzeciej dorobi coś do zasadniczej pensji.

   Każdy z nas powinien sobie znaleźć sposób na takie przestawienie się na tory covidowej rzeczywistości. Z badań przeprowadzonych wśród Polaków wynika, że teraz więcej spacerujemy i doceniamy w ogóle jakąkolwiek aktywność na wolnym powietrzu. I to chyba nie są czcze deklaracje respondentów, bo o popularności spacerów przekonywaliśmy się w minionym roku wielokrotnie. Oglądamy seriale i filmy na Netfliksie i podobno w końcu drgnęło czytelnictwo (to jest chyba największe, pozytywne osiągnięcie wirusa, może jednak zasłuży na mały torcik na drugie urodziny). Przestaliśmy chodzić do kin i teatrów (tiaa, jakbyśmy masowo chodzili, szczególnie do tych drugich), na zakupy, do restauracji i knajp. Nawiasem mówiąc, wielkie odkrycie – przestaliśmy robić rzeczy, których robić się po prostu obecnie nie da. Pytanie brzmi, co się da robić?

Widoczne na zdjęciu ubrania sportowe pochodzą ze sklepu Oceans Apart. Marka ma kilka zestawów, które można ze sobą łączyć. Wszystkie rzeczy są minimalistyczne – nie mają wielkich, widocznych logo na środku bluzy. Jakościowo też w niczym nie odbiegają od znanych gigantów. Poza moim bezowym kompletem bardzo przypadł mi do gustu również ten zestaw – akurat zbliżają się moje urodziny ;). W tych ubraniach podoba mi się też to, że wcale nie trzeba być „szczupakiem” aby wyglądać w nich dobrze pokazując trochę ciała. Z kodem „MLE” przy zakupach za minimum 319 zł otrzymacie dwa prezenty z kolekcji Seamless. Można sobie wybrać dwie pary legginsów, dwa topy, albo top i legginsy. Czyli w cenie jednego zestawu można mieć dwa.

1. Aktywność fizyczna
   Tedros Adhanom Ghebreyesus, dyrektor generalny WHO, wśród zaleceń na czas pandemii zwrócił uwagę na znaczenie aktywności fizycznej. Dorośli powinni ćwiczyć minimum 30 minut dziennie, a dzieci – godzinę dziennie. U osób, które regularnie ćwiczą – minimum 3 razy w tygodniu – zdecydowanie sprawniej funkcjonuje układ odpornościowy i krwionośny, poprawia się wydolność organizmu, dotlenia mózg i komórki ciała oraz poprawia się stan zdrowia psychicznego.

   Tyle od „wujka dobra rada” z WHO, niestety rzeczywistość jest zupełnie inna. Od wielu miesięcy zostaliśmy pozbawieni możliwości chodzenia na siłownie, uczestniczenia w zajęciach grupowych, nawet przez pewien czas trzeba było biegać na zewnątrz w maskach – kto próbował ten wie, że prędzej można się tak udusić niż zrobić trening. Efekt jest taki, że tyjemy. Badania polskich dietetyków pokazują, że w minionym roku przytyło większość kobiet, zarówno tych, które wcześniej miały „właściwą” wagę, jak i tych, które już miały nadwagę (schudnąć „udało się” prawie wyłącznie kobietom, które przed pandemią miały… niedowagę, co z kolei powinno zwrócić naszą uwagę na wpływ obecnej sytuacji na naszą kondycję psychiczną). Dodajmy do tego fakt, że otyłość jest najczęstszą „chorobą współistniejącą” wśród pacjentów zmarłych na Covid-19 (ponad 30% wszystkich ofiar miało o wiele za wysoką wagę). Na pewno nie pomagają tutaj zamknięte siłownie, sale gimnastyczne czy korty tenisowe (nie chcę tutaj roztrząsać słuszności tych decyzji z pandemicznego punktu widzenia, niemniej ich efektem może być taka a nie inna kondycja fizyczna społeczeństwa).

   Nasza standardowa aktywność fizyczna musiała zostać przeniesiona na matę do ćwiczeń rozłożoną w salonie lub między szafą a łóżkiem. Motywacyjnie jest to kiepski układ. Z jaką koleżanką bym nie rozmawiała, rzadko spotykam się z opinią, że jest to świetna sprawa i treningi w domu sprawiają jej ogromną radość. Tutaj trzeba sobie powiedzieć jedną rzecz – często słychać reakcje – „po co Wam siłownia, ćwiczyć można wszędzie, teraz widać kto chodzi na siłownię, żeby poćwiczyć, a kto się polansować”. Oczywiście z reguły wypowiadaną przez osoby, które ostatni raz ćwiczyły na WF-ie w podstawówce, bo w liceum miały już zwolnienie na całe 3 lata z góry. Odpowiedź brzmi – niestety życie jest bardziej złożone. Po to wymyślono siłownie, pakiety, abonamenty, treningi umawiane na godzinę, żeby ludzie mieli narzędzia do zmuszenia siebie samych do aktywności fizycznej. Tak, czasem bardzo się nie chce ruszyć z kanapy, ale niemałe pieniądze już zapłacone, więc trzeba. Można złorzeczyć, że to jest w jakiejś formie nieuczciwe, bo ktoś uprawia aktywność fizyczną nie z samej wewnętrznej potrzeby, ale dlatego, bo nie chce zmarnować wydanych pieniędzy, ale liczy się efekt. Miliony ludzi na świecie dbają skutecznie o własne zdrowie dzięki takiej „niskich lotów” motywacji. Oczywiście są też tacy, jak Ross i Chandler, którzy mimo pakietów, abonamentów itd. w siłowni nie pojawią się ani razu – ale to zdecydowana mniejszość.

   Teraz tej motywacji nie ma – i dla wielu osób jest to problem. Pewnym półśrodkiem są zdobycze technologii, a więc Youtube, kanały trenerów, czy wręcz dedykowane aplikacje, które są namiastką regularnego odbębniania siłownianej pańszczyzny. Jakiś czas temu pytałam Was na moim instagramie z jaką „domową” trenerką lubicie ćwiczyć najbardziej. Moje Stories widziało 11 tysięcy osób, z czego 1614 osób zaznaczyło odpowiedz „z Ewą” , 1403 „z Anią”. Te odpowiedzi nie były zaskakujące – obydwie od wielu lat prężnie działają na swoich kanałach i skutecznie pomogły schudnąć wielu osobom. To co mnie zdziwiło, to bardzo dużo osób zaczęło pisać o Monice Kołakowskiej. Chociaż ćwiczę w domu od dawna nigdy o niej nie słyszałam. Wykonałam kilka jej treningów i są naprawdę fajne – za darmo. Ja mimo tego wróciłam do ćwiczeń z aplikacją Ani, bo jest dla mnie najprostsza i najszybsza w obsłudze. Przy wspomnianych problemach motywacyjnych dostęp do treningu musi być banalny, prosty i przyjemny. Łatwiejszy niż wybranie kolejnej pozycji w Netfliksie, bo obie aplikacje często walczą o ten sam czas (chociaż znam i takie osoby, które potrafią ćwiczyć z telefonem i jednocześnie oglądać Bridgertonów na laptopie).

   Tak na koniec tego akapitu jeszcze mogę dodać, że jeśli chcecie zacząć ćwiczyć w domu, bo już Was nosi, a na zmiany w obostrzeniach raczej się nie zanosi, to idealna na początek jest Monika Kołakowska. Spróbujcie zrobić z nią dwa/trzy treningi w tygodniu przez conajmniej cztery tygodnie. Nie więcej, bo na początku „zakwasy” są murowane. Jeśli założycie, że będziecie ćwiczyć codziennie (a nie oszukujmy się: prędzej czy póżniej wypadnie Wam jeden albo dwa treningi), to motywacyjnie psuje wszystko – najczęściej wtedy przestajemy ćwiczyć w ogóle. Osoby średnio zaawansowane będą zadowolone z treningów u Ani Lewandowskiej – warto śledzić jej Instagram, bo często można kupić dożywotni dostęp do aplikacji z 40% rabatem. Natomiast osoby, które lubią mocno się zmęczyć mają to zagwarantowane z Ewą Chodakowska – dla ambitnych polecam jej program „Hot Body” ;)

2. Wydarzenia kulturalne
   Kino zamieniliśmy na Netfliksa i Hbo Go. Obecnie puszczane tam filmy i seriale są tak dobre, że ta dziura jest dość dobrze zakopana. Podam trzy głośne tytuły: Gambit Królowej, Wiedźmin i 6 Underground. W ciągu czterech tygodni od premiery w serwisach internetowych zebrały przed ekranami odpowiednio 62, 76 i 83 mln gospodarstw domowych. Tak, gospodarstw, ponieważ widowni w Internecie nie da się liczyć osobami – ostatecznie Netflix czy Hbo nie wiedzą, ile osób siedzi przed ekranem, na którym wyświetlają swoje treści. Tak czy inaczej, są to bardzo dobre liczby, nie ustępujące wynikom „kinowym”.

   Czy przyczyniła się do tego pandemia? Na pewno w dużej mierze tak. Znam kilka osób, które w ostatnim roku kupiły telewizor wyłącznie do oglądania seriali i filmów dostępnych przez Netfliksa i jedyne co do niego podłączyły to kabel z Internetem.

   Czy podobne zjawisko dotknęło wydarzenia kulturalne? Czy korzystamy z ich wirtualnych wersji? Według przeprowadzonej przeze mnie ankiety (a jestem wybitnym badaczem i noszę sygnet ;)) na moim Instagramie, na pytanie „czy odwiedzasz wirtualne wydarzenia kulturalne” odpowiedz „nie” zaznaczyło 2960 osób natomiast „tak” tylko 485. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że tego typu ankieta ma swoje ograniczenia, niemniej taki wynik coś mówi. Obawiam się, że Czytelniczki bloga i tak zawyżyły populacyjny wynik i odpowiedzi „tak” w badaniu CBOS-u byłoby jednak znacznie mniej…
Z drugiej strony – trudno się dziwić. Czym innym jest film czy serial, który po prostu oglądamy – nie ma ogromnej różnicy, czy wyświetli go nam telewizor w salonie, laptop w łóżku, czy kinowy ekran. Z dziełami sztuki, takimi jak obrazy czy rzeźby, jest inaczej – tu chodzi o obcowanie z nimi, oglądanie z każdej strony po kilka minut i kontemplowanie ich piękna lub znaczenia. Z tego samego powodu trudno oczekiwać ogromnej popularności teatrów online. Po to idziemy do teatru, by na własne oczy zobaczyć pracę aktorów. Jeśli mamy oglądać ich na ekranie – to mamy od tego filmy i seriale. Na szczęście w przypadku muzeów i teatrów te rozważania są od 12 lutego hipotetyczne – te placówki są już otwarte i były nadal w momencie przygotowania tego wpisu (ale zakażenia na Pomorzu rosną jak szalone, więc kto wie). Mogę tylko Was zachęcić by, jeśli ciągle macie taką możliwość, skorzystać z niej – teatry rok były zamknięte, większość z nich po otwarciu przygotowała mnóstwo ciekawych premier. Jeśli zostaną zamknięte, kto wie, kiedy będzie można znowu je odwiedzić?

 Mój ulubiony smak to wanilia z lawendą. Dzięki produktom „Vegan Bowl” można w łatwy i szybki sposób przygotować wegański posiłek z niezbędnymi składnikami odżywczymi. Teraz z kodem rabatowym „VEGAN40” otrzymacie – 40% rabatu dla zamówień od 249 zł (dodatkowo 1 z 3 ebooków z przepisami do wyboru gratis). Udanych zakupów :)

3. Restauracje
   Czy zamknięcie restauracji spowodowało, że więcej gotujemy w domu? Z mojej ankiety wynika, że tak, bo tę odpowiedz zaznaczyło aż 70 procent osób. I trudno, żeby było inaczej. Osoby, które często jadły w restauracjach i raczej nie przygotowywały dużych posiłków samodzielnie stanęły przed wyborem – albo zacząć gotować samemu, albo zamawiać „wynosy”. Teoretycznie to drugie rozwiązanie umożliwia nadal spożywanie ulubionych potraw bez grama wysiłku, niemniej dla wielu osób nie liczyło się tylko samo jedzenie, ale też atmosfera, towarzystwo – to wszystko czego doświadczamy w restauracjach (przynajmniej tych niektórych). Odebranie spakowanej w folię aluminiową potrawy nie ma już tego czaru – więc sporo osób przerzuciło się na własnoręczne przygotowanie jedzenia. Trzeba też dodać, że opakowania na żywność, zwłaszcza tą gorącą, wykonane z plastiku, styropianu, a nawet z niektórych rodzai papieru, uwalniają szkodliwe składniki, które szybciej i łatwiej przenikają do jedzenia, a w konsekwencji do naszego organizmu. Podobno jako alternatywę wskazuje się brązowy papier w 100 proc. pochodzący z recyklingu, ale nie doświadczyłam go póki co w żadnej z trójmiejskich knajp.

   Siedzenie w domu to nie tylko więcej czasu na gotowanie, to także więcej czasu na jedzenie. Całe dnie na home office z lodówką wypełnioną jedzeniem na wyciągnięcie ręki – to nie może się dobrze skończyć. Dlatego, szczególnie teraz trzeba dbać o to, co się je. Z badań wynika, że osoby, które jedzą mało białka, częściej sięgają po jedzenie, a ich posiłki są bardziej kaloryczne. Nie oznacza to od razu, że koniecznie trzeba jeść mięso. Można je z powodzeniem zastąpić rybą, jajkiem albo porcją strączków. Zmniejszyć łaknienie pomoże też błonnik. Jako ssaki nie potrafimy co prawda go trawić, ale bez niego ani rusz. Błonnik rozpuszczalny w wodzie, którego źródłem jest miąższ warzyw i owoców, pęcznieje w przewodzie pokarmowym, zwiększając objętość zjadanego posiłku. Jeśli nie chce Wam się bawić w dietetyków i dbać o odpowiednią ilość błonnika w codziennych posiłków, to nic straconego – błonnik można świetnie uzupełnić w inny sposób niż zjadając pół kilograma cykorii. Ja staram się codziennie jeden posiłek zastępować dobrej jakości mieszanką „superfoods”. Polecam ten od Natural Mojo. W jego skład wchodzi między innymi granat, matcha i białko grochu. Wystarczy 2/3 łyżki proszku zmieszać z jogurtem i niskokaloryczny posiłek z błonnikiem mamy gotowy.
Wiem, że wiele osób tak robi – to znaczy dba od początku pandemii o swoje zdrowie bardziej niż wcześniej. Powszechna dezynfekcja to nie wszystko, w dalszym ciągu producenci notują wzrost popularności produktów naturalnych/BIO/organic/eko – żywności, kosmetyków czy środków czystości.

4. Zdrowie psychiczne.
   Wspomniałam o złotych żniwach firm kurierskich. Inną branżą, która nie może narzekać na brak klientów są psychoterapeuci. Niestety pandemia niesamowicie nas obciąża – trudno znaleźć inne wydarzenie w ostatnim dwudziestoleciu latach, które tak mocno i powszechnie wywoływałoby stres – od strachu o zdrowie swoje i najbliższych po typowe lęki natury zawodowo-finansowej. U kobiet częściej stwierdza się tzw. zaburzenia emocjonalne, tj. depresję, zaburzenia lękowe czy związane z traumą i stresem. W większym niż mężczyzn stopniu dotyka nas strach o miejsce pracy (bo niestety nadal w przypadku oszczędności kobiety są zwalniane częściej), a obecność partnera w domu wcale nie przekłada się na bardziej sprawiedliwy podział obowiązków domowych. Niestety nieporadność panów powoduje, że często prościej to wszystko zrobić samemu niż po raz setny tłumaczyć, co to znaczy kolorowe pranie, albo czego nie można suszyć w suszarce bębnowej…
Nie ma za bardzo zajęć pozalekcyjnych, które wyrwałyby dziecko z domu. W weekendy zamiast „zrzucić” dziecko do kogoś na urodziny lub do dziadków maluchy są z nami. Część z nas może pracować zdalnie, a to często oznacza bardzo nienormowane godziny – trzeba naprawdę porządnie trzymać się harmonogramu, żeby nie siedzieć przed komputerem kilkunastu godzin.

   W tym wszystkim warto pamiętać o dwóch złotych zasadach. Pierwsza dotyczy innych ludzi – utrzymuj serdeczne kontakty z tymi osobami, z którymi czujesz się dobrze i bezpiecznie. Które dają ci wsparcie i których Ty również chętnie wspierasz. Druga zasada dotyczy nas samych – nie bójmy się wydzierać z codziennej rzeczywistości czasu tylko dla siebie. Mamy do tego święte prawo i nikt nie może go nam odbierać.

komentarzy 308

Kategoria:
/

2 marca, 2021 @Katarzyna

Last Month

   Ostatnie (chyba) śniegi za nami więc żegnam się też z mroźnymi kadrami. Będę trochę tęsknić za tymi bajkowymi sceneriami, chociaż po cichu liczę na to, że słońce zostanie już z nami na dobre. Cieszę się na porządki w ogrodzie, spacery w trampkach, a nawet na remont, który powinien w końcu przyspieszyć. Nie czekam już za to na poprawę pandemicznej sytuacji – chronię siebie i najbliższych tak jak potrafię najlepiej, a rzeczami, na które nie mam wpływu staram się nie przejmować. Jeśli też szukacie odrobiny wytchnienia to zapraszam Was do obejrzenia kilku ujęć z najkrótszego miesiąca w roku.

1 i 2. Poranki w lutym zaczynały się powoli, ale kończyły bardzo szybko. // 3. Czy ktoś z Was biegł w dzieciństwie do salonu, aby oglądać na Jedynce o dziewiętnastej te urocze białe stworzonka? // 4.  Poniedziałek. Zabieram się za uprzątnięcie mojego domowego biura, bo zaraz ruszamy z pracą, a wszędzie leżą jeszcze grafiki, które planowałam powiesić w niedzielę… //Po drugiej stronie obiektywu nic nie wygląda już tak jak powinno. W lutym wróciłyśmy w końcu do pracy nad zdjęciami dla MLE i w marcu nie zamierzamy zwolnić :). 1. Prezent od mamy. Wie co lubię. // 2. Jedyne zdjęcie, na którym nie wcinam popcornu. Wszystkie trzy kolory tych dresów, wykonanych ze 100% wełny merynosowej, są już dostępne na stronie i szczerze mówiąc nie wiem w czym chodziłam, gdy jeszcze ich nie miałam! // 3. Modelki w wersji niskobudżetowej – fakt, że same z Asią prezentujemy nasze ubrania jest dla nas naprawdę niesamowitą oszczędnością  czasu i pieniędzy. // 4. Te spodnie z rozcięciem to zdecydowanie jeden z moich największych faworytów tej kolekcji. Świetnie prezentuje się zarówno z czarnym golfem (tak jak w ostatnim Look of The Day) jak i ze swetrem w paski. //W takim wnętrzu zdjęcia same się robią.  Być może w lutym nie miałyście czasu zajrzeć na moje stories, więc chciałabym Wam szybko przypomnieć ekspresowy przepis na Kaiserschmarrn. Składniki na pewno macie w domu (duża szklanka mleka, szklanka mąki pszennej, 3 jajka, 3 łyżeczki cukru, pół łyżeczki wanilii lub esencji, szczypta soli, łyżka masła, konfitura do podania). Białka oddzielamy od żółtek, dodajemy szczyptę soli i ubijamy z nich pianę. Żółtka mieszamy trzepaczką z resztą składników (mleko, mąka, cukier, wanilia). Delikatnie dodajemy ubitą wcześniej pianę. Całość wylewamy na dużą patelnię, na której wcześniej rozgrzałyśmy masło. Po kilku minutach odwracamy omlet i czekamy aż delikatnie zarumieni się też z drugiej strony. Po chwili dzielimy ciasto łopatką na nieduże kawałki. Przed podaniem posypujemy cukrem pudrem. (wkradło się do tego kolażu też jedno zdjęcie chałki – ona też jest dobra!).

Tradycyjnie Kaiserschmarrn (inaczej "omlet cesarski") podaje się z gorącymi powidłami śliwkowymi, ale można dodać do niego też inne owoce (ja polecam konfitury z tej firmy). W tym przepisie wszystko robię już "na oko" i zawsze wychodzi dobrze. 1. Tak prezentuje się już gotowe danie. Jeszcze tylko kilka zdjęć i kilka głodomorów będzie mogło rzucić się do konsumpcji. // 2. Poszukiwania idealnej klamry do naszego trencza. // 3. Luty był miesiącem wypieków.// 4. Kto powiedział, że nie można grillować w środku zimy? //Takie zestawy lubię najbardziej. Trochę śniegu jeszcze nikomu nie zaszkodziło! 1. Miesiąc cudownych spacerów, wywrotek, zjeżdżania na sankach – oj, będzie nam tego bardzo brakowało. // 2. Domowa zupa warzywna – pokazuję tylko dlatego, że prosiłyście o zdjęcia teco "co naprawdę" jem w ciągu dnia ;). // 3. Techno dinozaur i pan Prosiak – a Wasze dzieci kogo lulają do snu? // 4. Zdrowe zupy też są fajne, ale nie oszukujmy się – kto nie ma czasami ochoty poszaleć? //Wydeptana ścieżka. Nie zbłądzimy. W lutym na blogu pojawił się artykuł, gdzie mogłyście znaleźć kilka inspirujących linków, nową składankę, okrutną recenzję popularnego teraz dokumentu (dla równowagi pisałam także o tym, co warto obejrzeć) i mogłyście poznać największy niewypał w historii MLE… Czytałyście?1. Zimowe spacery. Jednym z niezastąpionych modeli okazały się śniegowce marki Bogner. // 2. Face to face. // 3. Co roku liczyłam, w tym przestałam – po piątym… // 4. Z taką koroną mi do twarzy!A tu nasze poniedziałkowe centrum dowodzenia. Monika z początku była kimś w rodzaju asystentki, ale teraz pomaga mi właściwie we wszystkim. Razem planujemy i realizujemy sesje produktowe dla MLE, pomaga mi tworzyć oferty reklamowe, jak trzeba to zrobi zdjęcia i ogarnia całą masę firmowych problemów życia codziennego. Do tego jest super skromną i mega kochaną osobą. No i uwielbia zwierzęta, a to tak jakby istotne u mnie w pracy ;).Pucia w naszym domu nigdy za wiele. Książeczki z tej serii mają w sobie jakąś niezwykłą moc przyciągania maluchów (i ich rodziców też!) więc każdy nowy "odcinek" od razu ląduje u nas na regale. Z "PUCIEM w mieście" zajrzymy na plac budowy, do supermarketu, na dworzec kolejowy, do parku, gabinetu taty i na wystawę cioci Igi. Szósta część przygód Pucia może służyć zarówno dzieciom młodszym, jak i starszym przedszkolakom. Jej celem jest wzbogacenie słownika dziecka o nazwy nowych obiektów i czynności oraz rozwinięcie umiejętności opowiadania.1. I kolejne popisy domowej piekarni. // 2. Tę stronę chyba lubimy najbardziej. // 3. Szykujemy wiosenną garderobę. // 4. Najprostszy sposób na odświeżenie wystroju mieszkania. //Z tęsknoty za prawdziwym latem. Już widzę jak biały obłoczek biega sobie w czerwcowym słońcu, a ja nie mogę go dogonić. Kto wie? Może weźmiemy tę sukienkę na pierwsze od dawna prawdziwe wakacje? A nawet jeśli nie, to w Sopocie też będzie dobrze wyglądać. Tę piękną sukienkę znalazłam w sklepiku marki Mille Miracles. Jest wykonana z wysokogatunkowej mieszanki wiskozy z lnem, dzięki czemu oddycha, jest miękka w dotyku, przewiewna a jednocześnie wygląda elegancko. Pod spodem została podszyta delikatnym batystem bawełnianym, który zapobiega prześwitywaniu. Na ubraniu nie znajdziecie wszytej metki przy karku, bo jak wiadomo mamy i tak je potem muszą odpruwać ;). 1.  Smak konfitur – to naprawdę miły sposób, aby przypomnieć sobie ulubione letnie owoce w czasie, gdy jedyny krzaczek malin w ogrodzie posłużył jako stelaż do bałwana. // 2 i 3. Niezwykłe róże z polskiego ogrodu w Łańcucie stały się inspiracją do stworzenia wyjątkowego zapachu Izia la Nuit od Sisley Paris. Całą historię przeczytacie w tym wpisie. // 4. Póki co – mrożona… ale z niecierpliwością oczekuję sezonu na fasolkę szparagową. Gotowane warzywa z kroplą oliwy to kolejne danie, które ratuje mnie do "porządnej obiado-kolacji" którą zawsze jemy wszyscy razem.  //

Konfitura o smaku mango z jabłkiem. Pochodzi ze sklepu Jadłosfera. Gorąco polecam też tę malinową z migdałami!Śniadanie na życzenie męża. 1. Las zimą zachwyca najbardziej. // 2. A ty, mała królewno, dasz dziś trochę popracować mamie? // 3. Gdy tak długo decydujesz się, które plakaty masz wybrać, że aż jesz z nimi śniadanie. // 4. Borówka, śmietana, konfitura, masło = niebo. //Odkopałam stare UGG'i, szary dres i puchową kurtkę. Czyżby (nie)idealna stylizacja na Look of The Day? ;)Macie wrażenie, że już gdzieś to widziałyście? :D Ale tym razem zamiast jogurtu jest zielone smoothie! Czy to nie zmienia postaci rzeczy?1. Gotowa na wiosnę! // 2. Po takie paczki mogłabym ścigać kurierów codziennie. // 3. Oj nie! To wcale nie jest smoothie z poprzedniego zdjęcia tylko krem z groszku! // 4. Jak dobrze, że ktoś jednak postanowił zawrócić…//

Włączamy piąty bieg, aby móc więcej czasu spędzić na spacerze z tym wariatem. Jest i słynne "wurstel mit patate"! Zosia pewnie spadnie z krzesła, jak zobaczy tę niezwykle wyszukaną potrawę, ale co zrobić – kochamy frytki z parówką, a w marcu już nie wypada jeść tego schroniskowego dania. 

Lada moment będzie tu zielono! Dziękuję za uwagę!

 

*  *  *

 

 

 

komentarze 253

18 lutego, 2021 @Katarzyna

W oczekiwaniu na wiosnę i szczepionkę, czyli lutowe umilacze

   Luty to dla mnie miesiąc małych tortur, które właściwie sama sobie funduję. Codziennie sprawdzamy z mężem w internecie na kamerach, jak wyglądają nasze ukochane alpejskie trasy (te narciarskie i piesze), które zwykle o tej porze roku odwiedzaliśmy. Na tradycyjny wyjazd z rodzicami nie było szans, ale my wciąż karmimy się nadzieją, że jednak uda nam się tam wyjechać nim stoki zamienią się w pastwiska. Nie jest to zresztą spowodowane tylko naszym kaprysem – miło by było nie stracić opłaconej rezerwacji, którą zrobiliśmy w napływie sierpniowych emocji (aż mi brzęczy w głowie moje wesołe pokrzykiwanie „no coś ty, wtedy to już na pewno będzie można normalnie podróżować!”).

    Aby kontynuować maltretowanie stęsknionej za górami duszy, przygotowujemy w domu nasze ulubione schroniskowe potrawy (przoduje „wurstel mit patate”, które w mojej wersji nie smakuje niestety tak dobrze, ale córka jest zachwycona) i regularnie sprawdzamy obostrzenia, utwierdzając się w przekonaniu, że właściwie, gdybyśmy się zdecydowali, to da się ten wyjazd ogarnąć. Trzeba by jednak pogodzić, się z faktem, że pod wieloma względami nie przypominałby tych, które znamy z czasów przed koronawirusem. Co będzie – zobaczymy. Do tej pory wydawało nam się to po prostu trochę nie w smak, ale skoro już nawet sam prezydent postanowił udać się na zimowe ferie, to ciężko znaleźć dobry argument, aby tego nie robić.

    Doskonale zdaje sobie sprawę, że przez pandemię wiele osób boryka się ze znacznie poważniejszymi przykrościami i moje drobne rozterki wypadają przy nich po prostu śmiesznie. Jesteśmy jednak na blogu, a nie przed telewizorem, w którym leci reportaż UWAGA! i nie po to tutaj wchodzicie, aby się dodatkowo dołować. Poza tym, patrząc na otaczającą nas rzeczywistość można by bez końca porównywać kto ma od kogo gorzej (chociaż przed taką licytacją zawsze warto pomyśleć o tym, że być może ktoś chce zachować część problemów dla siebie), ale na pewno wszyscy możemy się zgodzić z faktem, że obecny czas mógłby być lepszy i każdy z nas za czymś tęskni. Ja tęsknie za możliwością podejmowania spontanicznych decyzji, szukaniem tego, co mnie inspiruje… i za tym, aby samej móc inspirować innych na więcej sposobów. Tęsknię za przeświadczeniem, że korzystam z życia w pełni, że mam plany – zawodowe i prywatne – do których dążę, a nie martwię się, czy kolejna powszechna kwarantanna ich nie zniweczy. Tęsknie za spotkaniami z najbliższymi w normalnych okolicznościach. I dosyć mam już tego lęku i napotykania na ciągłe i niekiedy trudne do zrozumienia ograniczenia (co nie zwalnia mnie z odpowiedzialności i z chronienia siebie i innych).  

   Porzucam już ten ponury ton (no… może nie do końca) i zostawiam Was z paroma inspirującymi linkami z sieci i moimi sposobami na umilenie codzienności. Mam też dla Was długo wyczekiwaną playlistę ze wszystkimi utworami, które ostatnio słyszałyście u mnie na stories – pytań o nie było mnóstwo, więc zebrałam je w zgrabną składankę. Zapraszam na Wasze ulubione umilacze!

1. Chcąc poprawić sobie humor sprawdzam, kiedy mniej więcej przypadnie mi szczepionka, która mogłaby w dużym stopniu wykasować obawy z poprzedniego akapitu. Jak nietrudno się domyśleć, 33 letnie influencerki nie zostały uznane (i całe szczęście) za przedstawicielki zawodu podwyższonego ryzyka więc internetowy kalkulator przekazał mi, że w bardzo sprzyjających okolicznościach został mi jeszcze okrąglutki rok uciekania przed wirusem. To dosyć długo. Z dużą zazdrością patrzę na moje bliskie koleżanki pracujące w ochronie zdrowia, chociaż tak naprawdę cieszę się, że ich zawody, które w ostatnich latach były mocno deprecjonowane, doczekały się w końcu jakiejś konkretnej nobilitacji w formie wcześniejszego dostępu do szczepionki. Upadek autorytetów to zresztą ciekawy temat i gdybyście chciały poczytać o tym dłuższy artykuł to zapraszam tutaj. A gdyby ktoś chciał skrytykować mnie za to, że otwarcie deklaruję chęć przyjęcia szczepionki to zapraszam do przeczytania innego ważnego artykułu, który być może zmieni podejście do tej kwestii.

    Nie denerwujcie się proszę na mnie, że podałam linki do artykułów, do których trzeba wykupić subskrypcję – internet się zmienia, ale czas jaki trzeba poświęcić na napisanie rzetelnego tekstu niestety nie. Płatne artykuły były kwestią czasu – kiedyś trzeba było kupić gazetę, dziś redakcje przeniosły się do sieci, ale nadal muszą się z czegoś utrzymać. I to nie jest reklama żadnego konkretnego portalu. Po prostu chciałabym, aby w internecie było miejsce (i popyt!) na dobrze napisane teksty, w których ktoś pofatygował się o sprawdzenie danych, a nie pisał o szczepionkach, aborcji, pedofilii czy prawach zwierząt tylko tego, co mu ślina na język przyniosła, a jako źródło nie traktował komentarzy wujka na facebooku ;). 

2. Pierwszych śladów wiosny raczej nie znajdę w moim ogrodzie. I dobrze – jeśli o mnie chodzi, to taka zima, jak w tym roku może z nami jeszcze trochę zostać. Dziwię się więc, że moja podświadomość szuka, czeka i jednak tęskni za słońcem i powiewem świeżości. Dopada mnie już typowa dla tego okresu potrzeba wystawienia połowy domowych bibelotów na olx i przemeblowania salonu. Przy szafie też już krążę od jakiegoś czasu i co rusz podejmuję decyzję, że pozbywam się co najmniej połowy jej zawartości, po czym stwierdzam, że właściwie z niczym nie chciałabym się rozstawać (wyjątkiem są rzeczy męża – tu decyzje podejmuję szybko i bezboleśnie). Ale trochę tej wiosny już do nas zawitało – dorwałam w Narcyzie ostatnie dwie gałązki żółtej mimozy i kilka kalii, no i postanowiłam zmienić parę grafik na bardziej minimalistyczne i świeższe (zdecydowanie mniejsze koszta, mniej zajętego miejsca i mniej problemów dla środowiska niż w przypadku wymiany mebli czy tekstyliów). Tym razem trochę inaczej podeszłam do tematu Passepartout i wybrałam mniejsze grafiki do większych ramek (pod zdjęciem znajdziecie dokładne nazwy, rozmiary ramek i kształty Passepartout, które zamówiłam i kod zniżkowy). 

"The letter" (21x30cm) ramka drewniana (40x50cm), białe passe partout (40×50 cm) // "Brush of nature" (30x40cm), ramka (30x40cm) // "Les nymphes" (30x40cm), ramka (50x70cm) // "Monochrome abstract" (21x30cm), ramka (21x30cm) // "Yellow body pose" (30x40xm), ramka (30x40cm) // "Abstract figures no 2" (30x40cm), ramka (30x40cm) // Razem z Desenio przygotowaliśmy dla Was 30% zniżkę na plakaty z kodem „MLEXDESENIO", która jest ważna do północy 25 lutego. Zniżka co prawda nie obowiązuje Passepartout ( oraz ramki i plakaty z kategorii "Handpicked i Personalizowane), ale i tak warto zastanowić się nad ich zakupem. To drobny detal, który naprawdę dużo daje. 

3. W ostatnich tygodniach głośno jest o dokumencie „Podróbki sławy” od HBO, a ponieważ teoretycznie opisuje on kulisy branży, z którą jestem w pewnym stopniu zawodowo związana, postanowiłam zobaczyć ten „społeczny eksperyment” (tak opisywany był film w internetowej prasie). W dużym skrócie, chodzi o to, że z trzech anonimowych osób postanowiono stworzyć sławnych influencerów. Rozumiem główną ideę producentów czyli „nie wierzcie temu, co widzicie na Instagramie”, ale sam sposób realizacji tego przedsięwzięcia budzi moje moralne rozterki i obawę, czy w imię wyższej idei sami bohaterowie nie zostali pokrzywdzeni przez pseudo-badaczy. Dobrze zresztą opisuje to zwierz popkulturowy – ten artykuł znacznie lepiej dotyka meritum całego problemu. No i akurat można przeczytać w całości za darmo.      Delikatnie rzecz ujmując  dokument mnie nie porwał. O ile temat ważny, to niestety został podany w takiej formie, że chciałabym użyć słowa na „n” którego dalsza część brzmi „udy”. Nie zrobię tego jednak, bo nie wpisywałoby się to w zachowawczość moich wpisów ;P. Oczywiście nie kwestionuję tutaj samej potrzeby uświadamiania społeczeństwa o zagrożeniach płynących z internetu, ale chyba lepiej wybrać na wieczór coś innego. Ja gorąco polecam inny dokument (również na HBO GO) – „Tiger”. W tym przypadku było dokładnie na odwrót niż w „Podróbkach sławy”. Przede wszystkim temat średnio mi bliski. Ani to nie jestem jakąś specjalną fanką golfa (właściwie to nie jestem nią ani trochę), ani biografie sportowców nie są czymś, co by mnie specjalnie fascynowało. W tym przypadku mamy jednak coś, czego zdecydowanie zabrakło w produkcji o influencerach. Poruszany jest kontekst społeczny, kulturowy i psychologiczny, a sami twórcy unikają jednoznacznych wniosków prawdopodobnie mając świadomość (w przeciwieństwie do kolegów po fachu z „Podróbek…”), że świat nie jest czarno-biały.

    Produkcja przedstawia intymny obraz cudownego dziecka, którego poświęcenie i obsesja na punkcie gry w golfa przyniosły nie tylko sławę i sukces. Mam jednak wrażenie, że życie Tigera Woodsa jest tylko tłem dla opowieści o ludzkiej naturze, która każe nam podcinać skrzydła każdemu kto znajduje się na szczycie. Że uparcie szukamy w naszych idolach potknięcia, rysy, czegoś, co sprawi, że okażą się słabi i wcale nie lepsi od nas. Gdy w końcu bożyszcze tłumów upada z wysokości, my triumfujemy i wbijamy nieszczęśnika jeszcze bardziej w ziemie. Najdziwniejsze w tym jest to, że i tak najbardziej cieszymy się gdy te upadłe anioły, na przekór naszej pogardzie i przeciwnościom, podnoszą się, pokonują własne demony i pokazują, że nie złamie ich nawet największa klęska. Gdy widzimy, że nie udało nam się ich pokonać, zaczynamy ich kochać i podziwiać jeszcze bardziej. Naprawdę warto obejrzeć.

   Już sama nie pamiętam czy polecałam Wam „Emily w Paryżu” (Netflix), ale jeśli nie przekonała Was moja patetyczna recenzja biografii golfisty, to „Emily” na pewno warto obejrzeć (mężowi też się podobała). Miło jest odkryć, że całe lata po tym, jak ukazał się ostatni odcinek „Seksu w wielkim mieście” (filmy pełnometrażowe o tym samym tytule niestety do mnie nie trafiały) znów powstał serial, który wcale nie musi być smutny ani ponury, aby był świetny.  4. Otwieram szafki, otwieram lodówkę, rozglądam się po blacie, sprawdzam jakie owoce jeszcze mi zostały. Luty i marzec to czas mojego kulinarnego marazmu. Z zamrażalnika zniknęły już ostatnie świąteczne pierogi, a na typowo zimowe potrawy, które przygotowywałam od listopada, naprawdę nie mogę już patrzeć. Warzywa i owoce w spożywczaku nie są takie, jakbym chciała – widać, że najlepszy czas mają już za sobą, a do pierwszych plonów jeszcze daleko. Ratują nas najróżniejsze zupy (i rosół mamy, na którą zawsze można liczyć), przetwory i soki, a raczej smoothie, bo wyciskarki z prawdziwego zdarzenia nie mam. Wrzucam więc do miksera dwa ogórki, dwa kiwi, garść szpinaku, duże jabłko, miętę (jeśli mam), a jak trzeba to dodaję łyżkę miodu. Nie jestem z tych, którzy wierzą w magiczne właściwości różnych mikstur z samego rana, od cytryny po ocet, (mój żołądek raczej by tego nie przeżył), ale po małym śniadaniu taki sok jest miłym połączeniem czegoś na kształt karaibskiego drinka z lemoniadą babci.

   A wracając do konfitur – to naprawdę miły sposób, aby przypomnieć sobie smak ulubionych letnich owoców w czasie, gdy jedyny krzaczek malin w ogrodzie posłużył jako stelaż do bałwana. Dla mnie muszą jednak spełniać jeden warunek – nie mogą być za słodkie. Problem w tym, że niewielu producentów rozumie, że kupuję konfiturę aby poczuć smak owoców, bo to ich mi brakuje. Cukier akurat o każdej porze roku jest dostępny i smakuje tak samo, więc naprawdę nie trzeba go dodawać aż tyle. Jeśli Wy też wolicie smak wiśni, a nie smak wiśniowego cukru, no i macie obsesję na punkcie ekologicznych składów to zapraszam tutaj. 

Idealne konfitury dla tych, którzy lubią smak owoców, a nie cukru. Od jedynej w swoim rodzaju jadlosfery.pl, która ratuje mnie wtedy, gdy wszystkie nauki Makłowicza gdzieś się chowają, a ja zastanawiam się czy flipsy do dobry pomysł na drugie śniadanie. Na stronie znajdziecie też blog gdzie publikowane są super przepisy z wykorzystaniem produktów ze sklepu. Zajrzyjcie! 

5. W tym wpisie miały się znaleźć książki, które ja sama czytam, ale prawda jest taka, że w ostatnich tygodniach bardziej zachwyciły mnie te pozycje, które czytam razem z córką. Część mam pewnie zakrzyczy „no nie… przecież Ulicę Czereśniową ma każdy!”, ale pomyślałam, że może ktoś jednak w wyniku przeróżnych dziwnych zbiegów okoliczności nie odkrył jeszcze tej serii i żyje jak Truman Burbank – nieświadomy tego, co wiedzą wszyscy naokoło. No więc, oczywiście bardzo polecam i uwielbiam.

    Zachęcam też do znalezienia w sieci książeczki „Poppy and Mozart”. Nie jest tania, właściwie nigdzie nie można jej kupić i nie ma polskiej wersji, ale uwierzcie mi że to wszystko nieważne – ta pozycja to majstersztyk i czaję się od dawna na resztę serii. Dorwałam też w końcu cały zbiór „Muminków” w dwóch tomach. Moja córeczka jest jeszcze za mała aby samej znaleźć w niej coś atrakcyjnego, ale wieczorami dziecięce książeczki oparte na obrazkach czy dźwiękach z małą ilością tekstu nie nadają się do czytania do snu. Tu lepiej sprawdzają się długie opowieści i Muminki dobrze spełniają swoje zadanie – kochane małe stworzonka. 

Nie wiem czy można moją pidżamę nazwać niewypałem, ale chyba w całej historii MLE Collection nie było produktu, który sprzedawałby się tak powoli. Nie mam żadnych wątpliwości z czego to wynikało – pidżama była bardzo droga w uszyciu, bo chciałam, aby była idealna – nie oszczędzałyśmy na materiale, lamówkach, podwójnym kołnierzu i mankietach, a to wszystko wpłynęło na finalną cenę (449 złotych), która i tak dawała nam naprawdę niewielki zarobek. Trochę się śmiałyśmy, że lepiej byłoby po prostu odszyć jeden komplet dla mnie, skoro tak bardzo mi na nim zależało, ale ja jestem przekonana, że te z Was, które się na nią zdecydowały nie żałują ani trochę (co ciekawe, mimo ceny, był to jeden z najrzadziej zwracanych produktów od początku istnienia marki). Pidżama jest już niedostępna, ale znalazłam dla Was kilka podobnych modeli . Wiem, że ceny są zaporowe, ale szukałam czegoś o podobnym wykończeniu i porównywalnej jakości, a tego po prostu nie da się zrobić tanio (chyba, że w Azji, albo my o czymś jeszcze nie wiemy). Może ten, ten (spodnie i koszula osobno) albo ten model Wam się spodoba. Pidżamka mojej córeczki to oczywiście SophieKids. 

6. Ale Was przeciągnęłam! To, co najlepsze zostawiam na koniec, bo jakbym podała Wam link do playlisty na samym początku, to pewnie połowa z Was nie dotarłaby nawet do połowy dzisiejszego wpisu. Kilka słów o nowej składance – przede wszystkim w dalszym ciągu nie mogę uwierzyć, że tak wiele osób podziela mój gust muzyczny, który od lat jest wyśmiewany przez różne osobniki z mojego towarzystwa. Moje składanki na Spotify śledzi już ponad 8000 użytkowników i wciąż dostaję od Was prośby o kolejne propozycje. Mamy już utwory do pracy, na jesienną szarugę i w świątecznym klimacie. Teraz wracam do Was z utworami, które co rano dobrze mnie nastrajają i w niezbyt dosłowny sposób przenoszą umysł w stronę podróży, za którymi tęsknie. Przyjemnie się przy tym pracuje, rozmawia, czyta i je niedzielne śniadanie. Mamy tu trochę geniuszu od Ennio Morricone, fortepianowych podkładów z dawnych bajek Disney'a (ciekawa jestem czy w ogóle je rozpoznacie) i kilka kawałków, które po prostu sprawiają, że czuję się szczęśliwa. Jak mogłabym się nimi z Wami nie podzielić?

*  *  *

 

 

 

komentarze 464

2 lutego, 2021 @Katarzyna

Last Month

  Styczeń to dla wszystkich branż, z którymi mam styczność trochę martwy sezon. Po świętach firmy marketingowe muszą odetchnąć i zrobić nowe plany, marki odzieżowe z kolei są już po szaleństwie wyprzedaży i to jedyny moment w roku, w którym wszyscy mogą spokojnie pójść na urlop, a sporo szwalni w ogóle zamyka się na ten czas. Moje dwie firmy mogły więc spokojnie przejść w stan zimowej hibernacji, ale jakoś się to nie udało ;). Czytelniczki czekają przecież na artykuły, a w MLE nowości pojawiają się co tydzień i samo wprowadzenie produktu, obfotografowanie go i promocja zajmują nieco czasu. Mimo wszystko mogę jednak śmiało powiedzieć, że mam za sobą bardzo spokojny miesiąc. Był czas na powolną kawę przed pracą, na spacery, sporo wieczornego gotowania i dużo czasu z najbliższymi. I pewnie bez trudu wyłapiecie to na zdjęciach!

1. Amarylis. Najpiękniejszy zimowy kwiat. Babcia powiedziała mi, żeby nie dawać mu za dużo wody. „W bulwie ma wszystko, czego potrzebuje, sam zakwitnie”. Właśnie tak – wygląda pięknie, bo nie pamiętałam, aby go podlewać. Idealna roślina dla mnie. 2. // Nietrudno zgadnąć, które wybrałam chociaż podobały mi się wszystkie. // 3. Tak wyglądał nasz sylwester. Do północy dotrwaliśmy wszyscy, ale ja ledwo, ledwo ;).. // 4. Autoportret. //Nigdy nie należy się śmiać z diety mamy pracującej ;). Gdy jest ten dzień, kiedy to tata ogarnia jedzenie dla siebie i córki, ja żywię takimi o to rarytasami ;). 
Miejmy nadzieję, że za kilka miesięcy prace zaczną postępować nieco szybciej… (ciekawe czy ta istotka będzie już wyższa o głowę)."Mamo, czy to nasz nowy stół?"1. Morsowanie w śniegu już zaliczyliśmy. Kilka sekund po zrobieniu tego zdjęcia wbiegłam boso na śnieg i raz na zawsze przekonałam się, że to chyba jednak nie dla mnie. // 2. Wspólne kąpiele stały się wieczorną rutyną (chyba moją ulubioną!). //. 3. Tyle śniegu w Trójmieście nie było od lat. Nigdy wcześniej nie zjeżdżałam z Monciak na sankach! // 4. Mleczko do demakijażu, o przyjemnej gęstej konsystencji. Można go nałożyć w tradycyjny sposób na wacik, ale też delikatnie wsmarować w twarz i dopiero poźniej zetrzeć wacikiem. Dla druga opcja jest dla mnie znacznie wygodniejsza. 

A to wcześniej wspomniane mleczko do demakijażu Laponie Of Scandinavia od Hedone. Jeśli macie już trochę dość oklepanych kosmetyków, a jednocześnie lubicie ekologiczne i naturalne marki to zajrzyjcie tutaj. Ja znalazłam tam właśnie produkty Laponie of Scandinavia, ale również znane już Wam pewnie Mokosh czy Hagi. 1. Hiacynty. O wiośnie jeszcze nie myślimy, ale kwiaty chętnie przyjmuję. // 2. Gdy tuż po świcie wita się pierwszy śnieg. // 3. Rośnie mi kolejna blogerka kulinarna. // 4. Weekendowe plany. //Komuś tu bardzo posmakował miodek lipowy. Nie sądziłam, że wpis o moich ulubieńcach Instagramowych będzie się cieszył tak ogromnym zainteresowaniem!Najpiękniejsza pora roku. Domyślam się, że jestem w mniejszości, ale dla mnie zima mogłaby trwać jak najdłużej. 1. Ten look miał być "zimową opcją" dopóki nie przyszła prawdziwa zima :D. // 2. Portos strzeże dresowych nowości MLE Collection. Cieszę się, że tak wiele z Was chwali sobie zakup tych dresów. Wiedziałam, że nie będzie inaczej, bo sama je uwielbiam, ale miło mi, że doceniacie ich dopracowanie. // 3. Morze wciąż wzburzone. // 4. Podkład Estee Lauder Double Wear (kolor Sand) wymieszany z kremem BB od Sisley to teraz podstawa mojego makijażu. "Jak być silną i wysoce wrażliwą. Kiedy kobieta czuje za mocno" – Harke Sylvia. Ta książka miała premierę 13 stycznia, a dwie moje koleżanki już zdążyły ją przeczytać i mi polecić. Ja nie jestem fanką poradników, ale Sylvia Harke wtrąca do książki sporo psychologicznej wiedzy, więc nawet taka pragmatyczka jak ja nie ma poczucia zmarnowanego czasu. Sama treść też dobrze do mnie trafia, bo od czasu ciąży (być może niektóre z Was mają podobnie) mam wrażenie, że wiele rzeczy dotyka mnie za bardzo, że chciałabym czasem nałożyć sobie filtr na niektóre moje emocje i nie przejmować się aż tak bardzo. 1. Babka migdałowa rozeszła się migusiem. Tak to jest, gdy na co dzień nie je się słodyczy, a potem coś niespodziewanie pojawia się na blacie w kuchni. // 2. Zwłaszcza ostatnie tygodnie pokazały mi, że bardzo przeżywam niektóre tematy. Chciałabym czasem móc spojrzeć na nie z dystansem, a z drugiej strony nie stać się kimś, kto ma wszystko w nosie.  // 3. Najlepsze prezenty na drugie urodziny. Po wsmarowaniu tortu czekoladowego w pościel przyszedł czas na budowanie kawiarni z duplo. // 4. Moja ulubiona pora w ciągu dnia. Zgadniecie, która to może być godzina? //Prawie jak w Wieżycy, a to przecież Gdańsk :)Każdy z innej parafii, ale nie wyobrażam sobie bez nich mojej kuchni. Wszystkie to używane starocie wyszukiwane na allegro albo pchlich targach. 1. Te sanki stały w piwnicy ostatnie 4 lata, braliśmy je tylko na wyjazdy w góry, natomiast tej zimy służą nam intensywnie niemal każdego dnia. // 2. Ranking najlepszych maseczek do twarzy to jeden z najpopularniejszych wpisów tego miesiąca. Miałyście okazję już zapoznać się z tym wpisem? // 3. Białych t-shirtów nigdy dość – nawet zimą. // 4. Uśmiech! W końcu będzie lepiej. //

A wracając do białych t-shirtów noszonych zimą – bardzo lubię tę subtelna bawełnianą biel wystającą spod bluz i swetrów. mam wrażenie, że każdy zestaw wygląda dzięki temu świeżej. Ważne aby t-shirt miał dekolt pod szyję i nie był zbyt obszerny, bo będzie się fałdował pod cieńszymi swetrami. Moja koszulka jest od polskiej marki Fraternity. W ofercie marki znajdziecie sporo ubrań dobrej jakości. Ten t-shirt jest idealny – miękki, wystarczająco sztywny i ma super krój. 1. Powiało luksusem i elegancją. Pokaz Chanel oglądałam "on-line" na kanapie. Ciekawe czy tradycyjne pokazy mody z widownią jeszcze kiedykolwiek wrócą. // 2. Kolejna sobota, czyli kolejne godziny na sankach. // 3. Widok na orłowskie molo – spacer trwał bardzo krótko, bo tego dnia było minus dziesięć stopni! // 4. Tradycyjne styczniowe śniadanie – bezglutenowe płatki owsiane, banan, ekologiczny jogurt, płatki migdałów i łyżka malinowej konfitury. // Gdyby w każdy poniedziałek budził mnie taki widok…Najbardziej wzruszająca niedziela w całym styczniu! Do Nicoli, która zebrała dla WOŚP ponad pięć milionów nam daleko, ale w MLE też postanowiłyśmy coś zrobić w tej sprawie. Najpierw chciałyśmy przekazać na WOSP zysk z zakupów w MLE, ale tym razem stwierdziłyśmy, że jest sporo podobnych akcji (które popieramy) i pewnie sporo z Was bierze w nich udział opróżniając tym samym swoje skarbonki. Nie chcemy też przyczyniać się do chaosu w Waszych szafach i zachęcać do nieplanowanych zakupów (zwłaszcza, że wciąż trzymamy Was w niepewności na temat tego, jak będę wyglądały kolejne produkty). Pandemia zniweczyła nie jedną, a trzy kampanie reklamowe, które zawsze były dla nas sporym kosztem – to strata wizerunkowa, ale też więcej oszczędności. A ponieważ Wy nie opuściłyście nas nawet wtedy, gdy nie mogłyśmy zaprezentować Wam nowych kolekcji w toskańskim słońcu, ani na paryskich ulicach, to my w taki oto sposób spłacamy ten dług – do wospowej skarbonki wrzucamy 29 tysięcy złotych na 29 finał. Wiem, że takimi rzeczami nie powinniśmy się chwalić, ale myślę, że w tym przypadku możemy zrobić wyjątek – niech każdy przekrzykuje się w tym, ile cegiełek udało mu się dołożyć – rywalizacja tego jednego dnia, to coś za co naprawdę kocham Polaków.

Sukienka Atlanta w pięknym karmelowym odcieniu jest już dostępna!

1. Netflix i lody czekoladowe. Jak żyć? // 2. Widok z najwyższego budynku w Gdańsku, czyli poszukiwania dobrej lokalizacji na sesję. // 3. Nasz pierwszy śnieżny bałwan (marchewkę chwilę później porwał Portos). // 4. Takie mdłe kolory właśnie lubię.  //Koncert w wykonaniu gąski. Dziękuję Bebe Planet za tego pluszaka. Moja kosmetyczka, a w niej kosmetyki do dziennego makijażu. 
Chanel puder Les Beiges N30, paleta cieni Les Beiges Chanel – warm, puder Studio MAC FIX – NC30, róż do policzków Bobbi Brown (niestety numer mi się zdrapał, ale w środku są dwa odcienie różu), podkład Lingerie De Peau z filtrem SPF 20 od Guerlain – kolor 02W (nie jestem fanką tego podkładu, kupiłam z polecenia pani w drogerii ale żałuję), żel do brwi Clear Brow Gel od Anastasia Beverly Hills, pomadka Chanel Rouge Coco Flash – kolor 53. Gdy raz na miesiąc wybierzesz się do empiku i na wejściu od razu atakuje cię tata. Niczym pocztówka sprzed wielu lat. Sopot wieczorową porą w drodze na Łysą. 
Kończąc dla Was dzisiejszy wpis znów miałam za oknem syberyjskie widoki. Zamykam już laptopa, pędzę ubierać małą (co zajmuje teraz jakieś 23 minuty), bierzemy Portosa, bo on z nas wszystkich najbardziej kocha śnieg, i pędzimy zaliczyć chociaż jeden zjazd przed obiadem. Trzymajcie się ciepło!

*  *  *

 

komentarzy 240

21 stycznia, 2021 @Katarzyna

5 profili na Instagramie, które śledziłabym także wtedy, gdyby moja praca nie miała z tą aplikacją nic wspólnego.

   Część z Was mogła pewnie pomyśleć, że w związku z mrozami zapadłam w sen zimowy i przebudzałam się tylko po to, aby publikować niedzielne wpisy i wrzucić zestawienie blogerek. W sumie, byłby w tym jakiś pierwiastek prawdy, bo w ostatnich tygodniach nie czułam się najlepiej (nie, to na szczęście nie covid), a musiałam też zająć się porządnie moim drugim dzieckiem, czyli MLE Collection. Efekty tej pracy zobaczycie pewnie już w przyszłym tygodniu – w końcu będę mogła pokazać Wam całą kolekcję „resort” czyli produkty, które będą pojawiać się do wiosny. Wracając jednak do blogowych spraw. Dzisiejszy wpis to taki trochę test – dajcie mi proszę znać w komentarzach czy chciałybyście abym podzieliła się z Wami też ulubionymi modowymi profilami albo tymi, które są dla mnie największą fotograficzną inspiracją, a może dotyczącymi wnętrz? Czekam na Wasze sugestie i obiecuję sporo więcej publikacji w przyszłym tygodniu. 

Gabrielle Caunesil

   Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że Gabrielle to kolejna dziewczyna, która zdobyła popularność dzięki temu, że jest po prostu piękna. Ale taka ocena byłaby wobec niej naprawdę niesprawiedliwa. Owszem, ta Francuzka była kiedyś wziętą modelką, a jej wygląd przyczynił się do gigantycznej liczby obserwatorów, ale gdyby był to jej jedyny atut, nie zaczęłabym jej śledzić. Gabrielle na swoim profilu co rusz rzuca wyzwanie wszystkim swoim ukrytym demonom. Dziś otwarcie przyznaje, że postanowiła odciąć się od świata mody, bo był dla niej toksyczny, sprawił, że wciąż czuła się jak ktoś, kogo można w każdej chwili zastąpić, a ciągła gonitwa za szczupłą sylwetką odbiła się na jej zdrowiu. No dobrze, ale takie historie słyszałyśmy już wiele razy i chociaż wciąż są potrzebne, to jednak trochę mało, aby rzucić instagramowy świat na kolana. Idźmy więc dalej – Gabrielle nie bała się również powiedzieć światu, że jej mama odeszła, gdy ta była małą dziewczynką, a ciężar wychowania spadł na jej tatę. Wielokrotnie przypomina swoim obserwatorom, że to wydarzenie wyryło ślad na jej psychice i od tego czasu czuła się niewarta miłości, zawsze miała wrażenie, że jest gorsza od innych i przez całe swoje życie wstydziła się przyznać, że została porzucona – dopiero jako dorosła kobieta zrozumiała, że ma prawo winić za to tylko swoją mamę, a nie samą siebie. Opisując ten temat w kilku zdaniach nie sposób wyrazić się tak, aby nie brzmiało to patetycznie i banalnie, ale oglądając Gabrielle naprawdę można poczuć jej emocje i szczerość przekazu.

  Gabrielle wcale nie twierdzi, że wszystkie osobiste wyznania przychodzą jej lekko, ale jednocześnie czuję się w obowiązku, aby pokazać swoim obserwatorom, że Instagram i piękne zdjęcia to jedno, a prawdziwe życie to drugie (tym bardziej, że sama stała się ofiarą wykreowanego świata mody). W ostatnich miesiącach Gabrielle poszła jeszcze o krok dalej, łamiąc chyba jedno z największych kobiecych tabu – bezpłodności i niepłodności. Chcąc skonfrontować się z „życzliwymi” komentatorkami, które pośpieszały ją w prokreacyjnych planach, opowiedziała i skrupulatnie zrelacjonowała historię swojej choroby. Endometrioza stała się chyba naczelną chorobą influencerek i wcale nie piszę tego z przymrużeniem oka – ze względu na własną historię jestem ostatnia z żartowania z tego tematu. Ta przebiegła i zagadkowa choroba często atakuje kobiety, które zdają się być okazem zdrowia, szczęścia i sukcesu. W przypadku Gabrielle endometrioza była już tak zaawansowana, że lekarze podjęli decyzję o usunięciu jednego jajnika, co, jak możemy sobie wyobrazić, było dla trzydziestolatki bardzo ciężkim przeżyciem.

  Te wszystkie trudne tematy z początku powodują w nas lekki dysonans – mamy te piękne zdjęcia z dziewczyną z okładki, bizneswoman z perfekcyjnym makijażem i w modnych ciuchach, a tu nagle, dla odmiany, blizny na brzuchu czy szpitalny pokój. Mnie to jednak nie odstręcza – wręcz przeciwnie. Gabrielle to dla mnie przykład kobiety prawdziwej, z krwi i kości, która nie musi udawać, że jest idealna aby miliony chciały ją obserwować.

  Na koniec, ciekawostka: jej mąż, Riccardo Pozzoli (tu zamieniam się trochę w plotkarę) wcześniej przez lata związany był ze słynną Chiarą Ferragni. Niektórzy złośliwcy twierdzą nawet, że to on w dużej mierze przyczynił się do jej błyskawicznej kariery, w co dziś jeszcze łatwiej uwierzyć biorąc pod uwagę fakt, że tworzy z Gabrielle nie tylko parę, ale także zgrany biznesowy duet, który stoi za prężnie rozwijającą się marką odzieżową – La Semaine Paris. 

Karolina Korwin Piotrowska

   Ciężko zaprzeczyć temu, że na Instagram wchodzimy głównie po to, aby przez chwilę się odprężyć, zobaczyć coś ładnego, zainspirować się. Tym bardziej winszuję tym profilom, które nie są o tym, jak nałożyć rozświetlacz na twarz albo owinąć się kołdrą, tak aby wyglądać seksownie przy okazji jedząc croissanta, a mimo to zdobywają rzeszę obserwatorów.

    Skłamałabym, gdybym powiedziała, że zgadzam się z każdą opinią Karoliny. Często jej sądy są dla mnie zbyt ostre, czasem nawet jeśli myślę tak samo, to pewnie użyłabym łagodniejszych słów, ale w znakomitej większości to, co udostępnia na swoim profilu Karolina, wydaje mi się po prostu ważne, a przynajmniej ważniejsze niż większość treści, na które napotykam w tej aplikacji. Czasem znajdę u niej link do ciekawego artykułu w New York Timesie, dowiem się czegoś o kryzysie klimatycznym, o kolejnym „rozbrojonym” fake newsie dotyczącym epidemii i przede wszystkim sporo poczytam o prawach kobiet i tolerancji. Karolina nigdy nie boi się wsadzić kij w mrowisko, podpaść jakiejś grupie czy walczyć z hejterami. A co najważniejsze – zdarza jej się zmienić zdanie, powiedzieć, że zaczęła rozumieć też inny punkt widzenia, wycofać się z czegoś. Dzięki temu nie patrzę na nią jak na „pieniacza”, któremu zależy na zamieszaniu i kontrowersji, ale na kogoś, kto faktycznie chciałby coś zmienić. 

Eliza Mórawska

   Gdybym miała w kilku słowach opisać to, co na swoim Instagramie pokazuje Eliza Mórawska powiedziałabym, że jest to świat pełen spokoju, nostalgii za czasami dzieciństwa spędzonego z babcią na Podlasiu, miłości do rodziny i przede wszystkim pysznego domowego jedzenia. Zresztą, to od przepisów wszystko się zaczęło – w 2006 roku, gdy blogi w Polsce dopiero pączkowały, Eliza założyła WhitePlate, gdzie dzieliła się kulinarnymi poczynaniami. Ten, kto chociaż raz odwiedził tę stronę wie doskonale, że przepisy – choć perfekcyjne, proste i niezawodne – były tylko jednym z elementów składających się na popularność kanałów prowadzonych przez tę drobną warszawiankę. Jej publikacje to nie tylko uczta dla oczu, ale także duszy i skołatanych nerwów. Zamiłowanie Elizy do poezji czuć na każdym kroku. Bez obaw, nie znajdziecie u niej wierszyków na temat makaronu, ale jestem pewna, że każdy jej tekst sprawi, że zaczniecie myśleć o czymś więcej niż tylko o jedzeniu.

   To ona nauczyła mnie piec szarlotkę i smażyć najlepsze naleśniki (albo raczej „naleśniory” jak sama je nazywa). Zrobiłam z nią niezliczoną ilość sosów do makaronu, kremów i ciast i zawsze wychodziły perfekcyjnie. Czujny obserwator na pewno wychwycił, że przepisy od dłuższego czasu  są lżejsze, nie zawierają mięsa i chociaż wciąż kojarzą się przede wszystkim z ciepłym domowym posiłkiem, to jednak idą z duchem czasu. Eliza nie robi i nie piszę niczego „pod publikę”. Myślę, że nie obrazi się na mnie za stwierdzenie, że jest trochę „niedzisiejsza”, bo obserwując ją od lat widzę, że w ogóle nie zależy jej na byciu na topie. I pewnie po części dzięki temu, moda na jej blog i Instagram nie mijają – wśród wszechogarniającej kreacji, epatowania luksusem i bezmyślnych choć ładnych zdjęć, miło jest zajrzeć do kogoś, kto po prostu z przyjemnością gotuję po to, aby uszczęśliwić swoich bliskich. 

Pan Inżynier

   Tego profilu na pewno nie znacie! Pan Inżynier, to nie kto inny, jak partner wspomnianej wyżej Elizy. Można by pomyśleć, że co za dużo, to niezdrowo i że jeśli obserwuje się już Elizę, to profil Wojtka nas już nie zaskoczy. Ale to nieprawda. Jego drobne utyskiwania na życie wśród czterech kobiet (żony i trzech córek) oraz na ich nieustanne dokarmianie każdorazowo wywołują uśmiech na mojej twarzy. Profil Pana Inżyniera to też piękna lekcja równouprawnienia – jestem pewna, że zarówno zagorzałe feministki, jak i totalne tradycjonalistki będą zachwycone tym, jak wspólnie z żoną próbuje ogarnąć codzienność. Na jego zdjęciach zobaczycie trochę tego, co przygotowuje córkom na obiad, trochę bałaganu, trochę scen zwykłej rutyny dnia – wszystko z przezabawnym, a czasem i wzruszającym opisem. Warszawska Ochota, spora dawka humoru i prawdziwe życie młodego taty – wszystkie nowe posty lajkuję i sama chciałabym takie pisać!

Make Life Harder

   Historia zatacza tutaj małe koło. Nigdy nie czułam się urażona przez chłopaków, że mój blog posłużył im jako inspiracja do najlepiej skonstruowanej parodii ostatnich lat i już parę razy zdarzało mi się publiczne chwalić literackie osiągnięcia Kuby, ale mimo wszystko nie spodziewałam się, że kiedyś będę promować Make Life Harder na własnej stronie. Dlaczego? Bo ich teksty na Facebooku, chociaż śmieszne i często bardzo trafne, są jednak czasem nieco zbyt wulgarne, jak na standardy takiej grzecznej kobiety jak ja… A mówiąc całkiem poważnie – spaść z krzesła ze śmiechu w trakcie czytania mężowi nowego posta MLH – to jedno. Polecać teksty nasycone przekleństwami i niepoprawnymi politycznie sformułowaniami półmilionowej grupie obserwatorek – to drugie.

   Nieco inaczej ma się jednak sprawa z instagramowym profilem, który został dobrze dopasowany do typowego użytkownika (a może raczej użytkowniczki) Instagrama. Skupiam się jednak tutaj przede wszystkim na stories, bo to ono jest motorem napędowym tego profilu. Oczywiście tu także od czasu do czasu mogą zapiec nas uszy, ale dzięki różnorodnościom treści nie mamy wrażenia, że chodzi tu tylko o chamskie dowcipy. MLH codziennie funduje nam trochę newsów ze świata i polityki (nie zawsze w żartobliwej formie), przegląd najśmieszniejszych i najaktualniejszych memów, trochę prozwierzęcych apeli, a nawet charytatywne akcje podane w taki sposób, że ciężko przejść obok nich obojętnie. To trochę jak Teleexpress z dawnych lat, który balansował między tym co zabawne i istotne, ale w zdecydowanie luźniejszej formie. Więc, o ile dla niektórych teksty na Facebooku mogą być czasem trochę zbyt „hard”, o tyle stories na Instagramie oferują nam ten sam kąśliwy humor, ale w nieco lżejszej oprawie. 

Odpowiadam nim zapytacie ;). Tak, to ten komplet dresowy z MLE, który obiecałam Wam już parę tygodni temu. Przędza nie ma żadnych sztucznych domieszek, a przy tym jest ciepła i zupełnie niegryząca. Obydwa produkty będzie można kupić w przedsprzedaży już jutro (wysyłka rozpocznie się w przyszłym tygodniu). Dresy, jak wszystko od MLE, zostały wyprodukowane w Polsce. 

*  *  *

 

komentarze 262